Uitslapen? Help, ik word oud!

Het is de laatste jaren mijn gewoonte om nogal bijtijds wakker te worden. Toen de klok overging naar wintertijd, ging mijn lijf niet mee en ik werd nog minstens een maand elke morgen om half zes wakker. Dat vond ik stom. Ik wilde uitslapen. Dat uitslapen gebeurde op een dag. Ik zat om half tien aan mijn ontbijt en bedacht ineens dingen waarvan ik vroeger zei dat ik die nóóit zou zeggen of denken. Van die dingen die mijn moeder vroeger riep en die dan héél stom waren.

Joehoe, uitslapen!

Ergens in mijn ‘jonge jaren’ was ik briljant goed in uitslapen. Op zaterdagmorgen lekker pas om tien uur wakker worden en in vakanties het ritme helemaal verleggen. Om drie uur gaan slapen en om een uur of elf eens uit bed. Heerlijk vond ik dat. Mijn moeder snapte er nooit wat van. “Dat is zonde van je dag. Dan is de dag al half om voor die is begonnen.” Ik vond dat rare opmerkingen voor oude mensen. Wat nou, de dag al half om? Lekker boeiend, want uitslapen is geweldig!

Acht uur wakker is uitslapen

Ergens tussen mijn vijfentwintigste en mijn dertigste kon ik opeens niet meer uitslapen. In het weekend werd ik ook ‘vroeg’ wakker. Als het eens acht uur was, was dat laat. In het begin vond ik dat stom. Ik wilde gewoon weer lekker uitslapen, zoals ik dat deed als jongere. Zó lekker was dat. Maar ja, alles went en blijkbaar geldt dat ook voor vroeg wakker worden. Sinds ik niet meer werk, heb ik natuurlijk alle kans om uit te slapen, maar ik doe het zelden of nooit. Niet omdat ik niet zou willen, maar gewoon omdat het niet meer in mijn systeem zit.

Pfff, de halve dag is al om

Meestal ben ik ergens tussen zes en acht uur wel wakker. Soms ben ik dan nog zó moe dat ik nog even ga slapen, maar over het algemeen ga ik er dan toch uit en begin ik aan de dag. En dan nog vind ik acht uur laat. Dat voelt echt alsof ik de dag laat ben gestart. Toch denk ik heel vaak om half zeven dat ik wel weer eens verlang naar uitslapen. Pas was ik een keer nogal uitgeput na therapie en blijkbaar had ik echt even wat extra slaap nodig, want spontaan sliep ik uit. Het was half tien toen ik mijn ontbijt stond te maken. De halve dag is al om, mompelde mijn hoofd. Pfff, toch liever half zeven hoor. Nu is het na mijn wandeling al tijd voor de lunch en dan heb ik de hele morgen dus niks gedaan. Niet dat ik iets nuttigs te doen had hoor, maar het ging om het idee. Geen blogjes tikken die ochtend of boodschappen doen.

Help, ik word oud!

Ineens wist ik het: ik word oud. Ten eerste al omdat ik het uitslapen verleerd ben en ten tweede omdat ik dingen denk die stokoude mensen alleen denken en zeggen. Maar blijkbaar toch niet. Echt hoor, ik riep als puber dat ik nóóit van die dingen zou gaan zeggen als mijn moeder. Echt niet. Zij snapte uitslapen gewoon niet. Maar help, nu ben ik dus ook zo…
En ach, als we dan toch bezig zijn… Ik doe elke dag een middagdutje. Dat dan weer wel. Of ik nu om half zeven of om half tien aan het ontbijt zat: slapen zal ik ’s middags. Ook van die dingen die stokoude mensen doen hè? Zie je nou wel? Het is echt zo: ik word oud.