Hypochondrie in de spiegel

Mijn denken en mijn leven zijn heel lang geregeerd door mijn hypochondrie. Ieder pijntje, ieder plekje en ieder signaaltje was voor mijn brein aanleiding om te denken dat ik letterlijk doodziek was. Inmiddels is er veel veranderd. Hypochondrie regeert niet meer. Bij iedere blik in de spiegel herinner ik mezelf daar weer aan.

Hypochondrie in de spiegel

Een blik in de spiegel kan je veel vertellen. Zit je haar nog goed? Hangt er niet ergens wat tandpasta aan je lip? Staat je bril recht? Die grijze haren zijn niet meer te verbergen, dat jurkje staat goed en nog veel meer van dat soort zaken. Tot voor kort kon een blik in de spiegel me ook vertellen: Die moedervlek ziet er gek uit. Alarm! Dat weerhield me er overigens niet van om in de spiegel te kijken, maar het moge duidelijk zijn dat een blik in de spiegel niet altijd een feestje was.

Herstel van hypochondrie

Na jaren van angst, waarin hypochondrie regeerde, sloeg een behandeling aan. Ik leerde met heel veel vallen, maar nét een keertje meer opstaan, dat angst niet hoeft te regeren. Hypochondrie is een monster, maar het is een monster dat je kunt wegjagen. Jaren wist ik dat niet en geloofde ik het niet als mensen dat zeiden. Inmiddels weet ik dat het waar is. Hypochondrie is en blijft een monster, maar mijn monster staat in de schuur. Jazeker, af en toe glipt hij naar buiten en trekt zijn grote mond open, maar over het algemeen staat hij daar prima in die schuur. Lekker vochtig daar, ’s zomers bloedheet en ’s winters ijskoud. Prima plek. Zijn verdiende loon. Mijn leven is veranderd. Pijn, plekjes en andere signalen betekenen niet meer gelijk dat ik doodziek ben. Of wel, maar dan duurt de angst korter dan voorheen en kan ik die zelf ‘oplossen’, zonder paniekbezoek aan de huisarts. Ik herstelde dus van hypochondrie.

Bij mijlpalen horen cadeaus

Het herstel maakte me zó dankbaar en blij. Ik wilde dat gevoel vasthouden. Ik wilde het vieren. Dat deed ik met een feestje, maar ik vond dat ik mezelf ook best iets cadeau mocht doen. Wat dat mocht kosten, had ik eigenlijk nog niet bedacht. Wat dat moest zijn ook niet. Dat het er moest komen, wist ik wel. Iets zou me gaan herinneren aan het herstel van hypochondrie.

Herstel van hypochondrie in de spiegel

Opeens zag ik op Instagram een paar mooie oorbellen. Ik klikte verder naar de website van de verkoper en zag daar vreselijk veel moois. Er gingen wat berichtjes heen en weer naar de verkoper. Konden de oorbellen ook in goud (iets anders kan mijn huid niet tegen) worden gemaakt? Dat kon. Ik ging met mijn wat zuinige zelf in gesprek. Mocht ik echt gouden oorbellen kopen voor deze mijlpaal? Vond ik dat ik daar zoveel geld aan uit mocht geven? Ik twijfelde. Toen vond mijn hoofd een oplossing. Rond de tijd dat ik de therapie afrondde, was ik ook jarig. Een appje naar mijn moeder of zij haar verjaardagsbijdrage in oorbellen wilde stoppen. Dat wilde ze. Toen vond ik dat het ‘mocht’, omdat mijn eigen bijdrage kleiner werd door de bijdrage van mijn moeder. Ik plaatste een bestelling. De oorbellen werden bezorgd, maar mijn laatste therapiesessie stond nog op de planning. Ik mocht ze van mezelf dus nog niet dragen.

En toen was het voorbij. Na de laatste therapiesessie liep ik met een grote glimlach naar buiten. De volgende dag was er feest om het herstel te vieren en ach, dan ook maar gelijk vieren dat ik bijna jarig was. Mijn moeder bracht mijn oorbellen mee. Ik deed ze in en draag ze sindsdien vrijwel dagelijks.

Wat een blik in de spiegel me nu leert?
Ik kom van héél erg ver. Het monster hypochondrie is walgelijk, maar het monster is verslagen. Kijk waar ik nu sta! Nooit vergeten!

Voor alle duidelijkheid: deze blogpost is niet gesponsord of in opdracht geschreven. Ik deel mijn enthousiasme en mijn proces en betaalde voor mijn bestelling.