Enthousiasme over enthousiasme

Na twee maanden somberheid was ik het zó zat. Ik wilde weer lichtpuntjes zien. Ik wilde weer enthousiast kunnen raken over dingen en ik wilde weer van dingen kunnen genieten. Ik wist dat dat heus wel weer zou komen, maar had geen idee hoe en wanneer. Totdat er ineens enthousiasme was. Dat enthousiasme maakte me dan weer enthousiast.

Somberheid in de herfst/winter

De herfst en de winter zijn niet mijn seizoenen. De kans op somberheid is dan een stuk groter dan in de heerlijke, lichte zomermaanden. Deze keer hakte het er al vroeg in en daarbij bijzonder heftig. Ik had last van somberheid. Nergens was ik enthousiast over en ik kon geen dingen bedenken die écht leuk waren. Mijn huisarts vroeg het me op een gegeven moment: “Als je terugdenkt aan de afgelopen week, wat was dan echt leuk?” Het bleef angstvallig stil. Ik kon wel dingen bedenken die leuk waren, maar dan alleen omdat ik wist dat het dingen waren die ik normaal leuk vind. Nu had ik er niet echt van kunnen genieten.

Ideeën uitwerken

En toen ineens was er een avond na therapie. De somberheid was inmiddels al iets gezakt en het allerergste leek voorbij, maar mijn energieniveau was nog ver beneden nul en ik vond nog steeds alles ‘gewoon’ en niets was leuk of geweldig of wat dan ook. Ik was moe en belandde met een boek in mijn leesstoel, maar mijn hoofd wilde niet lezen. Mijn hoofd ging aan de gang met een idee dat al eerder in de polder op was gekomen. Blijkbaar vond mijn hoofd het nu tijd voor de uitwerking.

Ik dacht aan de foto’s in mijn telefoon en aan hoe graag ik die zou delen op mijn blog. Ineens wist ik in welke vorm ik dat wilde gaan gieten en wanneer ik dat dan wilde doen. Ik werkte het idee uit en maakte vast een opzetje voor de eerste blog.

Toen moest er nog een naam komen voor de nieuwe categorie die geboren zou worden. Ik verzon van alles, want mijn hoofd had ineens ideeën zat. Ik appte wat heen en weer met een schoonzusje en werd met ieder appje enthousiaster. Zo werd die avond definitief de categorie Polderplaatjes geboren. Ik werkte nog wat dingen uit, maakte wat opzetjes en maakte de eerste selectie van mijn foto’s. Het werd veel te laat, want ik kon niet meer stoppen.

Hoera, ik was enthousiast!

Een dag later werd ik moe wakker. Logisch, want ik was de avond ervoor te laat naar bed gegaan en had geen rust gehad, maar plannen uitgewerkt. Toch vond ik dat niet erg. Ik was blij dat ik eindelijk weer nieuwe plannen in mijn hoofd had en dat ik er enthousiast van werd en dat ik de plannen ook echt uitwerkte. Kort daarvoor had ik daar geen zin in of dacht ik dat het toch stom zou zijn. Nu had ik het ‘gewoon’ gedaan. Oké, de timing was misschien niet handig, om dat op een vermoeide avond te doen én dan ook nog veel te lang door te gaan, maar het kon me even niet schelen.

Ik realiseerde me die dag erna dat dit een goed teken was. Ik was ergens enthousiast van en over geweest. En een dag later was het enthousiasme er nog steeds! Nóg meer enthousiasme, want hoera, ik was dus ergens enthousiast van geworden! Eindelijk weer! Het was niet het einde van de hele winterdip, maar wel een teken dat er ergens in me dus toch nog enthousiasme zat. En dat was precies wat ik nodig had!