Hoe gaat het met je?

Categorieën Autisme, Psychische gezondheid, , , , 22 Reacties op Hoe gaat het met je?

Vertwijfeld keek ik mijn psycholoog aan en vertelde: “De huisarts vroeg hoe het met me ging. Ik wist niet wat ik moest zeggen.” Een paar weken later belde er iemand van de gemeente over de verlenging van mijn pgb. “Hoe gaat het nu met je?” Opnieuw stond ik met mijn mond vol tanden. Waarom vind ik dat toch zo’n moeilijke vraag?

Lichaam of hoofd?

Mijn huisarts heeft jarenlang een grote rol gespeeld in mijn behandeling en begeleiding. Vanwege mijn hypochondrie zag ik hem elke drie weken. Tijdens die consulten kwam ik wel met een lichamelijke vraag, maar die kwam voort uit hypochondrie en dus was het eigenlijk een probleem van mijn hoofd. Dat had ik alleen zelf niet door. Mijn huisarts wel, maar zodra hij dat zei, werd ik boos. Hij neemt me niet serieus. Dat deed hij wel, maar niet helemaal zoals ik dat vooraf had bedacht.

Nu mijn hypochondrie me niet meer beheerst (ik durf zelfs te zeggen dat het genezen is), zie ik de huisarts niet meer elke drie weken, maar elke drie maanden. Daar zijn duidelijke afspraken over gemaakt. Maar ja, wat wilde het geval? Ik raakte in de war toen ik er voor het eerst na drie maanden kwam. Het ging over mijn hoofd, maar daar kwam ik toch nu niet voor?

Mijn psycholoog en huisarts overlegden en het plan werd gemaakt: mijn psycholoog zou het stukje hoofd doen en mijn huisarts het stukje lichaam. Elke drie maanden is voor deze ex-hypochonder een veilige afspraak, omdat ik anders óf toch te vaak ga óf helemaal niet meer, dus ook niet als het wel nodig is.

“Ik moet het toch vragen…”

Nadat mijn huisarts en psycholoog overleg hadden gehad, was het weer tijd voor mijn volgende driemaandelijkse afspraak. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik tussendoor (te) vaak telefonisch contact had gehad met mijn huisarts, maar dat was dan nooit voor hypochondrie, maar dat was omdat somberheid me dan overviel. Als mijn psycholoog niet werkt, is mijn huisarts dan toch echt de klos om mijn negativiteit aan te horen.

Nu was het echter tijd voor de driemaandelijkse afspraak op de praktijk en dus voor lichamelijke vragen. Ik zou vragen stellen over lichamelijke dingen en mijn hoofd zouden we niet bespreken. Maar ja, toen was er een vraag over antidepressiva. Mijn psycholoog kan dat niet voorschrijven en/of wijzigen en dus hoorde die vraag tóch thuis bij de huisarts. En ja, toen kwam het. “Ik moet het toch vragen,” begon mijn huisarts, “hoe gaat het met je?”

Hoe gaat het met mij?

Daar zat ik dan, met mijn mond vol tanden. Ik had de vraag uiteraard verwacht en ondanks dat ik me er dus op had kunnen voorbereiden, wist ik niet wat ik moest zeggen. Ik weet gewoon niet hoe het met me gaat. Ik schreef pas al dat ik mijn dag niet één kleur kan geven. Hoe kan ik dan over een langere periode zeggen hoe het met me gaat? Ik formuleerde een antwoord over een pittige herfst, maar na de Kerst ging het weer wat beter.

Die middag zag ik tegenover mijn psycholoog. “Ik wist niet wat ik moest zeggen toen de dokter vroeg hoe het met me ging.”

Moeilijke vraag

Mijn psycholoog legde uit dat de vraag hoe het me me gaat voor mij een lastige is. Mijn antwoord aan de huisarts van die ochtend was ‘goed’. Maar niet in mijn hoofd. Mijn hoofd had alle details willen vertellen en dat kon uiteraard niet in het consult met de huisarts. Mijn hoofd had dus een korte samenvatting gegeven. Mijn hoofd gaf een overzicht dat gevoelsmatig voor mij helemaal niet bestaat. En toch was het zo goed, zei mijn psycholoog. Dit is wat de huisarts moest weten.
Maar mijn psycholoog zei nog meer: “Als jij net een foute score op de weegschaal had gezien of slecht had geslapen, had je heel anders gereageerd. Dan had je het overzicht niet meer kunnen maken.” En dat klopt.

Daarom is de vraag hoe het met me gaat voor mij dus zo lastig. Dat geeft ook niet. Tegenwoordig zeg ik dat maar gewoon. “O, dat vind ik een lastige vraag…” Daarmee geef ik mezelf gelijk even wat denkruimte en vervolgens roep ik dan altijd iets over ups en downs. Lekker vaag, maar dat is dan weer een prima antwoord eigenlijk. Hoe het met me gaat? Lekker vaag. Of nee, wacht, ik ontdekte toch een iets beter antwoord, maar daar blog ik later nog over.

22 gedachten over “Hoe gaat het met je?”

  2. ik snap het helemaal. Ik schrik mij wild als iemand het “echt” vraagt. Gelukkig gebeurt dat niet zo vaak. Ik blokkeer dan meteen. Weet even niet hoe het gaat. Zaterdag bij vrienden eten , blij elkaar te \zien en eerste vraag; hoe gaat het met je. We antwoorden allebei dat het goed ging maar wisten allebei dat we logen. 😉 Later uitgebreid gepraat en dan kan ik het wel uitleggen. Maar hoe heerlijk is een blog he om alles uit te leggen aan vooral jezelf. liefs.

    Like

    1. Het vraagt ook eigenlijk om een langer antwoord dan één woord, dus logisch eigenlijk dat je later in het gesprek wel beter kunt uitleggen hoe het gaat.

      Like

  3. Ik vind dat ook altijd een lastige!
    En het gaat altijd goed met mij, ook al gaat het wat minder en dat zeg ik dan niet.
    Niet slim, weet ik.

    Like

    1. Hier nog één hoor. Het gaat altijd goed. En als het niet goed gaat, vertel ik dat achteraf wel, als het inmiddels wél weer echt goed gaat. (Volg je ‘m nog? Ik denk het wel;))

      Like

  4. Ik vind dit ook een lastige vraag, wat moet je antwoorden?
    Soms weet je het gewoon niet..
    En de ene dag is de andere niet en verwachten ze iets wat gevolgen heeft voor de PGB? Zoiets zou dan ook door m’n hoofd flitsen en wat is dan een verstandig antwoord.
    Plus je wilt niet negatief doen, dus voelt het weer niet eerlijk…’k Ben benieuwd naar het vervolg!

    Geliked door 1 persoon

    1. Nee, je wilt niet negatief doen, maar wel een eerlijk beeld geven en té positief is ook weer niet eerlijk. Toch ‘blij’ dat er meer mensen zijn die dit een lastige vraag vinden.

      Like

  5. Soms weet ik door de ‘setting’ dat iemand het alleen maar gebruikt als sociaal gedrag. Denk bijvoorbeeld aan de koffie-automaat op het werk. Daar vraagt men zelden echt hoe het met je gaat, maar willen ze vooral de ongemakkelijke stilte die er anders ontstaat voorkomen. Op andere momenten vraag ik wel eens ‘wil je het sociaal wenselijke of het eerlijke antwoord?’ en dan levert dat vaak ook een leuk gesprek op. Bij mensen die het echt willen weten denk ik van te voren na over het antwoord dat ik wil/kan geven.

    Like

    1. De setting maakt zeker verschil. Ik heb inmiddels ook een antwoord paraat, maar dat lees je woensdag. Kwam pas na deze blog;).

      Geliked door 1 persoon

  6. Ik heb soms het idee dat ik tegen iedereen ‘goed’ moet antwoorden omdat ik anders als een zaag overkom wanneer ik vertel dat het eens niet zo goed gaat en er wat tegenzit. En dan moet ik weer te veel vertellen of snappen de mensen tegenover mij niet waar ik mee zit. Enkel tegen mijn BFF durf ik heel open en eerlijk te zijn.

    Geliked door 1 persoon

  7. Mooi blog. Ik vind het ook altijd een lastige vraag. Er is zoveel te vertellen. Met het draadje geloof kan het heel slecht gaan, terwijl ik het draadje slaap juist heel goed gaat. Waar moet je over vertellen? Gezondheid? Gemoedstoestand? Rust in je hoofd? Hoe je je voelt in sociale context? En idd, dan heeft alles wat je daarvoor hebt meegemaakt ook nog invloed. En heb je mensen die het vragen uit beleefdheid en mensen die het vragen uit belangstelling. Maar goed, in jouw geval was dat nu beroepsmatig. Ik vind het ook altijd lastig tegen wie ik het hele verhaal ga vertellen en van wie ik vind dat die persoon het niet hoeft te weten. Bedenk ik achteraf vaak pas: dat had ik echt niet allemaal hoeven vertellen. Maar dan is het te laat.. Benieuwd naar je vervolg.

    Like

    1. Mooi gezegd, met die draadjes! En misschien wilde ik wel juist het ‘perfecte’ antwoord geven omdat het een beroepsmatige vraag was. Van het antwoord hing voor mijn gevoel mijn verdere behandeling af.

      Like

  9. Maar het is ook een lastig te beantwoorden vraag. Dat vind ik ook. Alleen als je helemaal uit je dak gaat van geluk is het geen probleem. Maar ik vind het óók moeilijk te beantwoorden, “Naar omstandigheden goed” is eigenlijk een prima antwoord maar het het zegt bar weinig over hoe het echt gaat. Al is het wel waar. Maar het zit ‘m in die “omstandigheden” hé!

    Like

    1. Ja, en ik vind als vraagsteller dan altijd als iemand dat zegt: moet je vragen naar de omstandigheden of niet? Ingewikkeld toch eigenlijk, communicatie…

      Like

      1. Ja zeker wel lastig, toch doe ik dat wel eens. Maar meestal is het niet nodig , wanneer je iemand goed genoeg kent ken je immers óók de omstandigheden.

        Geliked door 1 persoon

  10. Pingback: Over al dan niet behaalde (pgb-)doelen

  11. Wat een goed antwoord: ‘Dat vind ik een lastige vraag…’ Die ga ik onthouden. Ik lieg er tegenwoordig lustig op los, en antwoord standaard: ‘Prima hoor, en met jou?’ Jouw antwoord vind ik veel beter.

    Like

Reacties zijn gesloten.