‘Gewoon’ genieten

Zonnetje, blauwe lucht, een vroege morgen en een fris windje. Ik liep buiten voor mijn dagelijkse dosis vitamine Buiten. Het tempo zat er stevig in. Tot ik wat oponthoud tegenkwam in de vorm van koeien en hun boer. In de minuut die dat oponthoud duurde, zei de boer iets wat me nog dagen ‘achtervolgde’, maar wel in de positieve zin van het woord.

Als buiten zijn ‘moeten’ is geworden

Het is voor mij al jaren een gewoonte om elke dag naar buiten te gaan. Voor ik dagelijks ging, ging ik één keer per week, vervolgens een paar keer per week en sinds ik niet meer werk, ben ik echt elke dag buiten. Dat is heerlijk en ik weet dat het goed voor me is. Toch wordt het af en toe een beetje een ‘moeten’. Die week had ik tegen mijn psycholoog verzucht: “Ik weet dat het goed voor me is en ik wil ook wel en toch voelt het niet meer als leuk. Het voelt als moeten. Ook omdat ik door het opnieuw leren eten even niet meer weet wat genoeg beweging is en wat niet.” In de weken voor die verzuchting was ik steeds wat meer naar buiten gegaan. Het werd een dwang en de lol ging eraf. Niet leuk.

Wel dagelijks naar buiten, maar dan anders

Mijn psycholoog en ik maakten er afspraken over. Je kunt mij op sommige terreinen beter niet ‘grenzeloos’ laten zijn. Dingen kunnen dan nogal dwangmatig worden en dan kan ik de rem niet meer vinden. Dat geldt ook op het gebied van wandelen. Mijn dagelijkse rondje van zes kilometer (een uurtje) was uitgebreid naar zeven en dreigde nu uitgebreid te worden naar acht. Af en toe acht kilometer lopen is leuk, maar toen ik het dagelijks ging doen, was de lol er snel af.

We maakten dus afspraken. Ik zou voortaan elke dag een uur buiten zijn. Niet omdat het moet, maar omdat ik dat lekker vind en omdat dat goed is voor zowel mijn lichaam als mijn brein. We spraken af dat het natuurlijk soms vijftig of zeventig minuten kunnen zijn, maar spraken ook af dat het binnen die marges zou blijven. Oké.

Oponthoud

Twee dagen nadat we die afspraak maakten, liep ik buiten. De gemaakte afspraak gaf me rust. Ik hoefde op mijn dagelijkse rondje niet meer na te denken over of ik toch niet een kilometertje extra zou gaan of wat dan ook. Er waren afspraken en daar ben ik nu eenmaal gek op. Ik liep dus gewoon mijn dagelijkse rondje van een uur. Ik merkte dat ik een beetje gehaast was. Het was nog vroeg en ik had bedacht dat ik nog een heerlijke dag vrij zou hebben om te kleuren en te lezen als ik lekker door zou lopen. Halverwege mijn rondje zag ik ineens op de weg voor me een hele rij koeien lopen. Ze staken de weg over, van het ene weiland naar het andere. Oponthoud dus. Ik vertraagde mijn pas en liep langzaam richting de overstekende koeien, terwijl ik bedacht hoe leuk dit was, om zomaar op koeien te moeten wachten.

“Je mag er ook gewoon van genieten”

De boer (we kennen elkaar, maar alleen vaag) zag me aan komen lopen. “Je kan er als je wil tussendoor hoor. Maar je mag er ook gewoon van genieten.”

Ik bleef staan en keek naar de overstekende dames. De zon scheen en de frisse wind waaide door mijn haren. Wat deze boer niet weet, is dat zijn woorden me nog lang achtervolgden. Hij zei precies wat ik op dat moment aan het leren was. Ik moest weer leren genieten van buiten zijn. Die dag was ik daar niet zo mee bezig. Ik was haast aan het maken. Door de opmerking van de boer bleef ik staan. “Ik wil er graag gewoon even van genieten,” antwoordde ik hem. We bleven staan kijken en hadden een praatje. Toen een paar koeien besloten te wachten met oversteken, liep ik verder. Mijn hoofd herhaalde de rest van het rondje twee woorden, steeds maar weer: gewoon genieten.

Dat genieten is voor mij helemaal niet zo ‘gewoon’. Ik ben me er nu gelukkig weer van bewust. Sinds die ene simpele zin kijk ik bewuster om me heen. En ik geniet. Die boer zal het nooit weten, maar hij sloeg met zijn opmerking de spijker op zijn kop.