Slecht nieuws?

Als je slecht nieuws moet brengen, kun je maar het beste met de deur in huis vallen. Zo leerde ik het in ieder geval tijdens mijn opleiding. Zal ik dan maar met de deur in huis vallen?

Slecht nieuws

Het slechte nieuws is dat de huisartsenpraktijk waar ik patiënt ben binnenkort failliet gaat.
Maak je geen zorgen, dat heb ik al een paar keer met mijn huisarts besproken. Doordat ik tegenwoordig zo weinig kom, lopen de inkomsten snel terug.

Goed nieuws!

Oké, geintje natuurlijk. Maar dat ik nog maar weinig bij de huisarts kom, is wel waar. Het blijft zó onvoorstelbaar voor me. Op het moment dat ik deze blog schrijf, is het negen weken geleden dat ik mijn vaste huisarts heb gesproken. Ik was gewend om bij thuiskomst al gelijk te beginnen aan mijn lijstje met vragen voor het consult dat na drie weken zou volgen. En nu, negen weken na het laatste consult, is er geen lijstje. Nouja, geen lijstje met ‘vage klachten’ en lichamelijke vragen. Er is wel een vraag over mijn autisme/eetprobleem, maar dat is een heel ander verhaal.

Ik besefte het opeens terwijl ik lekker buiten was. Negen weken niet bij de huisarts geweest én er was geen lijstje. Hoe gaaf is dat? Ik vond het heel erg goed nieuws.

‘Ik ben genezen’

Ik werd een poosje geleden benaderd door een studente. Ze deed onderzoek naar hypochondrie tijdens de coronacrisis. Via mijn blog had ze mij gevonden en ze vroeg of ik mee wilde werken aan het onderzoek. Nu is het zo dat ik graag mijn ervaringsdeskundigheid zou inzetten, maar deze vraag moest ik toch met nee beantwoorden. Waarom? Omdat ik niet de juiste persoon was en ben voor zo’n onderzoek. Mijn hypochondrie is dusdanig goed onder controle dat het tijdens deze coronacrisis geen enkele invloed op me heeft. Ik mailde dus terug dat ik de studente niet kon helpen, ‘want mijn hypochondrie is genezen,’ zo schreef ik.

De mail ging weg. Pas een paar minuten later drong tot me door wat ik had geschreven. Ik had geschreven dat mijn hypochondrie genezen was! En het allermooiste is dat het nog waar is ook. Ja, mijn hypochondrie is genezen. Zeker, ik kan in eerste instantie nog in de stress schieten, maar ik zet het niet om in allerlei dagenlang durende doemscenario’s én ik kan mezelf zonder bezoek aan de huisarts weer rustig krijgen.

Genezen van hypochondrie kán!

Als ik dit soort dingen mail of als ik ineens besef dat er geen lijstje ligt met vragen voor de huisarts, realiseer ik me iedere keer weer dat het zo bijzonder is dat ik nu zo leef. Ik kon me dat een jaar geleden absoluut niet voorstellen. Als ik heel eerlijk ben, was ik wel gemotiveerd voor de behandeling van mijn hypochondrie, maar ik had ook weinig hoop meer dat het zou werken.
Ik had al zóveel geprobeerd en de hypochondrie was altijd sterker dan ik. Nu besef ik dat hulpverleners die zeiden dat hypochondrie te genezen is, gelijk hadden. Ik geloofde ze nooit, maar het kan dus wel. Dat ik kwetsbaar ben en blijf op dat gebied is ook waar. Maar je kunt écht genezen van hypochondrie. Zelfs als je er jaren mee geworsteld hebt en niet een beetje een hypochonder was, maar echt wel in de categorie ‘ernstig’ viel.

Ik weet dat mijn blog door hypochonders wordt gelezen. Wat ik maar wil zeggen is: hou vol! Hypochondrie kan inderdaad genezen en dat angstvrije leven is het loodzware gevecht helemaal waard!