Taart met paniekpillen

Het was tijd voor taart. Over het algemeen is er dan iets te vieren, maar mijn reden om iets te vieren was dubieus. Bovendien lag er medicatie naast mijn gebak en één van die pillen slik ik normaal niet, maar alleen bij blinde paniek. Het was die blinde paniek die ik met dit gebak afsloot. Ik neem je mee in heel veel gedoe met het UWV.

Het gesprek en de brief

Het UWV en ik hebben een moeizame relatie. Zodra ik het logo van het UWV in de brievenbus zie, breekt er paniek uit. Wat nu weer? Ik zat inmiddels in de eindfase van de aanvraag van mijn WIA-uitkering. Ik had al een gesprek met de verzekeringsarts gehad en moest ‘rustig afwachten’ tot er een gesprek met een arbeidsdeskundige zou volgen.

Omdat het gesprek met de verzekeringsarts positief was verlopen, was ik niet meer zo bang voor wat zou volgen. Bovendien liep de termijn bijna af. Het zou nu écht niet lang meer duren voor het UWV een beslissing genomen zou moeten hebben.
Een dag voor de beslissingstermijn afliep, ontving ik het verslag van het gesprek met de verzekeringsarts. In het gesprek had hij aangestuurd op volledige arbeidsongeschiktheid. In het verslag stond dat ik vier uur per dag belastbaar ben voor arbeid. Ik maande mezelf tot kalmte. Dat was vast en zeker een einddoel. Ik deed verder niets.

Meten met twee maten

De volgende dag begon het toch te knagen. Wat werd er bedoeld met die vier uur per dag? Ik besloot te bellen. Het antwoord snappen deed ik niet helemaal, maar opnieuw zei de verzekeringsarts dat ik waarschijnlijk niet zou kunnen werken. Er zou namelijk geen passende baan voor me gevonden worden. Oké, schrijf dat dan op…

Ik belde ook met de administratie, want het was de dag van de beslissing. “Nee hoor mevrouw, dat is pas over anderhalve maand. En als wij het niet redden, krijgt u eerst een brief van ons.” Ik reageerde beleefd, legde de telefoon neer en ging verder met wachten. Om de opkomende paniek onder controle te houden, maakte ik een diamond painting. De volgende dag werd ik echter gek. Wat nou, nog anderhalve maand? Ik had de datum zwart op wit in een brief staan. Ik belde nog een keer en nu werd toegegeven dat er inderdaad al een besluit genomen moest zijn, maar dat was niet gelukt.

Geen excuus. Geen uitleg. Niks. Mijn stoppen sloegen door. Ik had me maanden eerder helemaal drie slagen in de rondte gewerkt om alles op tijd te verzamelen en op te sturen en nu gingen zij over hun (zelf gestelde!) termijn heen zónder daar iets over te melden, zónder excuus en zónder nieuwe termijn te stellen? Ik gaf aan dat ik duidelijkheid wilde. “We bellen u binnen vierentwintig uur terug.”

Lamgeslagen door paniek

De vierentwintig uur verstreken. Mijn telefoon ging niet. Mijn hart sloeg op hol. Ik kon niks meer. Ik zat lamgeslagen door paniek op mijn stoel. De onzekerheid, het feit dat er geen datum bekend was en de oneerlijkheid van zich niet aan afspraken houden, braken me op. Ik kreeg mijn hartslag niet meer onder controle. De paniek aanpakken lukte niet meer.

Oplossing? Juist ja, de huisarts.
Ik ‘mag’ helemaal niet naar de huisarts, maar dit was psychisch en dat is iets anders dan bellen voor een pijntje en roepen dat ik daar dood aan ga. Dit ‘mocht’ dus, had ik besloten. Ik snotterde de spreekkamer vol en de (waarnemend) huisarts bevestigde wat ik zelf al wist, namelijk dat ik medicatie nodig had. Dat vond ik natuurlijk stom, maar het was geen verrassing voor me. Deze paniek was onhoudbaar.

Nu is het klaar!

Na mijn bezoek aan de huisarts belde ik opnieuw het UWV. Ik gaf aan dat ik niet gebeld was door hen, terwijl dat wel beloofd was. “Ik zie het. Ik zet het verzoek er opnieuw in. U wordt binnen vierentwintig uur gebeld. Het is nu vrijdag, dus dat is vandaag of anders maandag voor twaalf uur.” Ik reageerde in paniek: “Ik zou binnen vierentwintig uur gebeld worden. Ik zit hier in crisis en heb zware medicatie voorgeschreven gekregen. Ik kan niet tot maandag wachten. Ik houd dit niet nog een weekend vol. Ik wil zo snel mogelijk gebeld worden.” Heel even deed ze nog moeilijk: “Ja, maar de afspraak is binnen vierentwintig uur.” Ik legde nog maar eens uit dat dat te lang duurde en dat zij bovendien fout zaten en niet ik.
Binnen een half uur ging de telefoon. Het was de arbeidsdeskundige, met wie ik nog een afspraak moest hebben. Ze maakte de afspraak, maar zei er vast bij: “Ik garandeer u dat u honderd procent arbeidsongeschikt bent.” Ik geloofde dat niet, want ik had inmiddels gezien dat wat iemand zegt niet hetzelfde hoeft te zijn als wat iemand opschrijft. Ik hing op, kreeg een enorme huilbui en stapte vervolgens in de auto. Ik crashte bij mijn moeder. “Ik snap het niet meer. Ik ben helemaal van het padje.” Een uur later kon ik weer wat rustiger naar huis.

Gebak

Een week nadat alle ellende begon, heel veel tranen, drie dagen lamgeslagen op een stoel, extra medicatie, nóg een gesprek met de arbeidsdeskundige en heel veel paniek verder, lag er een envelop in de brievenbus. Mijn WIA-uitkering was toegekend. Dat betekent ook dat ik binnenkort ein-de-lijk de werkplek waar ik trauma’s opliep achter me kan laten. En dat ik nog (in ieder geval een jaar) kan werken aan herstel. Het feit dat ik weg kan bij een traumatische werkplek zorgde ervoor dat ik taart ging halen. Net als het feit dat er een einde kwam aan een week van blinde paniek.

De foto die ik vervolgens maakte, was tekenend. Ja, het kwam goed. Ik krijg een WIA-uitkering en dat is nodig, omdat ik niet kan werken. Maar als men zich aan afspraken had gehouden en/of duidelijk had gecommuniceerd, had het bij taart alleen kunnen blijven. Zonder paniekpillen.

*Disclaimer: Natuurlijk vierde ik niet het feit dat ik arbeidsongeschikt ben. Dat vind ik behoorlijk heftig, maar voor nu was dit de ‘beste’ uitkomst, omdat ik meer tijd nodig heb om mijn leven op orde te krijgen. Woensdag verschijnt een blog over hoe het is om wel te willen, maar niet te kunnen werken.