Kiesstress

Kiesstress is vast geen bestaand woord, maar ik had het. Keuzestress had ik trouwens in eerste instantie ook, maar dat veranderde al snel in kiesstress. Wat er aan de hand was? Ik ging naar de tandarts, kreeg het behoorlijk voor mijn kiezen en het eindigde met een hoop kiesstress, die ik kon missen als kiespijn.

Halfjaarlijkse controle

Het was tijd voor mijn halfjaarlijkse controle bij de tandarts. Tot een paar jaar geleden was ik dan altijd bang, want ik had behoorlijk wat negatieve ervaringen opgedaan bij mijn vorige tandarts. Bij mijn huidige tandarts was de angst verdwenen. Bovendien lijkt mijn huidige tandarts blind, want ik had altijd gaatjes, maar sinds ik bij een nieuwe praktijk zit niet meer. De dag van de controle was een rotdag. Ik was moe en na het ontbijt was ik weer gaan slapen. Toen vervolgens de wekker ging, sjeesde ik nog net op tijd naar de tandarts. Even snel op controle, geen probleem. Met vijf minuten zou ik weer buiten staan.

Of ik klachten heb

Het consult begon met de vraag of ik klachten had. Eerlijk? Ja. Ik overwoog om dat niet te zeggen, want ik vreesde voor wat er dan zou volgen. Bovendien waren het maar milde klachten en twijfelde ik of het wel iets met mijn gebit te maken had. Toch maar even melden. “Ik heb een tintelend gevoel in m’n kin, alsof jullie het verdoofd hebben. Ik voel het alleen met eten, dus het zal wel niks zijn. Ik zou er ook niet voor gebeld hebben, maar nu ik er toch ben…” Blijkbaar gingen er wat belletjes rinkelen bij de tandarts, want er werd van alles en nog wat gedaan. Conclusie: er zat een ontsteking bij een wortelpunt. Zeg wortelpunt en ik trek lichtelijk bleek weg.

Iets te kiezen

Vervolgens had ik iets te kiezen. De kies waar het probleem zat, had in het verleden (bij mijn vorige tandarts) een wortelkanaalbehandeling gehad. Zodra het woord wortelkanaalbehandeling viel, wist ik dat dit niet ‘met vijf minuten weer buiten’ zou worden. Ik háát wortelkanaalbehandelingen. De tandarts legde uit wat er moest gebeuren. Opnieuw een wortelkanaalbehandeling -bij een tandarts-met-moeilijke-naam (endodontoloog) in Verweggistan- of een behandeling waarbij de kaakchirurg de ontsteking zou wegsnijden. Ik mocht er even over nadenken. Keuzestress dus, over al die kiesstress. Ik wás al doodmoe en had helemaal geen zin in afspraken. Bovendien ben ik dus bang als het om wortelkanaalbehandelingen gaat, dus ik was nogal kieskeurig. Een wortelkanaalbehandeling ging in het verleden ooit mis en dat kostte me anderhalf jaar heftige kiespijn. Dat nooit meer alsjeblieft. Wist ik al wat ik wilde? Jazeker, ik wilde de snelste optie. “Dat is de kaakchirurg, maar dat is niet de gebruikelijke route.” Hm, oké. Ik ging overstag en liet me verwijzen naar de endodontoloog.

Missen als kiespijn

Een paar weken later was ik bij de endodontoloog. Mijn klachten waren inmiddels verdwenen, dus ik had stiekeme hoop dat de ontsteking ook verdwenen zou zijn. Dikke pech. De ontsteking zat er nog en was groter geworden. Jammer nou. De endodontoloog was natuurlijk enthousiast. “Nou, dat regelen we hoor. Oude vulling eruit, wortelpunten schoonmaken, nieuwe vulling erin. Met ongeveer een uur en drie kwartier bent u klaar.” Eh, pardon?! Een uur en drie kwartier?! Daar had ik dus geen zin in. Oja, om het feest compleet te maken: “Daarna moet u dan bij uw eigen tandarts nog een kroon laten zetten, want die kies is al erg beschadigd.” Joh. Dat is nog prutswerk van mijn vorige tandarts.

Inmiddels had ik ontdekt dat de betreffende kies totaal buiten zicht zat en dat ik ‘m dus kon missen als kiespijn. “Kan ik ‘m niet gewoon laten trekken?” Drie keer raden hoe de endodontoloog daarover dacht. Heel slecht idee natuurlijk. “Maar het is uw mond, dus u moet het zelf weten.” Precies. Direct na het consult belde ik mijn eigen tandarts. Daar werd me nog even verteld dat er nog een andere behandeling mogelijk was bij de kaakchirurg. “Weet ik, maar ik moet daarna dan nog een kroon en ik heb gewoon geen zin in het hele gedoe.” Ze gingen zonder mopperen akkoord en verwezen me door naar de kaakchirurg om de kies te laten trekken.
Een paar dagen later ging de kies eruit. Vijf minuten werk. Hooguit. Weg stress. Zowel de keuzestress als de kiesstress. Dat het in de dagen die volgden wat langer duurde voor ik m’n eten achter de kiezen had? Dat nam ik maar even voor lief. En of ik m’n kies al gemist heb? Hooguit als kiespijn.