Mijn psycholoog stelde me een vraag: “Even huilen misschien?” Oké, niet letterlijk zo, maar in mijn hoofd legde ik de link met de vraag van prinses Beatrix of er misschien even gewuifd moest worden. Een blogje over huilen, controle en loslaten.
Chaos in mijn hoofd
Het was tijd voor mijn wekelijkse therapiesessie. Mijn psycholoog begon met de vraag die hij eigenlijk altijd stelt: “Heb je een lijstje?” Ik had geen lijstje, “maar er is wel een heel verhaal op papier.” Geen lijstje was ook niet erg. “Hoe is het met je?” vroeg hij vervolgens. Oeps, die vraag staat niet in het gebruikelijke script. De tranen sprongen me direct in de ogen. “Het gaat niet zo goed met me geloof ik. Er zijn te veel onzekerheden en ik heb chaos in mijn hoofd.” We spraken even over de chaos, maar toen kwam toch de vraag die ik wel verwachtte: “Dat verhaal, gaat dat daarover?” Dat ging het. Ik haalde het tevoorschijn en overhandigde het hem. Hij las.
“Zou je niet gewoon willen huilen?”
Het verhaal bestond uit twee getypte bladen, dus mijn psycholoog nam even de tijd om te lezen. Dat zijn de momenten waarop ik weg wil rennen. Als hij leest wat ik heb geschreven, kan ik niet meer terug. Tegelijk is dat juist wat ik wil, dat hij dat leest. Nadat hij mijn verhaal gelezen had, keek hij me aan. “Zou je niet gewoon willen huilen?” Oh help, ja, dat wilde ik wel, maar hoe dan? “Ja, maar niet nu,” antwoordde ik dan ook.
Huilen is moeilijk
Dat antwoord legde ik nog even uit. “Ik huil liever thuis. Niet dat het dan gebeurt, maar ik wil het gewoon niet nu.” Uiteraard zou er niks mis mee zijn geweest als ik dat wel had gedaan. Toch hield ik de enórme huilbui die naar boven kwam tegen. Ik durfde die niet in therapie te laten komen.
Wat is dat toch? Huilen vind ik moeilijk. Ik zég altijd dat ik het liever thuis doe, “want dan hoeft niemand het te zien,” maar dan doe ik het ook niet. Vaak is er iets nodig om de tranen op te wekken. Ik vind het moeilijk om te huilen ‘in het openbaar’. Ik heb dan het gevoel dat ik de controle verlies en dat vind ik eng. Daarom houd ik het altijd tegen.
Tranen komen altijd op het verkeerde moment
Aan de ene kant vind ik huilen moeilijk. Aan de andere kant kan ik om álles huilen. Op schoolreis met een klas? Ik moest slikken hoor, als de ouders de bus uitzwaaiden. Een Psalm zingen in de kerk? Grote kans dat er een keer tranen komen. Zielige tv? Ik ga al. Maar dat is iets anders. Dat zijn een paar tranen die rollen. Dat zijn geen ongecontroleerde huilbuien. De categorie ‘rollende tranen’ kan ik nog wel redelijk accepteren.
Het belang van huilen
Mijn psycholoog snapte wel wat ik bedoelde. Hij vertelde dat huilen in therapie mag, maar dat het geen doel is. En dát vond ik fijn. Ooit had ik namelijk, in een vorige therapie, het gevoel dat huilen wel een doel was. Dat werkt(e) niet. Dan ga ik al sowieso niet huilen. Mijn huisarts krijgt het op de één of andere manier vrijwel altijd voor elkaar om me aan het huilen te maken. Daar maak ik altijd grapjes over, dat het dan weer gelukt is. Tegelijk snap ik het wel. Huilen is belangrijk. Soms voel ik me vreselijk beroerd en opgejaagd. Ik weet dan dat een huilbui zou helpen. Maar ja, hoe wek je die op hè? Het is in het verleden diverse keren gebeurd dat ik dan naar de huisarts ging, want mijn hart is op hol geslagen. Ik kwam er altijd een stuk rustiger vandaan. De truc? Ik had even gehuild.
Misschien moeten we tranen wat meer gaan waarderen en ze wat minder inslikken? Ik zég dat nu wel, maar de uitvoering zie ik niet voor me. En toch… toch lijkt het me wel wat.
Hoofdtaal 
*knuffel* Wist je dat je traanklieren in verbinding staan met je emotionele brein? En dat die bij emoties signalen afgeeft dat je ‘kan huilen’. Het lijkt mij dus logisch dat als jij je fijn, prettiger of veilig genoeg voelt (en je de controle over emoties niet allddn verstandelijk maar ook emotioneel!) los kunt laten je hier misschien wel de ruimts voor pakt. Werkt dit emotionele brein bij mensen met autisme ook niet iets anders?
Anderzijds…
Soms gewoon even je ziel schoonspoelen als het je uiteindelijk ‘gewoon’ overvalt is ook oké toch…
LikeLike
Interessante materie dit. Ik voel het wel zo, maar wist niet dat het ook echt ‘bewezen’ zo werkt. Geen idee of dat bij autisten dan weer anders is.
LikeGeliked door 1 persoon
Huilen is zo fijn om regelmatig te kunnen doen! Ik zou ook graag zien dat het normaler wordt.
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn tranen lopen van geluk, ontroering, verdriet en ook van ontlading. Een paar jaar geleden excuseerde ik mij bij vriendin omdat ik weer zo’n huilbui had van ontlading. Toen kreeg ik de volgende opmerking: “Jouw tranen zijn kostbaar voor God, dus verstop ze niet. In Psalm 56:9 staat er : U bewaart al mijn tranen in een kruik. Hun aantal heeft U opgeschreven in uw boek.” Dus als je kan huilen… geeft je tranen aan God.
LikeLike
Ja, dat is een mooie! Als we het zingen, moet ik er ook altijd aan denken.
LikeGeliked door 1 persoon
Het doet me denken aan een liedje van Paul van Vliet: ‘Er schuilt een huilbui als een onweer in elk van ons…’ Het is net hoe je geraakt wordt. Soms voel ik me een hele Piet, maar kan ik toch plotsklaps ineens wel huilen.
LikeGeliked door 1 persoon
Huilen, wat is dat? Ik zou soms willen dat het me lukte maar ik ben niet zo goed in emoties toelaten, dus vind het des te knapper als iemand dat wel lukt. Ik denk dat het ook juist heel sterk is.
Ik werk er overigens wel aan, maar het gaat nou eenmaal niet in een keer, haha.
LikeLike
Het is inderdaad geen kwestie van ergens op een knopje duwen. Want in dat geval zou ik ’t wel weten;).
LikeLike
goh en ik wou juist dat ik m’n tranen wat vaker KON inslikken. als ik nù zin heb om te huilen doe ik dat meestal ook en das niet altijd “gepast” snap je?
LikeLike
Ja, dat snap ik zeker. Het is een ingewikkeld systeem…
LikeLike
Grappig, jij noemt huilen een verlies van controle, ik heb geleerd dat het ‘kwetsbaar’ (lees: gevaarlijk) is, en dat ik het daarom beter niet kan doen waar anderen bij zijn. Alleen bij veilige mensen ‘mag’ het.
LikeLike
Het probleem is dat ik het juist als het veilig is niet doe. Gebeurt uiteindelijk vaak als ’t niet handig is.
LikeLike
Emoties zijn net de golven in de zee, ze komen en gaan. Zeker niet altijd gelegen, maar heel goed om de tranen niet maar weg te slikken en binnen te proberen te houden.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vind ook wel dat huilen best kan opluchten, maar mij lukt het zeker ook niet altijd als ik zou willen.
LikeGeliked door 1 persoon
ik denk dat ik wel elke dag huil. om verdriet. maar ook om mooie dingen.
ik huil middenin een vol restaurant, het kan me niets schelen wat anderen daar van vinden…
LikeLike
En ik vind dat dus zó mooi, als mensen dat gewoon ‘kunnen’.
LikeLike
Ik kan niet zo goed huilen. En baal daar af en toe best van. Het lucht zo op namelijk.
LikeLike
Dat kun je wel zeggen ja, dat het lekker op kan luchten.
LikeLike
Zucht… wie vertel je het. Natuurlijk is je man verliezen een goede reden om te huilen , maar ik slik ook bij voorkeur publiekelijke de tranen in . Maar ik heb gelukkig mij heerlijke lezerskring en dan schrijf ik in alle rust soms verhalen waarbij de tranen vanzelf komen, en bij vrijwel iedere geschreven reactie is het weer bingo. Dan kan ik er weer dágen tegenaan. Dus ja, tranen brengen ontspanning
LikeLike
P.S. eigenlijk zijn mijn lezers dus mijn therapeuten !
LikeLike
Zonder wachtlijst zelfs! 😉 Maar alle gekheid op een stokje: ik denk dat ik wel snap wat je bedoelt. En als er dan inderdaad iets liefs wordt gezegd (of iets heel normaals, zoals je pas op het strand had), ga je opeens los…
LikeLike
Huilen, is misschien wel iets wat we vaker zouden moeten doen.
Maar hee, we moeten ons groot houden, voor iedereen.
Maar heel soms, huil ik stiekem.
LikeLike
En dat groot houden, dat vind ik dus eigenlijk niet nodig. Ik doe het ook hoor, maar het is natuurlijk gewoon een gek iets, dat we ons zo nodig altijd groot moeten houden.
LikeLike
Huilen kan je zo opluchten als je verdriet hebt of gelukkig bent.Voor mij is het een zeer goed medicijn tegen frustraties.
LikeGeliked door 1 persoon
Lastig dat je zo moeilijk kan huilen, want het kan vaak inderdaad enorm opluchten. Echter ben ik ook iemand die niet snel huilt, dus ik herken je verhaal wel.
LikeGeliked door 1 persoon