Wat ik wel denk, maar niet zeg

Categorieën Autisme, Psychische gezondheid, Wat niet achter 'n label past, 28 Reacties op Wat ik wel denk, maar niet zeg

Soms ben ik vrij impulsief, maar qua gekke dingen zeggen kan ik gelukkig meestal nét op tijd op het puntje van mijn tong bijten. Dat is maar beter ook, want anders zou ik soms vreemde gesprekken voeren. Vreemd, maar wel eerlijk.

Een telefoontje van het UWV

Ik liep heerlijk buiten mijn gedachten uit te laten. Er stond een fris windje én de zon scheen. Het perfecte wandelweer. Mijn telefoon zat ‘verstopt’ in mijn jaszak, want buiten is buiten en daar heb ik geen schermpjes nodig. Opeens begon die telefoon te rammelen. Aandacht! Op het scherm stond privénummer. Eigenlijk een reden om niet op te nemen, maar als je in allerlei processen van behandeling en gedoe met het UWV en dat soort dingen zit, kun je zo’n telefoontje van een privénummer maar beter wél opnemen.
“U spreekt met Huppeldepup van het UWV.”
Wat ik dan denk? Goeiedag zeg, bel gewoon met een normaal nummer. En trouwens, ik loop buiten. Bel mijn huistelefoon liever, want hier wil ik jou helemaal niet aan de telefoon hebben. Maakt eigenlijk ook niet uit. Ik wil je namelijk nergens aan de telefoon hebben.
Wat ik dan zeg? “Goedemorgen.”
Zie je hoe netjes ik ben opgevoed?

Op je tong bijten

Gedurende het gesprek, dat echt maar een paar minuten duurde, heb ik vooral heel vaak op mijn tong moeten bijten en tegen mezelf moeten zeggen dat ik me in moest houden. Gelukkig kan ik hier wél gewoon delen wat ik toen eigenlijk wilde zeggen, maar alleen dacht.

De dame aan de telefoon wilde een telefonische afspraak met een verzekeringsarts inplannen. “Kan ik ook naar locatie komen?” was mijn vraag. Ik zag een telefonische afspraak niet zo zitten. Zo’n gesprek is al spannend genoeg en dan ook nog telefonisch, met iemand die ik nooit gezien heb? Nee, dankjewel. Het antwoord was duidelijk. “U kunt wel komen, maar dan wordt u niet geholpen, in verband met corona.” Serieus, is dit een slecht getimede grap of ben je gewoon lomp? “Oké.”

Ze plande een afspraak in. “Kan het misschien ook een dag eerder?” vroeg ik vriendelijk. “Nee,” antwoordde de dame, “we gaan niet mee in de wensen van de aanvrager bij het maken van een afspraak.” Nee, natuurlijk joh, ik loop heel de week te feesten en nu wil jij mijn feestjes verpesten met die afspraak. Daarom vraag ik om een andere dag. “Ik vraag het omdat ik dan therapie heb en dan kan ik het gesprek tijdens de sessie doen, met de telefoon op de speaker.” De vrouw vond het maar een vreemd idee. En nee, het kon niet tijdens therapie. “Dan moet het maar. Ik ben nu alleen het oorspronkelijke voorstel alweer vergeten.” Het voorstel werd herhaald en de afspraak gemaakt.

En ik? Ik wandelde in paniek verder.

Of ik geholpen ben

Een paar weken eerder had ik ook al gedoe met het UWV. Papieren die zij niet hadden ontvangen, maar die ik wél had opgestuurd. Ik belde erover. De vrouw aan de andere kant van de lijn kon me niet verder helpen. “Ik kan niet in het dossier kijken. Dat is medische informatie en daar mag ik niet bij.” Dat hielp me dus niet verder. Bij het afronden van het gesprek zei ze: “Ik begrijp dat het vervelend is, maar ik hoop dat ik u toch heb kunnen helpen.” En oeps, toen werd de paniek zó groot dat ik iets zéi, in plaats van alleen iets dácht. “Ja, aan een paniekaanval. Maar daar zal u ook wel weinig aan kunnen doen.”

Als ik nog niet ziek was, zou ik het worden

Na dit soort gesprekken verzucht ik vaak: “Als ik nog niet ziek was, zou ik het van deze onzekerheid en spanning worden.” Nee, dat heb ik nooit tegen de bedrijfsarts, een arbeidsdeskundige, mijn werkgever of het UWV gezegd. Maar ik denk het altijd en ik zeg het tegen familie en vrienden. Dat is namelijk hoe het is. Al deze instanties geven zóveel spanning dat ik keer op keer in paniek raak en nachtmerries krijg. Maar dat zeg ik niet. Zei ik dat maar. Misschien zou mijn probleem dan in één keer duidelijk zijn.

28 gedachten over “Wat ik wel denk, maar niet zeg”

  2. Pfff… Je zou dat best eens mogen zeggen, hoor.

    Enne: “We gaan niet mee in de wensen van de aanvrager bij het maken van een afspraak.” Echt, wat?

    Like

  3. Wat fijn dat je reageert! Het telefonische gesprek is inmiddels achter de rug. Wat me verwarde, is dat toen wél werd aangegeven dat ik had mogen komen. Ik snap de regels uiteraard helemaal rond corona. Dat is het probleem niet. Maar het is de toon die de muziek maakt en wat mij betreft had de mevrouw een toontje lager mogen zingen… Qua klachtenprocedure: daar ben ik me nu in aan het verdiepen, omdat er helaas inmiddels alweer een paar andere dingen fout zijn gegaan (besluit niet op tijd genomen, zonder aankondiging oid dat het later zou worden en dus zit ik in enórme spanning nu.).

    Geliked door 1 persoon

  4. Ik ben trouwens heel blij om te weten dat ik gewoon ‘recht’ heb op een andere afspraak als ik mijn begeleider erbij wil hebben. Dat ga ik heel goed onthouden voor de komende afspraken.

    Geliked door 1 persoon

    1. Dat van die begeleider klopt niet helemaal. Ik wou een keer iemand meenemen (een professional), en toen ik dat aangaf en zei dat mijn begeleidster niet kon en de afspraak dus verzet moest worden, was het doodleuk ‘dat kan niet, diegene kan de volgende keer wel mee’. In feite moet je dan de begeleider voor je laten bellen, en dan eigenlijk ook nog een begeleider die zij betalen, dan kan het soms wel. Soms…

      Like

  5. Heel veel moed en succes. Dit soort instanties zijn alleen maar op het klein maken van hun ‘klanten’ uit, en soms denk ik dat het een speciaal soort mensen is, die ze daar laten werken. Mensen zonder enige empathie. Verschrikkelijk. Maar voor zo’n gesprek kan je thuis ook zorgen dat er een andere bij is, en de telefoon op de speaker. Hopelijk is het goed verlopen. En als je eenmaal je uitkering hebt, ben je aan vakantie toe! Zorg goed voor jezelf.

    Geliked door 1 persoon

  6. Oh vreselijk die verborgen nummers! We hebben een vreselijke periode gehad met een van onze kinderen, en op een gegeven moment nam ik soms de telefoon niet meer op als het een verborgen nummer was, omdat ik wist: ‘Dat is weer een hulpverlener.’ En die telefoontjes waren werkelijk nooit constructief.

    Geliked door 1 persoon

  8. Helaas zit ik in hetzelfde schuitje. Keuringen door artsen die tegen hun pensioen zitten en alleen nog volgens het protocol werken. Staan ver af van de werkelijkheid die ze niet meer kunnen bijbenen

    Like

  9. Wat ik het ergste vind: dit is redelijk de normale gang van zaken. Ik ben regelmatig veel slechter behandeld, echt gewoon kleinerend. En op het moment dat je dat aangeeft, kunnen zij zich dat niet herinneren of ‘ze herkennen zich niet in het beeld dat jij neerzet’. De Monitor heeft er eens een uitzending over gemaakt, dat mensen zich vaak zo rot behandeld voelen door het UWV. Reactie van het UWV: ‘ja, maar mensen gaan met verkeerde verwachtingen het gesprek in, en als ze dan niet te horen krijgen wat ze willen horen, zijn wij stom, (boehoehoe)’. Nee, er is gewoon een gebrek aan hele basale dingen: vriendelijkheid, menselijkheid, je fatsoenlijk gedragen tegen klanten (en niet alsof we verstandelijk beperkte criminelen zijn). Dat is wat er mis gaat.

    Like

  10. Wat een ellende! En wat belachelijk dat je een belafspraak niet kan verplaatsen naar een andere dag. Ik zou daar toch eens over terugbellen en zeggen dat het zo niet gaat. Dat je niet voor niets in de situatie zit waar je inzit etcetera. Ik vind die opmerking nergens opslaan, het gaat niet om een crimineel maar om een mens met problemen. Plagend daag ik je uit er eens op terug te komen;) Je verdient het om het om jouw manier geregeld te krijgen.

    Like

  11. Vreselijk, zo’n houding zeg. Ik heb wel vaker gehoord dat vooral het uwv nogal slecht omgaat met hun klanten. Raar eigenlijk, want ze hebben vaker niet dan wel een goede reden om een uitkering aan te vragen. Maar ze doen vaak net of je een onwillige werkweigeraar bent die niet moet zeiken..

    Like

    1. Precies. En ik voel me toch al zo lekker ‘nutteloos’ omdat ik niet werk. Doe dat echt niet voor m’n lol hoor. Als ik het zou kunnen, zou ik maandag weer fulltime aan de slag gaan.

      Like

  12. Daar had ik bij de zorg ook mee te maken, afspraak voor het WMO bijv. werd zonder te vragen gemaakt en dan mócht ik veranderen als het me niet uitkwam, Het kwam me uit alleen…. liet de dame niets van zich horen op het afgesproken uur. en dat gebeurde nóg 2x toen ze uiteindelijk wél de afspraak na kwam voelde zij zich niet verantwoordelijk want de afspraken werden vóór haar gemaakt niet dóór haar….zucht.

    Like

    1. Dat soort dingen. Ik vind het allemaal zó ‘meten met twee maten’. Die oneerlijkheid frustreert me geloof ik nog het meest.

      Like

  14. Ik zou het wel zeggen. Als je dichtbij jezelf blijft dan is daar toch niets mis mee?

    Like

    1. Ja, dat klopt. Inmiddels is er weer een heleboel stress extra, inclusief dit soort gesprekken en ben ik er wel meer open over geworden. Maar dat speelt allemaal nu, deze dagen en ik durf er pas over te bloggen als alles achter de rug is;). Wordt vervolgd dus.

      Like

  15. Oh hemel, hoe vervelend zijn die telefoontjes. Maar het is idd zo dat je soms van het kastje naar de muur word gestuurd en helemaal geen antwoord krijgt op je vraag. Niet alleen in deze medische toestand waar jij in bent beland, maar eveneens bij een overlijden of andere verzekeringskwestie. Mensen verwachten gewoon dat je alles weet.. Hopelijk word jij snel en goed geholpen en ik zou wellicht ook eens de klachtendienst aanspreken over dat voorval dat je hier verteld. Hoe vervelend ook voor jou én de andere kant van de telefoon: vriendelijkheid kost geen geld!

    Geliked door 1 persoon

    1. Inmiddels ben ik met een klachtenprocedure bezig voor nieuwe fouten/nalatigheden. Wordt vervolgd, maar wel pas als alles achter de rug is.

      Like

Reacties zijn gesloten.