De onthulling van een groot geheim

Categorieën Van alles wat, 33 Reacties op De onthulling van een groot geheim

Het is tijd voor de onthulling van een heel groot geheim. Niet eens zozeer voor mijn vaste lezers, maar wel voor een paar mensen in mijn omgeving. Het is tijd om mijn anonimiteit volledig op te geven. Tijd om mijn verhaal te doen en nergens meer op mijn woorden te hoeven letten. Het is tijd om helemaal en overal te kunnen zijn wie ik ben.

Hoe het bloggen begon

Toen ik op 30 januari 2019 mijn blog begon, had ik al heel vaak en heel lang bedacht dat bloggen echt iets voor mij zou zijn. Op die dag ging mijn blog, nog geen half uur na een consult met de huisarts, de lucht in. Dat consult was heftig. Mijn huisarts begon over dingen die ik leuk vond en dingen die ik goed kon. Ik was negatiever dan negatief. “Ik vind niks leuk en ik kan niks goed.” Mijn huisarts begon weer over schrijven, want hij wist dat ik dat leuk vond en eerder had gedaan. Mijn ogen begonnen te stralen en dat bleef niet onopgemerkt. Hij vroeg zich af of ik geen blog kon starten. Ik had het één en ander te vertellen, dacht hij. Het ging niet goed met me, dus ik ging in verzet: “Nou, dat wil toch niemand lezen!” Maar na even praten werd mijn plan concreet en een half uur na thuiskomst was mijn blog online.

Waarom ik blog

Allereerst schrijf ik al heel lang (maar meestal bleef dat onzichtbaar voor de buitenwereld) en doe ik dat heel graag. Bloggen begon als een soort therapie. Schrijven hielp me om mijn chaotische gedachten te ordenen. En heel langzaam begon ik me geroepen te voelen om het schrijven te gebruiken om anderen te bereiken en zo mijn ervaringen te delen. Die dag in januari 2019 begon het. Reden één om te gaan bloggen was om ervoor te zorgen dat ik iets ‘leuks’ had. Reden twee was om anderen een stukje herkenning te kunnen bieden.

Hoe het ‘uit de hand liep’

Niemand wist dat ik blogde. Mijn huisarts hoorde het een paar dagen nadat ik startte en was daarmee één van mijn eerste lezers. Een paar echt vertrouwde vriendinnen wisten ervan, maar verder hield ik het stil. Ik vond het toch een beetje eng. Was het niet gek, zo’n blog? Ik wilde eerst eens zien hoe het zou lopen. Het aantal lezers steeg gestaag. Ik vertelde mijn moeder over mijn blog. Zij las álle berichten bij. En dat was goed. Mijn broers en zussen volgden.

Maar er volgden vooral heel veel onbekenden. Inmiddels komen hier zo’n 2500 unieke bezoekers per maand. Op Instagram gaf ik mijn anonimiteit in november 2020 op. Begin 2021 gaf ik een deel van mijn volgers op mijn privéaccount op Instagram inzage in mijn blog. Maar nog steeds niet iedereen.

Ondertussen ‘loopt het uit de hand’. Er komen hier zoveel mensen dat ik het niet meer kan ‘controleren’. Of ik nu foto’s plaats of niet: inmiddels zullen mensen me herkennen aan mijn verhaal. En dat is goed (en zó leuk dat jullie hier allemaal lezen!) en geen enkel probleem. Maar er was nog één laatste stap te zetten. Dat is deze. De onthulling van een heel groot geheim.

Ja, ik blog

De laatste stap is het overal open kunnen zijn. Nergens meer op mijn woorden hoeven letten. Gewoon overal en tegen iedereen kunnen zeggen wat ik op een dag allemaal doe. Ik blog. Dit komt online op de dag dat ik de allerlaatste, heel erg grote stap zet: ik licht op mijn privékanalen op sociale media iedereen in. Dus ook de mensen uit mijn kleine dorpje (en reken maar dat daar geroddel van komt!) en mijn ex-collega’s. De twee groepen die ik tot nu toe zorgvuldig van hier weerde. Om het geroddel en om eventuele oordelen of gevolgen.

Nu is het moment daar. Ik ben het. En ik blog. Er gaan vast mensen een oordeel over hebben, maar dan lees je toch gewoon niet? Even goede vrienden/dorpsgenoten/ex-collega’s, enz. Maar ik weet zeker dat er ook mensen zijn die het wél willen lezen of die af en toe iets willen lezen en die zijn van harte welkom!

Het laatste geheim, speciaal voor de vaste lezers

Dan nu het allerlaatste geheim, speciaal voor de vaste lezers. Naomi is niet de naam die mijn ouders me hebben gegeven. Het is de naam die ik mezelf online gaf, omdat ik niet gevonden wilde worden. Ik haalde de naam uit de Bijbel. In een opstandige, depressieve bui wilde ik Mara kiezen als online naam. Dat betekent ‘bitterheid’. Het is Naomi die zichzelf in het Bijbelboek Ruth zo laat noemen. Ik koos ervoor om niet voor Mara te gaan, maar voor Naomi. Ik houd de naam online aan. Dat doe ik omdat ik hier niet via zoekmachines gevonden wil worden op mijn echte naam, op het moment dat ik bijvoorbeeld weer ga solliciteren. Maar ik moest het toch even kwijt. Naomi is mijn internetnaam en hij past me. Ik vraag de mensen die me ‘in het echt’ kennen altijd dat te respecteren en dat doen ze, waarvoor dank. Maar mocht je mij op een bepaald moment herkennen op een foto met een andere naam, weet je nu hoe dat komt.

Eng, maar dit is het moment!

Het moment is daar! Iedereen mag het nu weten. Ik kan vanaf nu overal en altijd zeggen dat ik blog. Mocht het ter sprake komen, hoef ik niet meer te zwijgen. Dat is spannend, maar zó goed. Ik deel zo graag. Het delen van mijn blog is een enorme stap in acceptatie van mezelf en in steeds meer leven als mezelf. Want ja, ik blog. Voor mezelf en voor iedereen die het wil lezen. Nee, ik zet lang niet alles online (meer niet dan wel), maar geef graag een inkijkje in mijn hoofd, vanuit mijn hart. Dus welkom, ook aan hen die mij ‘in het echt’ kennen. Welkom in mijn hoofd. Welkom bij wie ik echt ben.

Meer lezen/zien?

Als je het leuk vindt om meer te lezen of te zien, kun je me volgen via meerdere kanalen op sociale media.
Op Twitter vind je me onder de naam Hoofdtaalblog (let op: er is ook een account Hoofdtaal, maar daar kan ik niet meer op inloggen, klein klunzigheidje).
Op Facebook, Instagram en Pinterest vind je me onder de naam Hoofdtaal. Op deze kanalen deel ik mijn blogs. Op Instagram neem ik mijn volgers in de stories ook mee in mijn dagelijks leven. Voel je welkom!

*Kleine kanttekening: Dit is mijn blog en familie zal dus, zoals dat al die tijd al was, nergens in beeld komen. Bloggen over hen doe ik zelden en alleen na toestemming. In filmpjes op Instagram houd ik de foto’s van familie die in huis staan buiten beeld. Dat zal zo blijven. Ik koos er namelijk voor om te gaan bloggen en ik wil niet dat zij daar ongevraagd in mee worden genomen.

33 gedachten over “De onthulling van een groot geheim”

  1. Hoi Naomi
    Wat een moedige stap!
    Zelf blog ik ook sinds begin 2020 en wel om bijna dezelfde redenen als die jij nu omschrijft. Dat doe ik eveneens onder een pseudoniem, omwille van soortgelijke bedenkingen. En ik merk voor mezelf dat dat toch ook restricties met zich meebrengt. “Wat als iemand mij herkent? Wat als iemand zich gekwetst voelt door wat ik schrijf en weet wie ik ben? Mijn omgeving..? De stigma’s … Schuldgevoelens…”
    Zelf ben ik dus nog niet klaar om die anonimiteit al op te geven, maar ik stel mij voor dat het ook ‘bevrijdend’ is. Dat het opgeven van die anonimiteit ‘verlichtend’ werkt.. Zelfs helend is.
    Daarom wil ik je met dit berichtje graag laten weten hoe moedig en sterk ik het vind. Wil ik je graag een hart onder de riem steken en succes wensen.
    Hartelijke groeten
    didisdna

    Like

    1. Dankjewel voor je lieve reactie! Je blogt nog wat korter dan ik en ik herken veel van je vragen daarin. Bij mij is het ook echt wel een heel proces geweest, maar nu was het moment daar. Ik had geen zin meer in ‘verstoppertje’ en nu voelt het veilig genoeg. Neem je tijd, zou ik zeggen, en doe alleen wat goed voelt!

      Geliked door 1 persoon

  3. Prachtige blog! En ook een prachtig verhaal achter de naam Naomi. Ik zal je altijd Naomi blijven noemen 😉 Heek veel plezier met je blogavontuur

    Geliked door 1 persoon

  4. Wat een mooie en dappere stap. Een gevolg van alle kleine stapjes hiernaartoe. Je beschrijft zo mooi jouw proces. Blijf maar fijn bij stappen die passen bij jou. Ik vind het heerlijk om zo een inkijkje mee te krijgen. Dank je wel dat je deelt wat jij wilt delen.

    Vier je overwinning vandaag
    Liefs,
    Petrina

    Like

  5. Mooie blog is dit Naomi (dat het niet jouw echte naam is had ik niet zien aankomen 😉). Deze blog gaan delen, ik vind het zo goed dat je dit nu kan. Zolang was deze stap te groot en nu heb je hem gezet. Goed bezig!!

    Like

    1. Ik heb het altijd grappig gevonden dat mensen dachten dat Naomi mijn echte naam was. Ehm, ik was zó anoniem, dus waarom dachten mensen dat?;) Maar dit is inderdaad een fijne stap.

      Like

  6. Goede stap. Je hoeft je nooit te schamen of verstoppen voor wat je doet! En Naomi vind ik een hele mooie naam. Heel veel succes met een vrijere en gelukkigere toekomst! Je komt er!

    Geliked door 1 persoon

  7. Wat dapper van je! Gelijk met een foto van jezelf op de blog! Ik blijf als lezer vaak anoniem, maar wilde nu graag reageren. Ik hoop dat je hierdoor meer vrijuit kunt spreken! Chapeau!!

    Geliked door 1 persoon

  8. Wauw! Wat moedig en tof dat je deze stap zet!! Ik ben trots op jou! Wat gaaf dat je je zo ontwikkeld hebt in het denken over wie je bent/en wat je kunt. En dat je ook door je blog hebt mogen ervaren dat jij hier echt goed in bent. Ik hoop nog lang mee te mogen lezen & leven!

    Like

    1. Die blog is zeker meer geworden dan een hobby en doordat het schrijven ‘lukt’, krijg ik er ook een soort boost van. Ik kan nog wel iets!

      Geliked door 1 persoon

    1. Hallo Naomi, ik lees je al een poosje met veel genoeg en. De naam die je je aangemeten hebt is prachtig, mijn oudste dochter heet zo. Ik vond het prachtig dat Neomi uit vreugde dat Ruth trouwde met Boaz terugkeerde van Mara naar haar oude naam. Mara is bitter en Neomi prettig. Vriendelijke groeten, Lea

      Like

  10. Dat je moedig bent, wist ik al. Blijf je lezen, omdat je jouw twijfels en angsten goed beschrijft en welke stappen je daarin maakt. Ga zo door!

    Geliked door 1 persoon

    1. En dat geeft ook niks toch? Iedereen moet doen waar hij of zij zich goed bij voelt. Het is voor mij ook een heel proces geweest, van totale anonimiteit naar dit.

      Like

  13. Wat een super dappere stap! Ik kan me heel goed voorstellen hoe eng dit moet zijn. Alhoewel ik op het internet totaal niet anoniem ben, sta ik ook niet van de daken te springen om het iedereen te vertellen. Ook uit angst dat mensen daar wat van vinden (dat valt heus wel mee in het echt, weet ik ook wel).

    Like

    1. En als ze er wel iets van vinden, zullen ze dat over het algemeen met elkaar bespreken en niet met jou, dus….;)

      Like

  14. Hoi Naomi,

    Het lijkt misschien voor anderen een kleine logische stap, maar deze stap zal voor altijd in je geheugen blijven (je zal hem altijd bij je dragen). Mag je nog vaak zulke stappen kunnen zetten in je leven.

    Like

    1. Het voelt voor mij zeker als een enorme stap die ik me altijd zal herinneren. Leuk om te zien ook dat de vaste lezers dat heel goed snappen.

      Like

    1. En dat vind ik één van de prachtige dingen van de (of in ieder geval mijn) blogwereld: respect. En leuk dat je het vermoedde. Ik kreeg de indruk dat de meeste mensen dachten dat dit echt mijn naam was.

      Like

  16. Voor mij verandert er niets, of toch iets ja, ik zie nu je prachtige bruine ogen. 😉
    Maar als jij er blij van wordt is het goed.

    Like

Reacties zijn gesloten.