Mijn dagelijkse wandeling maak ik altijd alleen. Sommige mensen vragen of ik niet graag een wandelmaatje zou hebben, maar het antwoord is nee. Maar waarom dan niet? Ik ben de hele dag alleen thuis, dus zou wandelen met een wandelmaatje dan niet fijner zijn? Het antwoord blijft nee en ik leg vandaag uit waarom.
Na het werk nog even wandelen
Wandelen begon jaren geleden als ontspanning. Lekker op zondagmiddag even genieten van de buitenlucht of op zomerdagen na een werkdag nog heerlijk een uurtje naar buiten. Na zo’n werkdag wandelde ik sowieso graag alleen. Ik had dan genoeg prikkels gehad overdag en snakte naar de rust van buiten. Kikkers, koeien, vogels, eenden, enz. Tijdens zo’n wandeling in mijn eentje kreeg ik weer energie voor de volgende (werk)dag.
Het is me diverse keren overkomen dat ik tijdens zo’n wandeling een ouder van één van mijn leerlingen tegenkwam. “O, nu ik jou toch zie…” En hop, daar kwam dan een vraag over het kind of een algemene vraag over de school. Maar weet je wat, mensen? Ik wil die vraag helemaal niet krijgen als ik buiten loop om mijn hoofd te legen. Dat zei ik niet, want dat durfde ik niet. In zo’n geval gaf ik braaf antwoord en daarna baalde ik dan thuis dat mijn rondje alleen maar energie had gekost en dat het geen energie had opgeleverd.
Gelukkig waren er uiteraard ook rondjes waarbij ik niemand zag en waarbij ik heerlijk even op kon laden.
Samen wandelen
Heel af en toe wandel ik samen met iemand. Dat vind ik gezellig en prima. Af en toe kan dat natuurlijk best en vind ik het ook echt leuk, maar ik ben blij dat ik het niet elke dag doe. Er is me zó vaak gevraagd: “Hoe doe jij dat? Als je samen met iemand gaat, is het toch veel gezelliger? Bovendien heb je dan een stok achter de deur om te gaan.” Ik voelde me dan bijna in de verdediging gedrongen. Ik vond samen met iemand gaan niet per definitie gezelliger en een stok achter de deur had en heb ik niet nodig. Ik heb zelf meer dan zat discipline. Bovendien houd ik ervan om te gaan wandelen op het moment dat het mij uitkomt. Met een wandelmaatje moet het altijd op vooraf bedachte tijden. Stiekem niks voor mij.
Toch vind ik samen met iemand wandelen dus prima, maar dan wel als we gewoon van begin tot eind samen lopen. Mijn grootste angst is om tijdens mijn heerlijke wandeling iemand tegen te komen halverwege en dat zo iemand dan zegt: “O, hoi, ik loop gezellig met je mee!” Gezellig?! Niks gezellig. Loop alsjeblieft door, want mijn hoofd draait overuren hier. Maar dat zeg ik dan niet.
Wandelen is informatieverwerking
Waarom ik zo graag alleen loop? Wandelen is mijn manier om de chaos in mijn hoofd te ordenen. Het is voor mij de ideale manier van informatieverwerking. Meestal ben ik eerst een half uur aan het nadenken en dingen op een rijtje aan het zetten en dan is er daarna gewoon alleen maar de heerlijke buitenlucht, zonder dat mijn hoofd nog raast. Dat eerste stukje heb ik nodig om dingen te ordenen en dat tweede stukje om helemaal tot rust te komen. En dat is waarom ik dus baal als er halverwege iemand besluit met me mee te lopen. Ik zit dan ergens halverwege een proces in mijn hoofd en dat wordt dan verstoord. Ik heb die wandeling alleen gewoon heel erg nodig. Niet omdat ik asociaal wil zijn, maar omdat ik zo mijn hoofd kan ordenen en rust kan vinden.
Maar ik ben toch heel de dag alleen?
Nu zou je natuurlijk tegen kunnen werpen dat ik heel de dag alleen thuis ben, dus waarom moet die wandeling dan zo nodig ook nog in mijn eentje? Die vraag kan ik me goed voorstellen. Toch hoop ik dat die vraag in deze blog beantwoord is. Ja, ik ben thuis ook alleen, maar dat is iets anders. Tijdens het wandelen komt er echt een proces van informatieverwerking op gang. Mijn informatieverwerking is nogal vertraagd en dus heb ik die wandeling hard nodig om mijn hoofd een beetje op orde te krijgen. Dat is waarom ik die wandeling zo nodig heb én waarom ik die alleen maak. Dus…samen wandelen? Prima, maar zeer sporadisch. En zéker niet halverwege mijn informatieverwerkingsproces even inbreken.
Hoofdtaal 
Ik snap je helemaal! Wel echt raar dat ouders je niet met rust lieten in je vrije tijd. Dat vind ik echt niet netjes.
LikeLike
Mensen hebben vaak geen idee. Je ‘bent’ juf. En dat duurt niet van half negen tot kwart over drie, vinden de meeste mensen. Oké, prima. Van acht tot zes dan. Maar daarna alsjeblieft niet meer.
LikeLike
Heel begrijpelijk dat juist zo’n wandeling een moment van ontspanning kan zijn. Ik vind het raar dat ouders je tijdens zo’n rustmoment gingen claimen. Alsof ze niet beseffen dat een juf ook rust nodig heeft. Ik herken het trouwens: de eerste helft van de wandeling is het chaos en daarna wordt er heerlijk geordend.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel begrijpelijk. Wandelen alleen of samen, zijn 2 paar schoenen. Ook ik ben blij als ik alleen ben, wandelen, in de trein of waar dan ook. Dan kan ik mijn gedachten ordenen of gewoon van het niets doen genieten. Dat heb ik nodig. Maar samen is ook ok, maar op andere momenten. Succes!
LikeLike
Het is echt iets anders ja, of je alleen gaat of samen!
LikeLike
Heel herkenbaar, ik wandel ook het liefst alleen, vooral als er dingen zijn waar ik over pieker.
Sinds we allebei thuis zijn wandelen we vaak samen, maar gelukkig laat mijn man me vrij als ik zeg dat ik nu even alleen weg wil. Het komt neer op elke dag wandelen waarvan 2 samen.
LikeLike
Prima ritme zo, lijkt me.
LikeLike
O, dat met die ouders, dat herken ik wel van mijn moeder (ander beroep, maar ook zo’n ‘publieke’ functie). Liep je gezellig met je moeder door het winkelcentrum, kwam er weer iemand die even een gesprekje wilde aanknopen. Jemig, wat vond ik dat irritant als puber. Nu gaat het beter, omdat ik (ruimschoots) het huis uit ben en mensen mijn aanwezigheid dus associëren met ‘o, weekeind/vrije tijd’.
Tip om het aantal momenten dat je wordt aangesproken te verminderen: oortjes in/koptelefoon op. Er hoeft geen geluid uit te komen 😉 De ander vat dat vaak op als een ‘ik ben er niet/ik hoor je niet’-signaal en dus heb je minder last van ‘stoorzenders’.
LikeLike
Hier in dit dorp werken oortjes niet hoor. Gezelligheid kan hier altijd, vindt men;). Het grappige is dat ik zelf nooit iemand in een ‘publieke functie’ aan zou spreken op straat. Ik denk juist omdat ik weet hoe irritant dat is. Ooit zei iemand tegen me: “Nou, ik zag mijn huisarts gisteren. Ze was in de tuin bezig. Ik groette vriendelijk; ben de laatste tijd veel bij haar geweest. Ze groette nog nét terug, maar het ging niet van harte. Ze maakte niet even een praatje of zo.” Toen ik zei dat ik dat logisch vond, keek de ander me heel vreemd aan. Maar ik geef die huisarts nog steeds groot gelijk!
LikeLike
Ik ga jouw dorp heropvoeden…
LikeLike
Voor de volgende generatie is er hoop hè, want die zijn mede opgevoed door een juf die ze vertelde dat ze graag alleen wandelt;).
LikeLike
Ik loop ook het liefste alleen. Heerlijk m’n eigen tempo en met een podcast op.
LikeLike
Eigen tempo is ook een fijn voordeel van alleen lopen ja.
LikeLike
Ik wandel liever met iemand er bij. Vooral omdat ik al heel veel alleen wandel met mijn honden. Het maakt wel net als jij mijn hoofd leeg en dan moet ik ook liefst alleen wandelen. En dan een ontspannende wandeling en niet ergens naar toe want dan ga ik altijd sneller stappen.
LikeLike
Ergens naartoe daar hebben ze wat mij betreft de auto voor uitgevonden;). Wandelen is inderdaad voor ontspanning.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel herkenbaar. Mijn man en ik wandelen samen als we in een bos zijn , maar voor de rest wandelen we alleen. We hebben allebei de behoefte om ons hoofd zo nu en dan leeg te maken en dat gaat echt niet als je samen wandelt.
Oef, die ouders die je niet met rust konden laten. Mijn buurman die leraar is heeft dat ook, daarom gaat hij nooit uit eten in het dorp (toen er nog geen corona was).
LikeLike
Snap ik helemaal, van dat uit eten gaan. Als ik wél uit eten ging waar ook ouders/leerlingen konden zijn, zag ik het ook niet als ontspanning, maar als een stukje verlenging van mijn werkdag.
LikeLike
ik snap je helemaal! Als je met iemand anders wandelt verandert de hele ervaring en dynamiek. Het is dan toch heel anders, en je verliest een stuk van de rust.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi uitgelegd en ik geef je groot gelijk! Volgens mij is dat iets wat mensen vaak doen, ook buiten de werktijden vragen om advies in het kader van ‘nu je toch spreek’. Mensen die bijvoorbeeld aan een arts of fysiotherapeut die op verjaardagsvisite is een pijntje of een andere kwaal voorleggen, want nu ik je toch spreek…
LikeLike
Dat gebeurt inderdaad heel vaak. Ik doe het nooit, juist omdat ik weet hoe irritant het is.
LikeLike
Ik wandel liever met twee… en dan nog het liefst met Zoetie, omdat we hetzelfde tempo hebben.
LikeLike
Hetzelfde tempo is echt een belangrijke voorwaarde vind ik. Zeker als je (zoals jullie) lange wandelingen maakt.
LikeLike