Mijn scheiding van dokter Google

Jaren geleden, toen mijn hypochondrie de kop op begon te steken, ging ik een relatie aan met dokter Google. Niet zo’n gezonde relatie was het en inmiddels zijn we (ook alweer jaren) uit elkaar. De scheiding van dokter Google was één van de beste beslissingen die ik in mijn leven nam.

Hoe de relatie met dokter Google begon

Het is inmiddels al zo’n acht jaar geleden dat mijn hypochondrie mijn leven overnam. Eerder was ik ook al wel hypochondrisch aangelegd, maar toen bleven de ongezonde acties redelijk binnen de perken. Op een gegeven moment ging dat niet meer en vond ik mezelf steeds vaker terug achter Google. Een zoekopdracht op allerlei vage klachten leverde altijd wel weer een waslijst aan oorzaken en gevolgen op. Het gevolg is trouwens bij dokter Google altijd hetzelfde: je gaat dood.

Ik ging in die tijd niet naar de huisarts of heel zelden. Ik zocht op internet wel uit wat ik zou hebben en als dokter Google dan een antwoord had geformuleerd en ik inmiddels knettergek werd van angst ging ik alsnog naar de huisarts. Daar legde ik dan uiteraard de door dokter Google geformuleerde diagnose op tafel. Die bleek in 99,9% van de gevallen onbetrouwbaar. Hm.

Dokter Google slurpt tijd

Ondanks het feit dat de door dokter Google gevonden diagnose nooit overeenkwam met de diagnose van een arts bleef ik dokter Google trouw. Op een gegeven moment was het zó erg dat ik, zonder dat ik dat door had, minstens twee uur per dag kwijt was aan zoekopdrachten naar enge ziektes, vage verschijnselen en dat soort dingen.

De hypochonder in me vond dat natuurlijk fantastisch. Zoveel tijd besteden aan de angst en aan dokter Google. Daar kon hypochondrie wel wat mee. Nóg meer angsten. Nóg meer twijfels. Nóg meer vragen. Nóg een innigere relatie met dokter Google.

Ik vraag de scheiding aan

In de tijd dat mijn relatie met dokter Google zo intensief was, had ik voor mezelf nog niet erkend dat ik een hypochonder was. Ja, mijn toenmalige huisarts had het woord al een keer laten vallen, maar dat maakte me alleen maar woest. Wat nou hypochonder? Ik ga dood ja. Dokter Google zegt het zelf! Toen stelde de huisarts voor dat ik terug zou komen voor een dubbele afspraak. Ik wist precies wat hij dan zou gaan zeggen, namelijk dat alles tussen m’n oren zat. Dat wilde ik niet en dus besloot ik in de week tussen die twee afspraken de relatie met dokter Google te verbreken. Het kostte wat moeite, want dokter Google was het er niet zo mee eens en wilde best nog wat aandacht, maar ik zette de scheiding door.

Pas toen realiseerde ik me waar ik mee bezig was geweest. Ik hield ineens zeeën van tijd over. Pas toen zag ik hoeveel uur per dag en per week ik aan dokter Google had besteed. Dit nooit meer, besloot ik.

Google en ik zijn nog wel goede vrienden

Na de scheiding van dokter Google, inmiddels bijna zes jaar geleden, was de hypochondrie niet over. De angst bleef. Inmiddels kende ik het internet wel zo ongeveer uit mijn hoofd, dus de enge diagnoses kon ik zelf nu wel bedenken. Maar dokter Google sprak ik niet meer. Tenzij het voor iets onschuldigs was als de vraag of ik een blaar, ontstaan door verbranding door de zon, wel of niet door moest prikken.

Hoewel Google mijn dokter niet meer is, zijn we nog wel goede vrienden. Soms kom ik hem tegen en stel ik hem een vraag. Maar nooit over ziektes of dat soort dingen. Gewoon vragen over spelling, over hoe je vlekken uit je kleding krijgt en wat al niet meer. We zijn vriendelijk tegen elkaar, maar mijn arts zal Google nooit meer worden. Hypochondrie is overwonnen, dus wellicht lijkt dokter Google inmiddels wel weer iemand die ik kan raadplegen, maar ik ken het gevaar. Tussen dokter Google en mij gaat het nooit meer wat worden. En dat is fijn. Zoals mijn huidige huisarts het zegt: “Ja, wie weet het nou beter hè? Dokter Google of ik?” Tja… Ik raadpleeg tegenwoordig toch liever mijn huisarts dan dokter Google. En gelukkig (voor mij én met name mijn huisarts) duurt dat geen twee uur per dag.