Niet normaal

Mijn huisarts en ik hadden elkaar lang niet gezien. Het was na tien weken tijd voor mijn afspraak. Het ging goed met me, op het gebied van hypochondrie dan. Er was wel een ander probleem. Ik vond namelijk dat ik belachelijk moe was en vond dat niet normaal. Mijn huisarts had daar andere ideeën over. Ideeën waar ik het in eerste instantie niet mee eens was, maar waar ik bij nader inzien toch nog regelmatig aan moet denken en nu dus maar over ga bloggen.

Ik ben zó moe!

Toen ik bij mijn huisarts was, had ik een uur eerder thuis aan mijn eettafel zitten vechten tegen mijn tranen. Geen tranen van verdriet, maar van pure uitputting. Ik had prima geslapen die nacht en toch was ik zó verschrikkelijk moe. Dat was niet alleen die dag zo, maar helaas was dat al een paar weken aan de gang. Ik ging vaak een uur na mijn ontbijt weer terug naar bed, maar die morgen kon dat niet, want ik moest naar de huisarts. Daar zat ik dus, met mijn oververmoeide hoofd en lijf. Ik moest vertellen hoe het met me ging. Probleempje: als ik zo uitgeput ben, komt er weinig positiefs uit mijn mond.

Dat is toch niet normaal?

Ik deed mijn verhaal over de vermoeidheid en kreeg het antwoord waar ik al voor gevreesd had. De vermoeidheid zou komen door overprikkeling en mijn psychische problemen. Ik was het daar -natuurlijk!- weer eens niet mee eens. Ja, door overprikkeling kan ik uitgeput raken, maar dit voelde anders. Dit voelde lichamelijk. “Het is toch niet normaal hoeveel ik de laatste tijd slaap? ’s Morgens én ’s middags doe ik vaak een dutje.” Ik dacht dat ik daarmee de ‘discussie’ wel zou beëindigen, maar daarmee opende ik hem juist. “Maar jij bent ook niet normaal. Jij vergelijkt jezelf met ‘normale’ mensen. Ja, je slaapt zeker meer dan de gemiddelde mens van jouw leeftijd, maar jij bent niet gemiddeld. Als jij een uur wakker bent, heeft je hoofd er al een hele dag op zitten.”

Alles opgeven om normaal te zijn

Later, toen ik thuis was, realiseerde ik me dat mijn huisarts een sterk punt had in het stukje dat mijn hoofd er al een hele dag op heeft zitten als ik een uur wakker ben. Op dat moment had ik echter vooral iets anders gehoord, namelijk dat ik niet normaal of gemiddeld ben en mezelf dus niet moet vergelijken met anderen. “Want de meeste mensen van jouw leeftijd zijn ook niet autistisch.”

“Ik zou er echt alles voor over hebben om normaal te zijn,” verzuchtte ik in mijn uitgeputte staat. Ik meende op dat moment ieder woord. “Weet je dat zeker?” vroeg mijn huisarts. “En je creativiteit dan?” “Ik bén niet creatief.” Maar hij vond van wel. “Als je normaal zou zijn, hoe moet het dan met je blog? Zou je het schrijven niet missen?” Ik vond het geen probleem. “Als ik het schrijven in moet leveren en dan normaal kan zijn, doe ik dat. Dan zou ik het schrijven toch niet meer nodig hebben.” Ook dat meende ik.

Wil ik wel echt ‘normaal’ zijn?

In de weken na het consult dacht ik er nog regelmatig over na. Ten eerste realiseerde ik me iedere keer weer dat mijn hoofd inderdaad behoorlijk wat overuren draait, ook al doet mijn dagindeling misschien anders vermoeden.

Ten tweede realiseerde ik me dat ik misschien wel helemaal niet ‘normaal’ wil zijn. Ik wil vooral mezelf zijn. Daar hoort in mijn geval autisme en vermoeidheid bij. Niet altijd leuk, maar het maakt me ook deels wie ik ben. Wil ik dat echt anders? Nee. Maar wat ik wél anders wil, is de manier waarop ik met mezelf omga. Ik ben nog zoekend naar de goede manier om met mijn ‘niet gemiddeld zijn’ om te gaan, zodat het me minder belemmert. De zoektocht is nog niet ten einde en soms loodzwaar, maar ondanks alles best wel boeiend.
Ik kom er dus op terug, op de woorden die ik die morgen in de huisartsenpraktijk uitsprak. Ik wil niet mijn schrijven inleveren om ‘normaal’ te zijn. Ik wil mezelf zijn. En daar hoort schrijven zeker weten bij.

*Voor alle duidelijkheid kwam er ook een bloedonderzoek, waaruit bleek dat we de vermoeidheid deels aan konden pakken door mijn lage vitamine B12-waarde wat op te krikken.