Begrip uit onverwachte hoek

Er stond een telefonische afspraak met het UWV in mijn agenda. Omdat ik bijna twee jaar in de ziektewet zat, moest een verzekeringsarts van het UWV een inschatting maken van mijn medische ‘problemen’ en de eventuele beperkingen bij mijn inzetbaarheid op de arbeidsmarkt. De spanning liep hoog op, maar het telefoontje bracht begrip uit onverwachte hoek.

De spanning stijgt

Het bij de verzekeringsarts aangeleverde dossier loog er niet om. Mijn bedrijfsarts, psycholoog en ik hadden een stevig onderbouwd dossier aangeleverd. Dat was heel bewust. Mijn bedrijfsarts had gezegd: “Ik ken jou. Jij bent bang dat ze je te goed inschatten. Ik zorg dat het medische dossier gewoon compleet daar ligt, zodat je eigenlijk niets meer hoeft uit te leggen.” De bedrijfsarts had gelijk. Mijn grootste angst was inderdaad dat ik te goed zou worden ingeschat. Ik kan namelijk piekfijn uitleggen wat er ‘mis’ met me is. En júist omdat ik het zo goed kan vertellen, wil men het nog weleens in twijfel trekken.

Ik baalde dat de afspraak telefonisch was, maar had me er inmiddels bij neergelegd. Ik wist ook dat dat betekende dat ik het gesprek alleen moest doen en dat zag ik niet zitten. En dus ondernam ik actie. Ik kon namelijk wel stoer doen, maar ik ben helemaal niet stoer, dat wist ik ook wel. Ik vroeg daarom aan een vriendin of ze bij het gesprek wilde zijn, zodat zij (telefoon op speaker) mee zou kunnen luisteren. Dat wilde ze.
Heel even dacht ik nog dat het niet nodig was, maar uiteindelijk was ik blij dat ik het gevraagd had. De spanning liep namelijk hoog op. Ik wiebelde en wiebelde en was nergens meer toe in staat.

Wat als?

In mijn hoofd had ik dit gesprek natuurlijk al tig keer gevoerd. Ik had het met de bedrijfsarts en mijn psycholoog voorbereid. Met de psycholoog had ik zelfs uitgeschreven wat ik op sommige vragen zou kunnen antwoorden. Dat hielp me enorm. Mijn tafel lag dan ook vol met ‘spiekbrieven’ op het moment dat de telefoon ging.

Niet alleen mijn tafel lag vol, maar ook mijn hoofd was vol. Ik had allerlei plannen uitgewerkt voor ‘wat als’. Wat als de verzekeringsarts zou besluiten dat ik wel weer aan het werk zou kunnen? Wat als ik me niet begrepen zou voelen? Wat als ik in paniek zou raken? Voor al die scenario’s lagen in mijn hoofd al rampenplannen klaar. Ik vreesde voor onbegrip, maar kwam terecht in een oase van begrip.

Verwondering

Het telefoongesprek begon. Mijn vriendin legde haar telefoon ernaast om het gesprek op te nemen. Zo zou ik het later nog terug kunnen luisteren. Dat bleek een gouden zet, want ik heb al een aantal keer fragmenten teruggeluisterd.

De verzekeringsarts had overduidelijk álle stukken in mijn dossier bestudeerd. Hij snapte heel goed wat mijn ‘beperkingen’ waren en stelde de juiste vragen. Soms was ik bang en wantrouwend. Hij vroeg me bijvoorbeeld wat ik doe in therapie. “Op dit moment nemen we vooral het dagelijks leven door. Daar gebeurt veel en het roept allerlei vragen op. Daardoor komen we niet altijd toe aan de diepere laag.” Nu gaan we het krijgen, dacht ik. Nu gaat hij zeggen dat ik aan die diepere laag moet werken. Zo ging het niet. Hij concludeerde dat ik dus nog in een eerste fase zit. Als er nog geen ruimte is voor de diepere laag, moet er nog heel wat gebeuren. Mijn vriendin en ik keken elkaar met grote ogen aan. Gebeurde dit echt? Dit had ik totaal niet verwacht.

Voorzichtig legde de verzekeringsarts me aan het eind van het gesprek uit dat er nog een gesprek met een arbeidsdeskundige zou volgen en dat die dan de conclusie zou moeten trekken. Eveneens heel voorzichtig probeerde hij me erop voor te bereiden dat er een grote kans was dat er (voor nu) een volledige arbeidsongeschiktheid uit zou komen. Daar moest ik niet van schrikken. Gelukkig schrok ik daar niet van. Volledige arbeidsongeschiktheid is wat ik op dit moment nodig heb om te kunnen herstellen. Leuk is anders, maar ‘goed’ is het wel.

We rondden het gesprek af. Als ik de opname afluister, hoor ik mezelf na het beëindigen van het gesprek twee dingen doen. Ten eerste slaak ik een heel erg diepe zucht. Ten tweede zeg ik hardop: “God zij dank!”
En de in mijn hoofd al gemaakte rampenplannen? Die konden de denkbeeldige prullenbak in.

Wordt vervolgd. Later bleek namelijk helaas dat ik die rampenplannen weer uit de denkbeeldige prullenbak moest vissen.