Darmonderzoek is drama

Het is inmiddels alweer ruim een jaar geleden dat ik mijn laatste darmonderzoek kreeg. Dat ik in de gaten word gehouden, is goed. Ik krijg regelmatig een controle. Tot vorig jaar had ik die controle het liefst zo vaak mogelijk. Nu hoorde ik mezelf pas ineens zeggen dat ik niet meer wilde. Waar kwam dat vandaan?

Preventie darmkanker

Het bevolkingsonderzoek darmkanker is inmiddels ingevoerd en velen van ons doen eraan mee. Ik ben echter net de dertig gepasseerd en krijg ook preventief darmonderzoeken. Daar zijn twee redenen voor:
1. Mijn vader overleed op jonge leeftijd aan darmkanker.
2. Ik was zelf nog maar 27 toen er een grote poliep uit mijn darm werd gehaald, die bovendien zou uitgroeien tot iets kwaadaardigs, bleek uit onderzoek.
De combinatie van die twee dingen maakt dat er een verdenking is van een familiaire ‘afwijking’ en dus word ik onder controle gehouden.
Is zo’n onderzoek leuk om te doen? Nee, maar wel nodig. En dus doe ik het.

Dikke darm onder controle houden

Na genetisch onderzoek is besloten dat ik elke drie jaar een darmonderzoek moet laten doen. Dat is lang genoeg om een eventuele nieuwe poliep te laten groeien en kort genoeg om die echt kwaad aan te laten richten. Tot nu toe ging ik helaas vaker. In vier jaar tijd had ik vier onderzoeken, vanwege complicaties en/of klachten.
De eerste keer werd mijn poliep verwijderd. Een half jaar later moest het litteken gecontroleerd worden en weer een jaar later moest dat nog een keer. En toen, hoera, mocht ik drie jaar wegblijven. Het werden er helaas twee, want toen had ik weer klachten die alarmbellen lieten rinkelen. Controle dus.

Dat het de laatste keer al na twee jaar was in plaats van drie vond ik niet zo heel erg. Ik was namelijk bang vanwege mijn klachten en ik was eerder op dit vlak totaal niet serieus genomen. Dat zorgde ervoor dat ik echt wel weer toe was aan wat geruststelling. De geruststelling kwam er, want alles was goed en de plek van mijn oude poliep bevatte geen ‘fout weefsel’. “Over drie jaar willen we u weer zien.”

Ik wil geen darmonderzoek meer!

Die drie jaar vond ik nu prima. Ik was nu voldoende gerustgesteld om te geloven dat in drie jaar niet weer een enorme poliep zou kunnen groeien. Mijn huisarts zei dit jaar tijdens een consult: “Ik houd je in de gaten hè? Volgend jaar moet je toch weer?” Ik wist niet hoe snel ik moest zeggen dat ik nog twee jaar weg mocht blijven. Maar toen kwam het: “En ik wil trouwens niet meer.” Vol verbazing keek de huisarts me aan. Waarom zou ik niet meer willen? Ten eerste is het nodig en ten tweede wil(de) ik altijd graag geruststelling.

Darmonderzoek is gezellig

Het darmonderzoek zelf vind ik geen enkel probleem. Leg mij op dat bed en ik lig echt prima. Tot nu toe kwebbelde ik alle keren gezellig met de artsen en verpleegkundigen. En ja, ik weet dat de meeste mensen een roesje krijgen en dan totaal van de wereld zijn, maar ik niet. De eerste keer kreeg ik wel een roesje, maar dat deed niks en dus doe ik het sindsdien zonder. Het gevoel is voor mij hetzelfde, dus dan maar zonder. Ik lig daar te kwebbelen, kijk mee op het scherm en voor ik het weet is er een uur om en mag ik weer naar huis. Niks drama, toch?

Mijn drama met darmonderzoeken

Het drama zit voor mij ook niet in het onderzoek. Het drama zit in de voorbereiding. Die dag hongerstaking vooraf kom ik nog wel door, dat is ook het probleem niet. Het probleem is dat je moet laxeren. Om dat te doen, krijg je een drankje. Dat drankje vind ik zó vies dat ik al bijna zit te kokhalzen bij het schrijven van deze blog. Ja, dat zit natuurlijk tussen mijn oren. Maar het is een feit. Feit is ook dat ik van dat drankje ga overgeven en me dus heel beroerd voel. Dát is waarom ik tegen de huisarts zei dat ik niet meer wil. Ik wil dat drankje niet.
En zal ik dan nu eens een geheimpje verklappen? De laatste keer nam ik het drankje ook niet. Ik moest twee liter viezigheid drinken. Na 100 ml begon ik over te geven. Er ging in totaal nog geen 200 ml naar binnen, in plaats van twee liter. En wat was de conclusie van de arts? “Uw darm was prachtig schoon.” Niet verder vertellen hoor, maar de volgende keer drink ik gewoon twee liter water, zonder viezigheid, en dan zeg ik niks. Ik wed dat ze dan weer gaan zeggen dat ik de voorbereiding zo geweldig heb gedaan.
Of weet je wat? Ik ontwikkel voor die tijd wel een pilletje of iets dergelijks. Véél beter!

Voor iedereen die nu bang is geworden, heb ik goed nieuws. Dit ligt echt aan mij. De meeste mensen vinden dat drankje geen enkel probleem. Zéker niet als je maar één glaasje hoeft. Dat moet meestal. Ook dan ga ik overgeven, maar nogmaals, daarin ben ik dus vrij uniek. En natuurlijk ga ik over twee jaar weer gewoon, want dat is nodig. Maar brrr… ik moet er nog even niet aan denken.