Toen ik in januari 2019 startte met mijn blog deed ik dat uitermate anoniem. Niemand wist van het bestaan van mijn blog en foto’s plaatsen was ondenkbaar. Inmiddels is er heel wat veranderd en van mijn anonimiteit is weinig over. Hoe dat komt, leg ik vandaag uit.
De noodzaak van anonimiteit
Bij de start van mijn blog was ik nog in dienst bij mijn werkgever en als ik één ding niet wilde, was het wel dat hij mijn blog zou vinden. Verder wist mijn familie niet van mijn blog. Ik vond het leuk en spannend, maar toch ook wel een beetje gek om te gaan bloggen. Eerst maar eens kijken hoe het zou gaan lopen, besloot ik. En dus was ik volledig anoniem.
De eerste foto’s
Bij de start van mijn blog was het voor mij ondenkbaar dat ik ooit een foto zou plaatsen. Geen foto van mezelf, maar ook geen andere foto’s. Ik was bang dat mensen aan de hand van mijn foto’s al snel zouden ontdekken wie ik was. Vervolgens kreeg ik nog binnen een maand de vraag of ik wilde samenwerken met een bedrijf dat foto’s afdrukte op hout. Hm, ja, dat wilde ik wel. Maar dat betekende ook de plaatsing van mijn eerste foto’s op de blog. Daar bleef het bij, want ik vond het toch te ‘gevaarlijk’.
Langzaam maar zeker ontdekte ik echter hoe leuk het is om ook iets met foto’s te doen. In eerste instantie ging het om boekenfoto’s. Ik kwam soms boekrecensies van mezelf op Facebook tegen en de kleurplaat die toen mijn blogfoto was, vond ik toch wat vreemd staan bij een bericht over boekrecensies. Boekenfoto’s dus, want dat kon geen kwaad. Maar na de boekenfoto’s volgden andere foto’s bij artikelen met hersenspinsels, gewoon omdat dat zo leuk staat. Eerst waren het foto’s die je in geen geval zou kunnen herleiden tot mijn woonplaats. Later werd ik steeds een beetje minder voorzichtig, hoewel ik de écht herkenbare foto’s nog steeds hier niet toon.
Dag privacy!
Foto’s van mezelf heb je hier tot nu toe niet gevonden. Ja, een keer een babyfoto en een keer een foto van mijn oor, maar dat was het wel. En nu heb je dan mijn oog, met een heel dik waterverffilter erover. Ik weet inmiddels dat dingen veranderen, dus wie weet komt er ooit een foto van heel mijn gezicht, zonder dik filter. Ik zeg nooit meer nooit, want inmiddels heb ik mijn privacy voor het grootste deel opgegeven.
Ik merkte steeds meer dat ik de behoefte had aan openheid zonder na te hoeven denken. Geen gedoe met foto’s die onherkenbaar gemaakt moesten worden of die vanuit een bepaalde hoek genomen moesten worden, want stel je voor… Bovendien realiseerde ik me steeds meer dat voor mensen die me kennen mijn anonimiteit toch al was verdwenen. Ook zonder foto zouden zij snappen wie er achter de verhalen hier zit. Ik ben herkenbaar aan mijn verhaal.
Ik kan praten en heb een hoofd!
De anonimiteit begon steeds lastiger te worden. Soms liep ik buiten en wilde ik een mooi filmpje van de omgeving delen. Kan niet, herkenbaar. Of ik wilde even snel iets delen en had geen zin om een heel verhaal te tikken. Even snel een filmpje op Instagram. Kan niet, want je hoofd en je stem.
En toen ineens was het klaar. Ik had de dagen afgeteld. Ik was zó klaar met het ‘stiekeme’. Een dag nadat mijn contract afliep, verdween mijn anonimiteit, want ik hoefde niet meer bang te zijn voor eventuele gevolgen als collega’s mijn blog zouden vinden. Ik deelde in de stories op Instagram een filmpje. Want ja, ik heb een hoofd en ik kan praten!
Nog steeds ben ik voorzichtig. Mijn hoofd komt niet in een post op Instagram voorbij, want die blijft staan. In de stories blijft het 24 uur staan én kan ik zien wie het bekeken heeft. Tot nu toe is dat oké. Maar ik denk dat er nog wel een volgende stap komt.
De volgende stap
En dan is er nog iets. Ik heb ook privé een account op Instagram. Ik doe er weinig meer mee. Als ik er wél iets mee doe, is het vaak een korte samenvatting van een blog. Ik denk dat, naast mijn moeder en mijn broers en zussen, familieleden niet weten dat mijn blog bestaat en al zeker niet waar ze die kunnen vinden. Het kriebelt ontzettend om mijn social media ‘samen te voegen’. Om nóg meer open te zijn. Tot nu toe deed ik het nog niet, maar ik weet dat ik gevonden kan worden. Er hoeft maar één tante naar mijn blog-Instagram te klikken en mijn stories te kijken als ik daar net heb zitten kletsen en ja, daar ben ik. Maar het mooiste is dat het me niet meer kan schelen. En dát is goed. Die anonimiteit die ik in het begin zo heel hard nodig vond, vind ik steeds minder hard nodig. Ik ben namelijk gewoon wie ik ben en daar schaam ik me niet (meer) voor. Dus dag anonimiteit! In ieder geval op Instagram. Hier denk ik er nog even over na;).
Hoofdtaal 
Wat een mooi gevolg!
LikeGeliked door 1 persoon
Neem alle tijd om te beslissen welke stapjes je neemt! Ik vind het in elk geval leuk om meer van je te zien, maar jij bepaalt 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben niet helemaal open en bloot over wie ik ben op internet, maar anderzijds zijn er heel wat puzzelstukjes die als je wil makkelijk naar mij leiden. Ik trek er me ook niet te veel van aan en heb er gelukkig nog geen negatieve ervaringen mee.
LikeLike
Dat dacht ik dus ook: mensen die mij en mijn verhaal kennen, weten al lang dat dit over mij gaat, dus dan maakt die foto niet zo heel veel meer uit;).
LikeLike
Zo gaat dat als blogger! Je ontwikkelt je voortdurend en leert dingen bij. Mooi dat de strikte anonimiteit niet meer nodig is voor je : )
LikeGeliked door 1 persoon
Een hele grote stap! Zo kom je stuk voor stuk weer terug bij jezelf, na alles wat er gebeurd is. Succes!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb ook lang anoniem geblogd… maar kon het toch niet laten om foto’s te posten. Er zijn wel weinig mensen die echt weten dat ik blog.
LikeLike
Bij mij zijn het er ook weinig en dat vind ik prima. Het is niet dat ik het van de daken schreeuw. Als het ter sprake komt, zeg ik het meestal wel.
LikeLike
Het voordeel van boekbloggen vind ik dat ik er geen foto’s van mezelf bij hoef te plaatsen, niet op mijn blog en niet op mijn socials 😉
LikeLike
Daar ben ik het helemaal mee eens!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik snap je.
Ik was echter in beeld en kreeg via mijn werkgever, via een psychiatrisch patiënt, een heel bijzondere versie van mijn blogs te horen.
Binnen 24 uur zat ik weer onder mijn steen.
LikeLike
Nou, dat is dus precies waar ik bang voor ben. Vandaar dat ik nog steeds voorzichtig ben.
LikeLike
Ik heb het omgekeerde. Ik had ooit een blog waar ik vrij persoonlijk op schreef. Dat heeft mij zuur opgebroken en vanaf dan heb ik beseft dat echt iedereen kan meelezen. Ik stopte met bloggen, maar ik miste het schrijven en startte een nieuwe blog. Een nieuwe lei als het ware.
LikeLike
Het blijft ook een spannende afweging. En ik ben nog steeds heel voorzichtig, maar niet meer op Instagram. Hoewel ik daar uiteraard ook nadenk over wat ik wel of niet laat zien.
LikeLike
Ik vind het goed dat je een foto gedurfd hebt. En snap dat dit eng is.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat fijn om te lezen dat we bijna allemaal over een drempel moeten…ik sta er nu met m’n tenen op, rest moet nog volgen 😉 ik bedenk nu ineens dat dat met m’n profile foto letterlijk zo is. (niet dat poppetje uit IJsland van eerdere blogs, maar die van nu…)
LikeLike
Niks moet. Volgens mij moet iedereen doen waar hij/zij zich prettig bij voelt.
LikeLike
Fijn dat je zo ver bent gekomen. Ik geloof niet dat ik dat op mijn blog ooit zal doen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ach wat is anoniem, ik schrijf nooit mijn echte achternaam , adres en verjaar datum. Gewoon omdat ik niet wil dat het “een eitje”is eventueel misbruik van makkelijk te combineren gegevens te maken. Maar foto’s filmpjes gaan allemaal royaal over de toonbank en voor zover ik weet heeft nog nooit een kennis of familielid me per ongeluk gevonden. Wat ik dan weer niet eens erg zou vinden, ik heb niet zoals jij een reden om dat niet te willen. Er leest wel wat aan familie of bekenden mee maar die heb ik zelf het adres gegeven, het zijn geen vaste lezers en ze reageren zelden.
LikeLike
Verjaardag, achternaam, adres enz. ga je hier ook nooit vinden.
LikeLike
Dat is ook verstandiger denk ik.
LikeGeliked door 1 persoon
Oe we hebben een beetje beeld, leuk! Je kan altijd wat oude blogs achter een wachtwoord zetten hè. Anoniem bloggen is mijn ding niet maar ik hou mijn woonplaats, achternaam en verjaardag wel onbekend.
LikeLike
Ja, dat met dat wachtwoord heb ik ook al overwogen. Dat zou ik denk ik inderdaad doen als ik mijn blog echt voor een grote groep bekenden openbaar zou maken. En de dingen die jij noemt, zul je hier ook nooit vinden. Zelfs niet ‘per ongeluk’ in een reactie, want die dingen staan (met dank aan een tip van jou ooit!) op de ‘zwarte lijst’, net als bijvoorbeeld de naam van mijn huisarts of vroegere werkplek.
LikeLike
Ik zag je al een paar keer, leuk!!!!
LikeGeliked door 1 persoon
Fijn dat je steeds meer uit de anonimiteit kan treden. Veel fijner om jezelf te kunnen zijn, dan bang te hoeven zijn over het plaatsen van een foto van iets of iets zeggen wat meer van jou laat zien.
LikeGeliked door 1 persoon
Bloggen is ook een groeiproces
LikeGeliked door 1 persoon
Wat fijn dat je hier zo in kan groeien! Ik blog al heel lang, nooit anoniem. Op de middelbare school vonden mijn klasgenoten het altijd maar raar. Ondertussen vinden de meeste mensen het vooral leuk! Zelfs als je met foto blogt komen mensen er overigens niet zo heel snel achter, het heeft 2 jaar geduurd tot mijn schoonmoeder het wist en ik heb geen moeite gedaan het verborgen te houden. Mijn schoonvader wist het wel gewoon haha 🙂
LikeLike
Hahaha, ooooo, als zelfs je schoonmoeder er twee jaar over heeft gedaan, hoef ik me inderdaad niet zo’n zorgen te maken.
LikeLike