Het lijkt inmiddels een jaarlijks terugkerende traditie te worden dat ik wat puzzeloverpeinzingen deel op mijn blog. December is bij mij sinds ik niet meer werk puzzelmaand en jazeker, ook in december 2020 kwam er weer een legpuzzel tevoorschijn. Het was helemaal niet mijn plan om daar een blog over te schrijven, maar de puzzeloverpeinzingen kwamen ineens weer naar boven, dus dan volgt die blog toch ook maar.
Legpuzzel? Hm, nee
In mijn ouderlijk huis lag er vroeger regelmatig een puzzel op tafel. Tafelkleed erover en de tafel kon gewoon gebruikt worden om aan te eten en te spelen, maar ’s avonds bogen mijn ouders zich over de legpuzzel en als kinderen waagden we ons er overdag soms ook aan. Ik zeg ‘we’, maar ik deed niet echt mee. Ik was hopeloos met legpuzzels. De rand leggen vond ik prima en dat kon ik nog wel, maar daarna gaf ik het al snel op. Al die stukjes leken op elkaar en alles had dezelfde kleur en het duurde allemaal ein-de-loos. Niks voor mij.
Ik denk niet dat ik na de kinderpuzzels van hooguit honderd stukken ooit nog een legpuzzel heb voltooid.
En toen was er een puzzel
Nooit gedacht dat ik puzzelen nog eens leuk zou gaan vinden, maar op een dag bestelde ik ineens een legpuzzel. Ik zorgde ervoor dat die de volgende dag in huis zou zijn. Ik voelde me ellendig en had nergens anders zin in dan in bed liggen. Ik dacht dat puzzelen misschien een goede oplossing kon zijn. De puzzel kwam en vol enthousiasme begon ik aan de rand. Daarna verdween de puzzel opgerold en al op z’n matje in de kast en keek ik er niet meer naar. Tot ik na een ziekenhuisopname thuis eigenlijk nog niets kon en lezen niet lukte. Toen bracht die puzzel uitkomst. En jazeker, het duurde uiteindelijk meer dan een jaar, maar de puzzel was op een gegeven moment helemaal af. Duizend stukjes lagen op hun plaats.
Puzzelen met Kerst
Op Tweede Kerstdag (voor corona, rustig aan) zijn we altijd met z’n allen bij mijn moeder. Lekker eten, maar vooral geen gedoe. De laatste jaren doen we ook spelletjes en leggen we een puzzel op tafel. Voor elk wat wils. En dáár kreeg ik twee jaar geleden het puzzelvirus ineens te pakken. Ik geef toe dat mijn medepuzzelaars er stukken handiger in waren dan ik, maar ach, ik had lol. Thuis ging ik gewoon nog even verder met een eigen puzzel, tot diep in de nacht. Zo ontstond de ‘traditie’ om in december een puzzel op tafel te leggen. Sowieso trouwens handig hoor, om een puzzel op tafel te hebben, want dat ding is het antwoord op alles.
Puzzelen met mijn brein
Mijn brein zit nogal bijzonder in elkaar. Ja, daar zit autisme in, maar mijn IQ is ook behoorlijk bijzonder. Sterker nog, bij het bespreken van de uitslag van het IQ-onderzoek hadden zowel de onderzoekster als ik nog nooit zo’n uitslag gezien. Nogal uniek dus. De kloof is groot, tussen de verschillende onderdelen, maar ook binnen de verschillende onderdelen. Het is echt een grafiek met hoge pieken en diepe dalen. Verbanden leggen kan ik niet. Logisch nadenken is lastig. Puzzelstukjes leggen? Mijn psycholoog (die het onderzoek niet deed, maar natuurlijk wel de uitslag kreeg) vroeg: “Wat is er gebeurd bij het puzzelen?” Er was niets gebeurd. Ik kon het gewoon niet.
Bewijsdrang
Voor het tweede jaar op rij bracht de Sint afgelopen december een legpuzzel voor me mee. Een kleintje deze keer, dus daar kwam ik goed mee weg. Onmiddellijk moest ik bewijzen dat je heus met mijn IQ wel een puzzel kunt maken. De volgende dag gooide ik alle stukjes op de grond, plank ernaast en ik ging aan de slag. Alle voorspelbare ‘problemen’ kwamen even om de hoek kijken. Zelfs toen er nog maar drie stukjes over waren, moest ik passen en meten en zag ik de logica niet. In een eerder stadium leek het heel even aantrekkelijk om alle losse stukjes door de woonkamer te gooien. Maar nee, dat hoefde niet. Ik had puzzelplezier. Uren later lagen alle stukjes op hun plaats, want ik kan heus wel puzzelen. Het duurt alleen wat langer dan bij een ander…
Blijkbaar moest ik mezelf daarna nog een keer bewijzen, want met Kerst lag er opnieuw een puzzel op tafel. Duizend stukjes lagen binnen achttien uur op hun plaats. Ik vermeld er even niet bij hoe laat (of vroeg) ik op de ochtend van Tweede Kerstdag naar bed ging.
*Sint plukte een door mij gemaakte foto van het web en liet daar een puzzel van maken. Ik heb dus geen idee van de herkomst van de puzzel. Wie volgend jaar ook zo’n puzzel wil, zal even naar Spanje moeten appen. O, en Sinterklaas, ik weet dat je mijn blog leest: ik wil dit jaar heus wel weer een puzzel hoor. Ik zal heel lief zijn.
Hoofdtaal 
Ik vind 1000 stukjes in 18 uur wel echt een prestatie! Mooi, zo’n persoonlijke puzzel 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb tot mijn schande en sjagrijn nooit de Anton Pieck puzzel van Kruidvat afgemaakt. Ik kreeg het niet voor elkaar… Nu durf ik niet goed nog een keer te beginnen aan een nieuwe.
LikeLike
Een leuke verrassing van de sint. Wat mooi dat je er plezier aan hebt beleefd. Dat vind ik echt een grote prestatie als je iets doet dat buiten je comfortzone ligt. Als ik iets niet goed kan, begin ik er meestal ook niet aan.
Autisme blijft toch wel heel intrigerend, het werkt bij iedereen anders.
Bij mij zorgt het autisme er juist voor dat ik erg goed ben in puzzelen.
Ik zie veel details in kleur en vorm en dat gebruik ik bij het leggen van de puzzel, ook bij de Wasgij-puzzels waarbij je eigenlijk je verbeelding moet gebruiken (en die heb ik nauwelijks).
Sinterklaas had afgelopen december geld gestuurd en daar kon ik een prachtige puzzel van 3000 stukjes voor bestellen. Daar geniet ik dan een paar weken van.
LikeLike
Wauw, drieduizend stukjes! Daar zou ik een paar jaar mee kunnen doen. Wasgij-puzzels heb ik nooit aan durven beginnen, maar toch lijkt het me wel wat om het één keer te doen. En ik denk dat er meer mensen met autisme zijn die heel goed kunnen puzzelen, juist vanwege die details. Maar ik verdrink er echt in. Ik zie gewoon geen logische verbanden. Ligt er ook wel aan wat voor puzzel ik heb. Ik had er met Kerst één van Jan van Haasteren en die kun je heel goed sorteren op kleur/onderdeel en dat is een stuk makkelijker dan zo’n foto.
LikeLike
Nou, ik moet wel zeggen dat mijn eerste puzzel ook van Anton Pieck was en dat duurde dus meer dan een jaar. Nu had ik er met Kerst één van Jan van Haasteren en dat niveau is toch een stuk lager. Dus misschien een tip;).
LikeLike
Dat van die kloven is overigens redelijk normaal bij autisme 😉. Heel specifieke talenten/interesses hebben ook (vaak hangen talent en interesse ook samen). Dus wat dat betreft ben je een normale autist!
Ik wou inderdaad Jan van Haasteren tippen, die zijn leuk en iets makkelijker. Overigens ook een stuk prikkelrijker! 😛
LikeLike
Hahaha, dat wel ja. Ik kon ook niet naar bed voor die puzzel van Jan van Haasteren af was. Ik wist zeker dat ik dan toch niet kon slapen;).
LikeGeliked door 1 persoon
Sinterklaas bracht voor mijn ouders een puzzel mee van een foto van hun 50-jarig huwelijksfeest. Ze vonden het geweldig. Ik heb vroeger best veel gepuzzeld, maar nu komt het er eigenlijk nooit meer van.
LikeLike
Superleuk idee, zo’n persoonlijke puzzel als herinnering aan een bijzonder dag.
LikeLike
Die ben ik aan het maken.
Maar 500 stukjes, maar nog best lastig.
LikeLike
Pfff… Die valt inderdaad tegen denk ik. Zit een paar keer hetzelfde blikje tussen, dus ik zou compleet in de war raken.
LikeLike
Volgens mij is geen enkel blikje helemaal hetzelfde!
LikeLike
O, ik dacht die paarse Fanta een paar keer hetzelfde te zien.
LikeLike
Goed gedaan! Ik puzzel sinds een jaar ook weer. En het helpt heerlijk om m’n hoofd leeg te maken en geeft rust. Ik hou ervan om orde te scheppen in chaos, dus het past prima bij mij.
LikeGeliked door 1 persoon
Puzzelen heeft wel iets te maken met ruimtelijk inzicht ( heb ik van horen zeggen) en je hebt het jezelf ook niet makkelijk gemaakt met “het plaatje” dat je koos. Wat concretere tekeningen zijn meestal meestal makkelijker te leggen. Maar inderdaad, je ziet het of je ziet het niet. Heerlijk om te doen al hoeft er geen tijdlimiet op te zitten wat mij betreft. Er ligt er gewoon een voor als ik tijd en zin heb.
LikeLike
Dat denk ik ook, dat het met ruimtelijk inzicht te maken heeft en dat ontbreekt bij mij. Niet een beetje, maar gewoon helemaal, als je het mij vraagt:).
LikeLike
Ik heb het blijkbaar wel, zie vaak zo op het het ook waar een stukje moet passen.
LikeLike
Ja, ik heb dus familie die dat ook kan. Stukje pakken, even kijken, hop, op z’n plek. Kijk ik altijd vol bewondering (oké en een beetje jaloers) naar.
LikeLike
Ach, jij hebt weer andere kwaliteiten’-)
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vind puzzelen altijd wel leuk, maar dan voor eventjes :p De rand is het leukste en dan weet ik nooit goed hoe ik verder moet. Moet ik op kleur stukjes gaan sorteren of gewoon door de doos rommelen en random stukjes pakken. Uiteindelijk steekt het me tegen en stop ik er mee.
LikeGeliked door 1 persoon
Van een eigen foto is wel leuk zeg!
Moet zeggen dat ik vroeger met m’n om wel eens puzzelde maar behalve ruimte heb ik er nu ook gewoon geen geduld voor. Ik zag trouwens dat ze via MP wel eens puzzels te koop en te ruil aanbieden. Misschien een idee?
LikeGeliked door 1 persoon
Vroeger veel gepuzzeld maar nu zijn er andere dingen die me aanspreken. Knap wat je gepresteerd hebt
LikeGeliked door 1 persoon