Op verschillende plaatsen zijn dossiers van mij te vinden. Mijn huisarts heeft een nogal omvangrijk dossier over mij en ook diverse psychologenpraktijken hebben de nodige dingen over me op papier staan, ergens in de computer en/of in een kast. Soms wil ik al die dingen heel graag lezen, maar toch doe ik het niet.
Even spieken
Als ik bij de huisarts kom, is het eigenlijk vaste prik dat ik even een blik werp op zijn computerscherm. Ik probeer dan het verslag van het vorige consult te lezen. Niet omdat ik niet meer weet waar dat over ging, want dat weet ik nog prima. Ik zou het ongeveer woordelijk na kunnen vertellen. Ik wil vooral weten wat hij heeft opgeschreven en wat hij dus blijkbaar belangrijk vond. Daarnaast wil ik weten wat eventuele waarnemende artsen zien als ze mijn dossier openen. Oja, en ik verbeter graag de spelfouten.Mijn huisarts weet dat inmiddels en doet er niet (meer) moeilijk over. Ik mag lezen wat hij de vorige keer op heeft geschreven. Ik mag zelfs zeggen of ik het er wel of niet mee eens ben. “Het is jouw dossier, dus…”
Meelezen
Mijn psycholoog weet dat ik het fijn vind om af en toe even mee te lezen met wat hij opschrijft. Hij heeft me verteld dat ik altijd mag vragen om een blik in mijn dossier. Die blik krijg ik dan ook. Juist het feit dat het zo ‘makkelijk’ is, maakt voor mij dat ik niet de behoefte voel om te vragen om inzage in het dossier. Toch heb ik die inzage wel. Mijn psycholoog laat me af en toe lezen wat hij over een consult heeft opgeschreven. Ik mocht zelf kiezen of ik dat thuis wilde lezen of tijdens een consult. De keuze was voor mij simpel. Ik wil het in de praktijk lezen, terwijl hij tegenover me zit. Als ik zoiets thuis lees, krijg ik gelijk allerlei vragen en word ik onrustig of ik begrijp dingen verkeerd. Ik lees het daarom in de praktijk en stel dan gelijk mijn vragen. Voor mij een fijne manier.
Ik vroeg mijn dossier op
Nadat ik bij de praktijk die me eerst behandelde de behandeling stopte, vroeg ik mijn dossier op. Dat deed ik pas een paar maanden na het stoppen van de behandeling en mijn behandelaar werkte er toen niet meer. Ik had er goed over nagedacht en ik had getwijfeld, maar ik wilde toch mijn dossier lezen. De instantie deed moeilijk, maar ik wist dat ik in mijn recht stond. Ik zette dus door en ontving uiteindelijk mijn dossier. Ik wilde wat dingen ‘controleren’. Er waren gesprekken die ik heel heftig vond en waarvan ik wilde weten wat mijn behandelaar dan had opgeschreven. Wat had hij daar voor belangrijks uit gehaald? Juist van die gesprekken bleken geen verslagen aanwezig te zijn. Ik belde nog, maar de verslagen (b)leken er echt niet te zijn. Ik heb het er maar bij gelaten, hoewel het natuurlijk uitermate vreemd is dat er een aantal gespreksverslagen ontbreken.
Mag ik even kijken?
Bij de huisarts heb ik al een paar keer gevraagd of ik niet gewoon even door mijn dossier mag scrollen. In principe mag dat. Ik heb er het volste recht toe. Sterker nog, naar het schijnt hebben we sinds kort (beperkt) inzage in ons dossier. Klinkt leuk, zou je misschien denken. Dat valt tegen. Ik vraag er wel altijd om, maar als ik de kans echt krijg, ga ik twijfelen. Wil ik thuis mijn medisch dossier kunnen lezen? Nee, dat wil ik niet. Ik denk dat het alleen maar vragen oproept en/of dat ik boos word om de dingen die ik lees. Ik kan dat soort dingen beter begeleid doen. Ik heb mijn dossier dus nog niet ingezien. Ik heb zelfs niet uitgezocht hoe dat zou kunnen en dat ga ik ook niet doen. Sommige dingen laat ik namelijk liever aan de huisarts over. Lijkt me wel zo verstandig.
*Mocht je heel erg de behoefte voelen om de foto van zijn filter te ontdoen, moet ik je teleurstellen. Er zit gewoon een foto van een bladzijde uit een boek onder. Niets uit mijn dossier te vinden😉.
Hoofdtaal 
Haha, slim van die foto! Ik zou het wel willen lezen. Ben veel te nieuwsgierig om het niet te doen 😉
LikeLike
Ooit heb ik ingelogd in mijn dossier in het ziekenhuis. Het was op z’n zachtst gezegd niet handig. Riep vooral heel veel vragen op. Daarna ook nooit meer gedaan en niet meer van plan.
LikeLike
Dossiers vind ik een moeilijk ding. Mijn dossier van een opname en behandeling had ik thuis liggen, het officiële dossier zeg maar. Bij een korte behandeling na kanker vroeg de behandelaar of ik hem mee wilde nemen zodat er niet ‘dezelfde fouten’ werden gemaakt. Hij is zoekgeraakt tot de dag van vandaag. De behandelaar in de veronderstelling dat ik hem heb, ik zeker zeker zeker weten dat hij hem heeft. Dit dossier waa de afsluiting van mijn ggz verleden en belangrijk voor mij. Het is 18 jaar oud. Ik baal onwijs. Maar juist ondat het zo vertekend was door behandelaren van destijds maakt dat ik het toch los moest en moet laten soms nog. Ik geloof dat hij wel boven water komt en betreffende arts belt met excuses. Maar… Mijn clou is: tegenwoordig wordt er zorgvuldiger gedocumenteerd omdat patiënten / cliënten hun rechten kennen. Vroeger stonden ze wars van meningen en eigen interpretatie. Juist daarom had ik hem nog willen hebben denk ik…
En ach, ook hier heb je gelijk… Moeten we dit altijd willen? Als we zelf weten hoe het zit?
LikeLike
Ik zou echt gek worden hoor, van een zoekgeraakt dossier. Hoop toch echt voor je dat het nog eens boven tafel komt.
LikeLike
Goed dat je daar actief mee bezig bent. Er hoort ook een logboek te zijn, zodat je kunt zien wie in jouw dossier kijkt.
Zo hebben we het dossier van dochter vorig jaar opgevraagd in ons ziekenhuis, om het zelf naar een ander ziekenhuis over te kunnen dragen.
Bleek dat de eerste drie jaar niet meer aanwezig waren (paar opnames, sondevoeding) en dat haar kinderarts nog nooit in het dikke dossier van haar kno-arts gekeken had.
Het verklaarde de kwaliteit van de zorg…
Sindsdien hou ik zelf ook dossiers bij.
LikeLike
Dat van dat logboek wist ik niet, maar ik vind het wel heel goed dat dat er moet zijn. Ik kan me goed voorstellen dat je na je ervaring van vorig jaar zelf ook dossiers bij bent gaan houden. Natuurlijk kan een arts niet álles lezen, maar voor een consult even kijken of er nieuwe, aanvullende informatie is, lijkt me behoorlijk handig (en logisch).
LikeLike
Goed thema. Of je het wilt lezen, is de ene vraag. Maar dat je het (of een copie) bij jou moet bewaren, lijkt me duidelijk, zodat je alles samen hebt. Want als artsen weg gaan, waar blijft het dan? En uiteindelijk heb jij er voor betaald. Zo kun je ook voorkomen dat dingen dubbel worden gedaan. Ik vraag van alle medische onderzoeken een copie. Bij een psycholoog was ik nooit, maar dat kun je ook zo zien. Al die data doe ik in een ordner, evenals de medicijnenbijsluiters. Vaak hoor je pas jaren later dat je gif hebt geslikt. Of dat een implantaat slecht is, dan kun je beter precies weten, wat er in je zit. Maar lezen doe ik het niet, alleen als het nodig is. Overigens hebben we voor onze poes dezelfde strategie. Succes.
LikeLike
Dat vind ik dus knap, als je het wél in huis hebt, maar niet leest. Ik geloof dat ik dan op een gegeven moment (waarschijnlijk ergens tijdens een paniekerige nacht) toch voor de verleiding zou bezwijken en alles zou lezen. Ik heb overigens wél het onderzoeksverslag naar mijn diagnose autisme in huis. Dat vond ik niet meer dan logisch. Ik stuur het af en toe ook door naar andere hulpverleners die het nodig hebben.
LikeLike
Ik denk dat elke lezer weet dat ze die sessies of notities eruit haalden. Maar achteraf gezien, wat doet het er toe wat hij toen noteerde? Je maakte sta
LikeLike
Je maakte stappen vooruit, het is voorbij en ligt in het verleden. Leven in het nu een vooruitkijken dus 🙂
LikeLike
Precies. Geen oude koeien uit de dossierkast halen;).
LikeGeliked door 1 persoon
Fijn dat het kan. En dat je de keus dus zelf kunt maken.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik zag een keer de brief die de SEH naar de huisarts had gestuurd nadat ik m’n elleboog had gebroken. Ik had enkel een drukverband gekregen en geen pijnstillers, ik mocht het redden met spul van de drogist. ‘Patiënte is het hiermee eens’ stond er in de brief. Nou, eehm… ik wist niet dat ik een keuze had?
LikeLike
Kuch ja. Zo frusterend. Dat heb ik mondeling een keer gehad. ‘Ik hoefde je niet terug te bellen.’ Nou, JA, maar die optie is me niet geboden… Het blijft toch een beetje bijzonder hè, communicatie😉.
LikeGeliked door 1 persoon
Haha de spelfouten (willen) verbeteren kan ik mij goed voorstellen. Mijn handen jeukte ook altijd als ik even mee (kon) kijken op het scherm en met regelmaat de spel-/typefouten zag.
LikeLike
Tja, ik ben dan ook zo dat ik eruit floep: ‘Huh, dat moet met dt hoor….’ Tegenwoordig houd ik me in. Tenminste, dat probeer ik;).
LikeLike
Mijn huidige huisarts vertrouw ik niet maar mijn vorige typte tijdens het luisteren en kon dat ook. Hij liet me ook meelezen en was heel duidelijk. Zo duidelijk dat ik niet meer mee hoefde te lezen. Helaas is hij te ver weg wat ik echt jammer vind hoe weinig ik zo ook nodig heb.
LikeLike
Dat stuk openheid is dus blijkbaar heel belangrijk. Mensen voelen daardoor volgens mij minder de behoefte om artsen (of wie dan ook) te ‘controleren’.
LikeLike
Hé wat fijn dat dat mag, ik heb er zelf nog nooit aan gedacht om het te vragen. Maar ben eigenlijk best wel nieuwsgierig. Ik ging vrijdag naar een nieuwe huisarts (wegens verhuis) en zij kon al veel aflezen op mijn identiteitskaart. Straf vond ik dat wel, dat ze zoveel wist zonder mijn medisch dossier bij vorige huisarts.
LikeLike
Ja, dat is best apart, dat ze dan toch al veel van je weten.
LikeGeliked door 1 persoon
‘Alles te weten maakt niet gelukkig,’ schijnt mijn oma altijd gezegd te hebben. En ik denk dat ze daarin wel gelijk had. Ik weet ook niet wat ik allemaal zou willen wat betreft mijn dossiers.
LikeLike
Wat niet weet, wat niet deert. Ook zo’n fijne en helemaal waar, op sommige vlakken.
LikeLike
Tsja, dossiers!!!
Over één, van de 4 borstoperaties van mij is niets terug te vinden, ook zo vreemd.
En de chirurg is naar Australië geëmigreerd 🙂
LikeLike
Dat is inderdaad héél vreemd! Lijkt me toch noodzakelijke informatie voor het vervolg…
LikeLike