2020 in woorden ~ de hoogtepunten

Vandaag de blog met het betere zwijmelwerk. De terugblik op 2020 in woorden. Jaaroverzichten in de media bekijk ik niet en lees ik niet. Ik heb geen enkele behoefte aan nóg meer ellende en iets met een c. 2020 was op wereldniveau een jaar dat als zeer pittig de boeken in zal gaan. Maar 2020 was ook ‘gewoon’ een jaar waarin ik mijn leven leefde. Vandaag blik ik terug op de mooie momenten. Sommige dagen waren loodzwaar, maar het zijn de mooie momenten die ik wil vasthouden. Vandaag blik ik daarom dankbaar terug.

Herstel hypochondrie

Voor mij was het absolute hoogtepunt van het jaar dat ik herstelde van hypochondrie. Na jarenlange strijd en een heleboel therapie had ik eerlijk gezegd de hoop dat hypochondrie te genezen was helemaal opgegeven. Begin dit jaar ging ineens de telefoon. Na veertien maanden wachtlijst mocht ik dezelfde dag nog starten met de behandeling. Dat was zwaar. Dat vergde ongeveer al mijn energie en soms leek opgeven een stuk makkelijker dan doorzetten. Ik zette echter wel door en ben nog elke dag blij met het heerlijke resultaat. Angst heeft jarenlang mijn leven geregeerd, maar nu ben ik de baas.

Toen ik in de zomer het traject afsloot, gaf ik een feestje. Daar ben ik nu extra blij mee. Hoewel het een ‘blokjesfeest’ was, waren al mijn familieleden erbij. Wat was het heerlijk om dit te vieren.
Ik schreef deze blog over het feestje. Wie nog meer wil lezen over het traject, vindt onderaan die blog de links naar de blogs over het proces van de start van de behandeling tot genezen.

Elke dag naar buiten

Misschien klinkt het tweede hoogtepunt wat simpel, maar het zijn soms juist de kleine dingen die het leven mooi(er) maken. Ik was in 2020 elke dag buiten. Vanaf eind oktober was dat zelfs twee keer per dag. Buiten zijn is voor mij heel belangrijk. Het helpt mij om de chaos in mijn hoofd te ordenen. Maar dat niet alleen: ik ben nog elke dag verliefd op de schoonheid van de omgeving waar ik woon. Toen de eerste coronamaatregelen werden aangekondigd, was mijn grootste angst dat we niet meer naar buiten zouden mogen. Tot op de dag van vandaag ben ik blij dat we dat steeds wél mochten. Ik moet er niet aan denken dat ik het jaar door had moeten komen zonder naar buiten te mogen. Gelukkig mocht dat wel en regen of droogte, hitte of kou: ik was buiten. Gelukkig kon ik daar op de meeste dagen ook van genieten. Maar zelfs als ik dat niet kon, was buiten zijn toch nog altijd het beste medicijn.

De beëindiging van mijn contract

Het voelt vreemd om de beëindiging van mijn contract als hoogtepunt te nomen, maar toch doe ik dat wel. Hoewel de procedure met het UWV me behoorlijk wat paniek opleverde, betekende het tekenen van de vaststellingsovereenkomst dat ik de plaats waar ik een trauma opliep kon verlaten. Juridisch gezien is alles afgerond. Het blijft moeilijk, want het was geen afscheid zoals ik dat zou willen, maar ik ben (feitelijk gezien) los van deze plaats. Dat was (vooral ook met het oog op mijn herstel) nodig en daar keek ik al heel lang naar uit.

Zomer

De zomer van 2020 vond ik heerlijk. Ik denk er met de nodige heimwee aan terug. Mijn zomerhartje werd helemaal gelukkig van de lange dagen, het licht, de hitte en de fietstochtjes en wandelingen die ik maakte. Mijn moeder stuurde me pas een foto van een dag in augustus. Een stralende avondzon scheen door de bomen. Ik stond in mijn zomerjurkje een foto te maken. Het gevoel kwam terug. Dát was fijn. Dát was zomer. Op dat soort dagen ben ik op mijn best en mijn moeder had me gevangen zoals ik ben: genietend van de zomer en dat vastleggend met mijn telefoon. Ondanks dat het in het begin van de zomer behoorlijk veel regende en ondanks het feit dat er een he-le-boel UWV-paniek ontstond in de zomer, vond ik het een heerlijke zomer. Ik was dit jaar ook zo blij met de vroege lente. De zon, het licht! Ik tel de dagen (letterlijk) af tot de lente van 2021. Nog 81 dagen.

En nog veel meer…

Natuurlijk is er veel meer moois geweest in 2020. Het mooie zit voor mij vaak in de kleine, ‘gewone’ dingen. Want er was natuurlijk nog veel meer: gezellige uurtjes met familie of vrienden; tientallen gelezen boeken; kleurplaten; dozen vol knutselspullen; een gezonder eetpatroon; professionals die me de begeleiding gaven die ik nodig had; steeds meer acceptatie van mezelf; mijn leven zo aanpassen dat ik overprikkeling kan proberen te voorkomen; lieve kaartjes en appjes; buikpijn van het lachen; lieve bloglezers; waardevolle gesprekken op Instagram; ludieke acties op afstand; gezondheid; de kracht en vreugde van schrijven; interieuraanpassingen; kerkdiensten; middagdutjes; muziek. En natuurlijk nog veel en veel meer, maar over sommige hoogtepunten schrijf ik niet, omdat ze niet alleen over mij gaan en ik de privacy van mijn omgeving hoog heb staan.

Soms voelde ik de hoogtepunten misschien niet, maar ze waren er wel en dus schreef ik iedere dag iets op waar ik dankbaar voor was. De ene dag moest ik er wat dieper over nadenken dan de andere, maar als ik goed keek, ontdekte ik gelukkig elke dag wel iets om dankbaar voor te zijn.

We give thanks to God not because of how we feel, but because of who He is.
(Ann Voskamp, Duizendmaal dank)