Vroeger, toen ik nog een hypochonder was

Vroeger was alles beter, hoor ik regelmatig. Maar is dat zo? Vroeger, toen ik nog een hypochonder was, vond ik echt niet alles beter. Nee, dan nu. Nu mijn hypochondrie genezen is, vind ik veel dingen beter. Vroeger was niet alles beter.

Vroeger, toen ik nog een hypochonder was…

…zat ik elke drie weken bij de huisarts (en stiekem vaak nog een keer tussendoor).
…dacht ik elke dag en ieder uur en misschien wel elke minuut dat ik doodziek was.
…stond in mijn recente belgeschiedenis ‘dokter’ altijd in de lijst.
…lag er áltijd ergens een lijstje in huis met lichamelijke klachten die ik bij het volgende consult met de huisarts moest bespreken.
…kon ik niet alle boeken lezen of tv-programma’s kijken, want wat als er iemand ziek zou zijn?
…durfde ik geen gesprekken van anderen aan te horen over ziektes, want dan was ik ook ziek.
…bestond ‘gaat wel over’ of ‘even afwachten’ niet.
…dreef ik mezelf en mijn behandelaars tot wanhoop omdat angst sterker was dan mijn verstand.

Ik was altijd ziek

De lijst hierboven zou ik nog eindeloos aan kunnen vullen. Mijn hypochondrie was hardnekkig, langdurig en heftig. Ja, mijn verstand wist misschien soms wel beter, maar mijn verstand had helemaal niets meer in te brengen op dat gebied. Dat probeerde mijn verstand wel, maar het kwam mijn hart niet binnen. Ik ging dood aan alles wat ik voelde. Alles was eng. Meestal ontstond het lijstje met vragen voor de huisarts nog op dezelfde dag als mijn laatste consult. Na drie weken had ik dan een lijstje met minimaal vijf vragen. Ook gerust vijf dezelfde vragen als drie weken eerder trouwens, maar dat even terzijde. Want hij snapt het niet; ik ga dood.

Nu was ik drie maanden niet bij de huisarts geweest en bereidde ik me voor op mijn volgende consult. Ja, er was een lijstje, maar ik wist dat ik dat lijstje niet al te serieus moest nemen. Het was namelijk ontstaan in een klein aanvalletje van hypochondrie. Er waren op één dag ineens drie dingen op het lijstje verschenen. Dan weet ik eigenlijk al dat ik ze niet al te serieus moet nemen. En zo bleek. Bij het voorbereiden van mijn consult ging ik eens door mijn lijstje. Zeven dingen stonden erop. Totdat ik ging sorteren.

Wat ga ik doen bij de huisarts?

Mijn selectie van vragen voor de huisarts bestond in eerste instantie uit drie categorieën:
– Bespreken
– Twijfel (eerst met psycholoog bespreken of ik dit met de huisarts moet bespreken)
– Niet bespreken

De zeven punten op mijn lijstje werden verdeeld. Er kwam maar één vraag te staan in de categorie ‘bespreken’. Ja, inderdaad, één vraag maar, na drie maanden. Bij ‘twijfel’ stonden drie dingen waarvan ik dacht dat het nog wel even kon wachten of waarvan ik niet zeker wist of het hypochondrie was als ik dat zou bespreken. Bij ‘niet bespreken’ kwamen drie dingen te staan. Gaat wel weer over. Jazeker, gaat wel weer over bestaat in mijn hoofd weer, nadat die functie jarenlang op non-actief stond. Heel erg fijn!

Uiteindelijk gingen er uit de lijst ‘twijfel’ nog twee dingen naar de lijst ‘bespreken’, na overleg met mijn psycholoog. Oké, prima. Drie dingen dus. Drie dingen, na drie maanden. Bizar! Wat ging ik daar vroeger, toen ik nog een hypochonder was, elke drie weken doen? Ik kon en kan het me Goddank niet meer voorstellen.

Tussentijds contact met de huisarts

De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik in de drie maanden tussen de laatste twee consulten wel (te vaak) telefonisch contact had met mijn huisarts. Dat viel echter niet onder hypochondrie. De herfst viel me gewoon nogal zwaar dit keer en af en toe was het even een te grote chaos in mijn hoofd. Dan had ik een professional nodig om die chaos te ordenen en als mijn psycholoog dan even niet bereikbaar was, was mijn huisarts de klos. Ik vond dat stom, maar inmiddels weet ik dat ik dat niet stom hoef te vinden. Ik had contact, maar ik belde omdat het in mijn hoofd niet goed ging. En ja, hypochondrie zit ook in je hoofd, maar vroeger belde ik omdat ik dacht dat het in mijn lijf niet goed ging. Zie je het verschil? Dus ja, hoera! Vroeger was echt niet alles beter. Nu, nu de hypochondrie onder controle is, is alles vele malen beter!