Over al dan niet behaalde (pgb-)doelen

Vorig jaar kreeg ik een persoonsgebonden budget (pgb). Daarmee kon ik deels de begeleiding betalen die ik wekelijks krijg bij mijn psycholoog. Nu, een jaar later, was het tijd voor een herindicatie. Zou mijn pgb verlengd worden? In de evaluatie was er aandacht voor de doelen. Had ik die wel of niet behaald? Dat vond ik ingewikkeld. Wat zou het gevolg zijn van zeggen dat ik doelen behaald had? En wat als ik zou zeggen dat ik doelen niet behaald had?

Mijn ‘angst’ voor behaalde én niet behaalde doelen

De herindicatie van een pgb wordt gedaan door de gemeente. Ik zou telefonisch met iemand van de gemeente praten over de herindicatie. Omdat ik dat nogal spannend vond, maakte ik een afspraak tijdens een therapiesessie. Op deze manier zou mijn psycholoog mee kunnen luisteren en praten.

Vooraf nam ik nog wat dingen met mijn psycholoog door. Ik benoemde de doelen die in het plan stonden. “Ze gaan natuurlijk vragen of ik die doelen behaald heb. Ik weet niet wat ik dan moet zeggen. Als ik zeg dat ze behaald zijn, kunnen ze bedenken dat ik geen begeleiding en dus geen pgb meer nodig heb. Als ik zeg dat ze niet behaald zijn, kunnen ze bedenken dat ik blijkbaar niets heb aan mijn pgb en het stopzetten.” Heb je het door? Ik was bezig met wantrouwen en doemscenario’s.

Mijn psycholoog legde uit dat begeleiding iets langdurigs in zich heeft. Het zou dus wel heel vreemd zijn als de gemeente na een jaar zou besluiten dat ik ineens van twee uur begeleiding per week naar nul zou moeten. Dat stelde me enigszins gerust. Ik zou maar gewoon zeggen wat ik wilde zeggen in het gesprek met de gemeente.

Gesprek herindicatie pgb

Tijdens het gesprek over de herindicatie werd inderdaad gevraagd naar de doelen. Waar hadden we aan gewerkt? Hoe was dat gegaan? Waren de vorig jaar geformuleerde doelen behaald? Ik was eerlijk. Sommige doelen waren (deels) behaald, maar sommige doelen ook niet. Dat komt omdat er voor eigenlijk alle doelen meer tijd nodig is.

Dat bleek geen enkel probleem en de vrouw van de gemeente leek dat helemaal te begrijpen. Misschien zelfs nog wel beter dan ik. Ik had me dus weer voor niets zorgen gemaakt.

Groei, maar niet volgroeid

Er kwam vanuit de gemeente nog een andere vraag: “Zijn er meer goede momenten of slechte momenten? En als je kijkt naar vorig jaar, wat zou je dan voor veranderingen aangeven?” Moeilijke vraag en ik sloeg een beetje dicht, maar mijn psycholoog wist het antwoord wel. Hij gaf aan dat er zeker sprake is van groei.

Na afloop van het telefoongesprek met de gemeente hadden mijn psycholoog en ik het nog even over groei. Ik zie namelijk zelf ook die groei, maar tegelijk zie ik dat er nog steeds begeleiding nodig is en dat er nog behoorlijk wat stappen te zetten zijn voor ik bijvoorbeeld aan het werk kan. Dat is precies wat groei is, legde mijn psycholoog uit. Het betekent dat ik stappen zet, maar dat ik nog niet bij het einddoel ben. Dat vond ik een prachtig beeld. Want dát is hoe het voelt. Dat sluit mooi aan bij de vraag hoe het met me gaat. Ik groei, maar ik ben nog niet volgroeid. Nu denk ik dat je je hele leven blijft groeien, maar ik heb nog wat ondersteuning nodig om in ieder geval tot volle bloei te komen.