Wekenlang voelde ik me somber. Ik had nergens echt zin in en alles leek meer dan ik op dat moment kon hebben. Dingen die ik normaal leuk vind, vond ik nu ineens gewoon of het deed me helemaal niets. In eerste instantie vond ik het balen, maar meestal gaat zoiets wel over. Zo ging het nu niet, maar ik kon het niet uitleggen. “Ik voel me zó machteloos,” verzuchtte ik daarom.
Geen somber dagje, maar een sombere periode
Een dag waarop ik somber ben, heb ik wel vaker. Meestal heb ik dan te veel spanning of is er te veel onduidelijkheid of simpelweg overprikkeling. Die somberheid is heel naar en dat voelt alsof het nooit meer verdwijnt, maar over het algemeen ben ik er met een paar dagen en een stevige therapiesessie wel weer overheen. Nu was het echter anders.
Ik had al een keer een hele dag op de bank en in bed doorgebracht en had dat al tegen mijn psycholoog gezegd. Zoiets is niet heel zorgwekkend, want dat gebeurt vaker. Dit ging helaas anders. Na een paar weken had ik nog steeds nergens zin in, zag ik overal tegenop en kon ik nergens echt plezier aan beleven. Onduidelijkheid over coronamaatregelen, spanning over het beëindigen van mijn contract en nog wat ‘losse eindjes’ braken me op. Ik ging nog wel naar buiten, maar dat was echt omdat het moest. Als ik er dan eenmaal was, was het fijn, maar zin had ik nooit. Logisch, want zin had ik nergens in. Ik trok me terug. Minder appen, minder contacten. En dán weet ik dat het mis is.
Help!
Na een paar weken somberheid kon ik nog altijd niet uitleggen wat er aan de hand was. Ja, ik was somber, maar wat is somber? Ik kwam er niet uit. Ik probeerde het wel, maar kreeg het maar niet uitgelegd. Totdat ik op een nacht wakker lag. De wanhoop was groot. Ik voelde me zó ellendig. Moet ik de huisartsenpost bellen? Dit is niet oké. Dat belletje liet ik maar zitten, want ik bedacht dat ze dan zouden vragen wat het probleem was en dát kon ik dus niet uitleggen. Diezelfde nacht kwamen er ineens heel veel woorden. Ja, ik voelde me somber, maar ik voelde me ook machteloos, omdat ik dat niet uit kon leggen. En ik was gespannen, verdrietig, enz.
De volgende morgen besloot ik al die gevoelens maar eens op papier te zetten. Ik wist niet wat ik er vervolgens mee moest. Nog één dagje volhouden, want dan heb je weer therapie. Maar ik hield niet meer vol. Uiteindelijk zocht ik contact met mijn huisarts, want dit was niet goed.
Schrijven is mijn kracht
Mijn huisarts belde me op, nadat hij had gelezen hoe ik me voelde. Hij legde me uit wat er aan de hand was en hoe dat kwam én dat het weer over zou gaan. “Maar niet vandaag.” Na een lang telefoongesprek hing ik doodmoe op. Tegelijk was ik opgelucht, want ein-de-lijk was het me gelukt om alles onder woorden te brengen én er hadden eindelijk tranen gevloeid.
Een paar uur later zat ik tegenover mijn psycholoog. Ook hij had al mijn gevoelens gelezen. Hij snapte het probleem, maar één ding ‘klopte niet’. Ik schreef dat ik me machteloos voelde, omdat ik de somberheid niet uit kon leggen. Dat was me inderdaad weken niet gelukt. Maar nu dus wel. Júist door te schrijven had ik duidelijk kunnen maken hoe ik me voelde. Daarin lag en ligt mijn kracht.
Ik realiseerde me dat dat inderdaad zo was. Door alles op te schrijven, had ik het voor mezelf duidelijk(er) gemaakt én kon ik het duidelijk maken aan anderen. Daarmee was de machteloosheid verdwenen. Doordat ik het nu onder woorden had gebracht (en dat was me dus weken niet gelukt), kreeg ik de hulp die ik op dat moment nodig had. En nee, daarmee was mijn somberheid niet ineens verdwenen, maar daardoor begreep ik het beter en was het minder eng. Ja, ik was somber en ja, het duurde langer dan ik ‘gewend’ ben. Maar het gaat weer over. Dat dat niet dezelfde dag was, daarin had mijn huisarts gelijk. Maar het onder woorden brengen was wel de eerste stap op weg naar een beetje meer de goede kant op.
Hoofdtaal 
Fijn dat schrijven je weer zo kon helpen!
LikeGeliked door 1 persoon
Hopelijk is de somberheid ondertussen al wat minder. Ik denk dat het soms inderdaad goed is om je er gewoon bij neer te leggen dat het niet dadelijk overgaat. En schrijven durft bij mij ook wel eens helpen, al lukt het soms net niet om te schrijven als ik me echt slecht voel omdat het te confronterend is.
LikeLike
Bij mij lukte het ook heel lang niet hoor. Totdat het ineens kwam. En tja, toen bleek het toch wel erg handig te zijn.
LikeLike
Schrijven is vaak therapeutisch. Het dwingt je woorden te vinden voor emoties, en schept daardoor duidelijkheid en een uitingsmogelijkheid. Ik gebruik het al lang en heel vaak, soms gewoon beginnen met bv ik voel me k.t, en als je niet verder kunt, gewoon je laatste zin herhalen tot er wel wat komt. Zeker als je dit regelmaat doet, werkt het helend. Goed van je,!
LikeLike
Best een goed idee, om ook gewoon te gaan schrijven als het niet echt lukt en te kijken of het dan ‘vanzelf komt’.
LikeLike
Schrijven is ook voor mij een helebgoede methode. Fijn dat het weer wat minder somber is. Je hebt ook veel gedaan in dit jaar en veel bereikt. Daar kun je best tijd voor nemen, om even terug te kjjken op het bereikte!
LikeLike
Klopt. Er is meer gebeurd dan ik me soms realiseer en volgens mijn behandelaars mag ik daar soms best een beetje moe en futloos van zijn nu;).
LikeLike
Oftewel: blijven schrijven, want jouw kracht zit in woorden. Misschien als interventie de volgende keer eens proberen om aan free writing te doen, of met ‘morning pages’ je dag te beginnen?
LikeLike
Dit was een soort morning page, maar dan niet helemaal zoals het bedoeld wordt;).
LikeGeliked door 1 persoon
Wat fijn dat je ontdekte dat je onmacht in kracht om kon zetten door te gaan schrijven. Ik hoop dat het van je af schrijven van alles je steeds verder zal helpen in je herstel!
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi dat je het op deze manier onder woorden hebt weten te brengen. Schrijven helpt mij ook vaak om de chaos in mijn hoofd op papier te kunnen krijgen. Of het nou als gedicht, verhaal of onsamenhangende woorden is, zolang het maar uit mijn koppie op papier komt.
LikeLike
Nou, dat dus. Ik kreeg het ook niet ‘mooi’ op papier. Maar soms hoeft het dus niet ‘mooi’;).
LikeLike
Precies.
LikeGeliked door 1 persoon
De lange donkere dagen zijn zeker niet geschikt voor om mensen op te vrolijken. Het schrijvend alles op een rijtje krijgen herken ik wel. Ik zie regelmatig in de reacties op mijn logjes hoe ik zélf dingen op een rijtje krijg door het beantwoorden van de reacties. Meestal wist ik dan niet eens “dat ik ergens mee zat”.
LikeLike
Ja, grappig is dat. Dat heb ik soms ook hoor, als ik reacties lees en beantwoord. Toch mooi hoe dat werkt.
LikeLike
Heel bijzonder toch, waarschijnlijk omdat anderen er met een frisse blik tegenaan kijken en onbewust de vinger op de zere plek leggen.
LikeGeliked door 1 persoon
Schrijven is een therapie op zich. En schrijven gaat soms makkelijker dan praten. Ook hier bij mij. Ik doe vaak aan Free Writing en ongelooflijk wat daar soms uit komt.. Ik publiceer die wel niet (of misschien moet ik dat toch maar eens gaan doen?)
LikeLike
Dat soort dingen publiceer ik ook niet hoor, hoewel ik denk dat velen het juist interessant zullen vinden. Maar ik vind het te persoonlijk, als ik kijk naar wat er bij mij dan op papier komt. Ik denk dat iedereen daar zijn eigen afwegingen bij moet maken.
LikeLike
Schrijven lucht vaak op. Fijn dat het ook jou helpt. Maar het is sowieso een k-tijd momenteel. 😦
LikeLike
Dat laatste: zucht, ja.
LikeLike
Schrijven, je kunt het echt goed.
Voor jezelf, voor anderen.
LikeGeliked door 1 persoon
Net als de ochtendwandeling vind ik dit ook een heerlijke vondst: schrijven. Ook weer iets dat je in rust en stilte kunt doen, en zelf in de hand hebt. Ik houd van oplossingen die eenvoudig zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik schreef vroeger ook heel vaak… het van je afschrijven kan zo goed doen.
LikeGeliked door 1 persoon