Sommige mensen zijn echte beelddenkers. Bij alles wat je vertelt, zien zij een plaatje voor zich in hun gedachten. Ik heb dat zelf absoluut niet. Ik zeg altijd: “Ik denk in woorden.” Meestal levert me dat een verbaasde blik op en mensen lijken dat vreemd te vinden. Hoog tijd dus om mijn ‘denken in woorden’ vandaag eens uit te leggen.
In mijn hoofd…
Mijn anonimiteit op het web is nogal belangrijk voor me en dus plaats ik nooit foto’s van mezelf. Hier niet en op Twitter* en Instagram ook (nog) niet. In de zomervakantie plaatste ik echter bij hoge uitzondering een foto van mezelf. Wie me kent, kon me herkennen, maar anders was het nog vrij onduidelijk. De foto was namelijk van de achterkant genomen. Ik vond hem voor dat moment ‘veilig genoeg’. Eén van de reacties was: Ik had me je zooooo anders voorgesteld! Al eerder had iemand gereageerd op een foto waar een stukje van mijn haar op stond dat ik in haar hoofd blond was.
Voor mij ben je een naam
Dat zette me aan het denken. Ik maak nooit een plaatje in mijn hoofd bij anonieme bloggers. Als ik een foto zie, denk ik alleen: o, oké, dus zo zie jij eruit. Dat is het. Voor mij ben je in mijn hoofd de naam die ik van je ken. Daar maak ik verder geen plaatje bij. Is dat desinteresse? Nee, absoluut niet. Ik maak die voorstelling op de één of andere manier gewoon niet. Ik denk niet in beelden, maar in woorden.
Denken in woorden
De meeste mensen snappen niet wat ik bedoel als ik zeg dat ik in woorden denk. Voor mij betekent het dat ik sommige woorden in mijn hoofd spel. Oké, misschien zie ik ze dan voor me, maar dat is dan in letters. Als in een gesprek een zin voorkomt waarin een veelgemaakte fout met d’s en t’s zit, zie ik in mijn hoofd voor me hoe het moet. Of ik twijfel en denk er vervolgens even over na. Stel je voor dat iemand zegt: “Hij beantwoordt mijn mails altijd heel snel.” In zo’n zin schrijven veel mensen ‘beantwoord’ en dat is fout. Hij is namelijk de persoonsvorm en dus schrijf je de stam (beantwoord) met een t erbij. Beantwoordt, dus. Dat zie ik dan heel snel even voor me en ik denk er als het moet ook nog heel snel die stam+t bij. Dat bedoel ik met denken in woorden.
EMDR als je geen beelddenker bent
Ik heb een paar maanden EMDR-therapie gevolgd om het overlijden van mijn vader te verwerken. Daarbij gaat men heel erg uit van beelden. Daar liep ik vaak op vast. “Welk beeld zie je nu?” vroeg mijn behandelaar dan. Als ik vervolgens zei dat ik geen beeld had, konden we niet echt verder. Ik denk in de woorden die toen gezegd zijn of in de woorden die ik denk. Ik zie er geen plaatje bij. Niet omdat ik dat niet wil of durf, maar gewoon omdat dat niet in mijn systeem zit. Die EMDR-therapie was bij mij (mede daarom) geen succes.
Pas later hoorde ik van een andere psycholoog dat er nu meer aandacht komt voor mensen die niet in beelden denken. Een trauma kan ook in een geur of een gevoel of iets anders zitten. Ik was echt blij dat die andere psycholoog dat zei, want ik had ineens niet meer het gevoel dat ik zelf die EMDR-therapie had zitten ‘verpesten’. EMDR zou misschien wel bij me passen, maar niet als dat met beelden moet.
De zeldzame beelden die ik wel maak of me herinner
Denk ik dan helemaal nooit in beelden? Zeker wel. Als ik een boek lees, maak ik daar over het algemeen ook geen beeld bij in mijn hoofd. Tot een thriller echt heel gruwelijk wordt en het bloed tegen de muren spuit. Dan zit ik te rillen op de bank, want ja, dan krijg zelfs ik daar beelden bij. Maar verder moet je mij bijvoorbeeld niet vragen hoe ik denk dat een hoofdpersoon eruitziet. Ik heb namelijk geen flauw idee. Daar heb ik simpelweg tijdens het lezen niet over nagedacht. Een ander voorbeeld waarbij ik nog steeds in beelden denk, is een traumatisch moment waarbij iemand naar zijn voorhoofd wees toen ik vertelde over mijn psychische problemen. Als ik nu iemand zo’n beweging zie maken, zie ik dat zó weer voor me. Dat is het echter wel zo ongeveer. En dat is logisch, want dát is dus een trauma waar heel duidelijk een beeld bij zit. Maar verder? Nee, verder denk ik in woorden en dat vind ik helemaal prima.
*Op Twitter moest ik noodgedwongen verhuizen. Volg je me nog op mijn oude account? Snel even je adresboek bijwerken en @Hoofdtaalblog gaan volgen.
Hoofdtaal 
Interessant hoe dat bij jou werkt! Zelf begrijp ik nooit zo goed hoe mensen zichzelf 100% beelddenker noemen. Bij mij gebeurt het namelijk allemaal door elkaar. Ik zie beelden, hoor geluiden, denk complete blogposts of tweets uit in mijn hoofd… Ik heb een multimediabrein en dat dan constant, haha.
LikeLike
Zo’n multimediabrein is een mooi woord. Ik herken dat wel van die hele blogs die je in je hoofd hebt zitten.
LikeLike
High five!
Mijn leven in een blog, haha!
Blijkbaar toch niet de enige met een woordbrein 🤭🤣
LikeLike
Oh, joepie, er zijn er meer!
LikeLike
Ondanks dat ik op mijn blog schrijf, ben ik een echte beelddenker. Maar ik denk dat je dat als illustrator/animator ook echt wel nodig hebt, het wordt lastig iets op papier te krijgen als je er geen beeld bij hebt.
Wel mooi hoe dit bij iedereen weer anders is!
LikeLike
Met jouw onderneming is beelddenken inderdaad wel handig, lijkt me;).
LikeLike
Ik kan zeker wel in beelden denken, maar doe het niet heel uitgebreid. Soms heb je mensen die teleurgesteld zijn in een serie of film die van een boek is gemaakt omdat het er helemaal anders uitziet dan in hun hoofd toen ze het boek lazen en dat heb ik bijvoorbeeld niet.
LikeLike
Snap ik. Ik ben ook vaak teleurgesteld in een verfilming, maar dat is dan vooral omdat ik vaak vind dat het verhaal veranderd is. Hoe personages in beeld komen, vind ik veel minder belangrijk.
LikeLike
Ik voel onmiddellijk de behoefte om die foto op te zoeken en te zien hoe je eruit ziet : ) Je zet me aan het denken: hoe denk ik eigenlijk? Ik denk toch wel behoorlijk in beelden dan…
Denken in woorden had ik alleen toen ik met mijn zoon naar logopedie moest. Daar heb ik toen nog een blogpost over geschreven: ik was toen voortdurend w,o,o,r,d,e,n aan het uitspellen in mijn hoofd door de logopedie.
LikeLike
Hahahaha, dat is herkenbaar ja. Net als lesgeven in groep drie, dan ga je dat ook doen;).
LikeLike
Ik dacht dat mensen die met beelden denken de minderheid waren/zijn. Uiteraard stellen de meeste mensen zich de dingen voor. http://www.hoogbegaafdvlaanderen.be/06_HB_op_school/leerstijlen/beelddenkers_vsl.html
LikeLike
Echt pure beelddenkers zijn er niet heel veel, maar de meeste mensen maken zich wel voorstellingen van de dingen die ze horen of lezen en dat doe ik dus niet.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk zelf wel in beelden en zie echt heel letterlijk plaatjes voor me. Ik vermoed dat dat komt door de combinatie van autisme en dyslexie (want ja, ik ben dyslectisch). Maar ik hoor wel vaker dat ASS’ers in woorden denken (of bijvoorbeeld in heel fragmentarische plaatjes, waardoor het lang duurt voor er van al die kleine plaatjes een geheel is gemaakt).
LikeLike
Dyslexie en beelddenken komt vaak samen voor. En dat snap ik wel, want dan zijn plaatjes een stuk makkelijker dan al die dansende lettertjes. En jup, van kleine plaatjes een geheel maken kan ik niet;).
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben het allebei en daarom (denk ik 😉 ) vallen boekverfilmingen mij meestal zo tegen: ik had het anders voorgesteld.
Wel moet ik me bij het denken in beelden er toe aanzetten, dat gaat niet vanzelf..
LikeGeliked door 1 persoon
Nooit écht over nagedacht maar ik denk waarschijnlijk wel overwegend in beelden maar die vorm ik waarschijnlijk toch door wat ik lees.
LikeGeliked door 1 persoon
Een heel interessant onderwerp. Nu ik denk dat ik deels in beelden en deels abstract denk. Het denken in woorden klopt niet, want vaak wordt mij gevraagd of ik in het nederlands of duits droom, en dan moet ik bekennen, dat ik zonder taal droom. Wat Rian zegt over boekverfilmingen, dat moet ik beamen. En over iemand die ik alleen virtueel ken, zoals jij, maak ik me weinig gedachten, hoe die er uitziet. Ik heb veel meer een beeld met eigenschappen. Dus voor mij ben jij eenvoudig Naomi.
LikeLike
Dromen zonder taal. Daar kan ik me dus helemaal niets bij voorstellen. Zo grappig hoe dat dus bij iedereen anders werkt.
LikeLike
Ik denk dan dat je op bovenstaand plaatje lijkt.
Kort haar, bril.
Ach, ik zeg ook maar wat.
Beelddenken 🙂
LikeLike
Je hebt helemaal gelijk hoor! Het plaatje is een bewerking van een foto in een leuke app die van je selfie een plaatje maakt.
LikeLike
Oh wat leuk!!!
LikeGeliked door 1 persoon
Interessant om te lezen! Ik ben zo’n beelddenker. Hoewel ‘denker’ misschien niet het juiste woord is, denken suggereert dat ik erover na zou denken hoe iets eruit ziet, maar bij mij plopt zo’n beeld ongevraagd op, alsof iemand op een Viewmaster (wie kent zo’n ding nog? ;-)) drukt en het plaatje verschijnt. Boeken zie ik dus altijd voor mij, daarom lees ik niet graag thrillers, want alle gruwelijkheid zie ik ook voor mij…
Een anonieme blogger (zonder foto dus) krijgt als vanzelf een beeld in mijn hoofd ook. Heel fijn lijkt mij dat als je alleen maar een naam in je hoofd ziet, die wijkt tenminste niet af van de werkelijkheid (zoals het beeld in mijn hoofd bijna altijd wel doet).
LikeLike
Zo boeiend vind ik dat. Voor mij dus echt totaal onvoorstelbaar. Heel interessant hoe dat bij iedereen anders werkt. En wel grappig ook, dat iemand die de van letters en woorden haar werk heeft gemaakt, toch een echte beelddenker is.
LikeLike