Zelfhulp bij hypochondrie? Doe maar niet!

Categorieën Hypochondrie, Psychische gezondheid, , , , , 20 Reacties op Zelfhulp bij hypochondrie? Doe maar niet!

De zelfhulpboeken vliegen je tegenwoordig om de oren. Je kunt het zo gek niet bedenken of er is wel een zelfhulpboek voor. Zelfhulp is hip. Zelfhulp is ook, in mijn oren, een irritant woord. Natuurlijk snap ik dat zelfhulp en de bijbehorende boeken fantastisch kunnen werken, maar bij sommige problemen heb ik toch gewoon een ander nodig. Zoals bij vragen over mijn lichaam. Ik ben genezen van hypochondrie, maar het blijft een ‘gevaar’. Zelfhulp? Doe maar niet!

Surrogaattherapie

Door omstandigheden werd mijn therapiesessie omgezet in een telefonische sessie. Dat werkt voor mij niet zo, dus in zo’n sessie bespreek ik dan alleen dringende, maar wel ‘veilige’ zaken. Ik praat bijvoorbeeld in een telefonische sessie niet over trauma’s. Dat is veel te eng, want dan ben ik thuis, op mijn veilige plek, en maak ik mijn thuis ineens onveilig.

Mijn psycholoog weet hoe het bij mij werkt en daarom ga ik, als het maar enigszins kan, altijd naar de praktijk voor mijn sessies. Ja, ook als er strenge coronamaatregelen zijn. Ik heb dat nu eenmaal nodig, besloot mijn psycholoog. En hij heeft gelijk.

Als er toch een telefonische sessie tussendoor komt, weet mijn psycholoog dat ik niet het achterste van mijn tong laat zien en dat is prima. Aan het einde van zo’n gesprek kreeg ik de vraag: “Het is een beetje surrogaat natuurlijk, maar kun je weer even verder?” Ik kon verder, maar zei nog wel dat ik het meest zat met de eerste twee punten op mijn gemailde lijstje. Die gingen over lichamelijke vragen en dat vind ik ingewikkeld. Zéker aan de telefoon, dus die vragen had ik laten rusten.

Mijn oplossing bij hypochondrie: dokter bellen!

Dat ik die vragen had laten rusten, was geen probleem. Dat is nu eenmaal tijdens een telefonische sessie het beste. Lichamelijke vragen vind ik sowieso ingewikkeld, omdat ik niet goed weet hoe ik moet uitleggen wat ik voel. Daarnaast is er altijd de angst dat mijn hypochondrie terug is. Dat is het niet, maar het is wel handig om eventuele vragen met mijn psycholoog te bespreken. Die kan dan vervolgens helpen om me in te laten zien dat de hypochondrie echt niet terug is en dat het prima gaat.

Goed, die vragen waren dus in de telefonische sessie niet besproken. Mijn psycholoog pakte het lijstje erbij. “O, ik wilde vragen wat je zelf zou kunnen doen, maar ik zie al dat dat geen goede vraag is.” Goed gezien. Maar mijn humor kwam al los. “Ik weet wel een oplossing hoor. 0123-456789*, dat is de dokter.” Nee, dat bedoelde ik niet serieus. Dat was natuurlijk een grap. Mijn psycholoog snapte dat uiteraard ook: “Ja, dat dacht ik al. We hebben het er volgende week over.”

Zelfhulp bij hypochondrie?

Later dacht ik er nog eens over na. Dat ik gelijk het telefoonnummer van de dokter noemde, was echt een grap. Ik wist dat ik niet zou gaan bellen, maar ik wist ook dat dit anderhalf jaar geleden mijn serieuze reactie zou zijn geweest.

Toch blijft hypochondrie voor mij altijd een ‘gevaar’. Nee, er was nu gelukkig niets aan de hand. Ik wilde misschien heel diep in mijn hart de dokter bellen, maar wist ook met iedere vezel in mijn lijf dat dat niet nodig was en dat ik dat niet zou gaan doen. Wat ik ook wist? De week erna zou ik de vragen alsnog bespreken met mijn psycholoog. Dat is geen zelfhulp, maar wel heel effectief. Want zelfhulp bij hypochondrie? Nee, doe maar niet. Voor ik het weet heb ik weer een relatie met dokter Google. Ik moet er niet aan denken!

*Gaan jullie nu allemaal mijn huisarts bellen vandaag? Doe ‘m de groeten. Ik denk alleen niet dat je beet hebt op dit nummer:).

20 gedachten over “Zelfhulp bij hypochondrie? Doe maar niet!”

  1. Haha, dat zou wat zijn, als je huisarts ineens platgebeld wordt door jouw lezers… 😉 Verder ben ik het met je eens dat zelfhulp kán helpen, maar echt geen toverwoord is, en een te grote hype is op dit moment. Het zit nu eenmaal in onze cultuur om alles zoveel mogelijk zelf op te willen lossen, maar soms gaat dat gewoon niet. Punt.

    Like

  2. Zelfhulp is mooi voor kleine probleempjes. Bij decadente onderwerpen heb je echt een ander nodig vind ik. Zelf heb ik therapie via beeldbellen, en nu ik dit lees… Ik kan me inderdaad vanuit mijn eigen huis ook niet helemaal geven. Een scherm of telefoon vormt toch een barrière. Van de week had ik face to face met iemand gesproken en toen heb ik ook besloten om weer therapie in een behandelkamer te gaan volgen. Ik ben blij dat ik niet de enige ben die dit zo ervaart.

    Like

    1. Heel begrijpelijk! Hoewel er sinds corona heel lovend wordt gedaan over therapie op afstand, denk ik nog steeds dat het beter is om elkaar écht te kunnen zien.

      Like

  3. Zelfhulpboeken zijn ook niet mijn ding.. net als bijvoorbeeld zelfstudie.. Ik heb iemand nodig om tegen te praten en om vragen te stellen indien nodig. Die online gesprekken en telefonische gesprekken van tegenwoordig daar word ik toch ook niet wild van.

    Like

    1. Zelfstudie vind ik over het algemeen wel weer prettig, omdat ik het dan op mijn eigen tempo kan doen. Maar al die online en telefonische afspraken? Brr, nee.

      Like

  4. Je weet dat ik ook ex hypochonder ben maar het steekt af en toe de kop op. Zo heb ik pijn in mijn rug, niets eens zo erg maar denk ik dat ik een hernia ga krijgen. Gisteren moest ik erg hoesten en dacht; o nee zal toch geen longontsteking zijn? Hoestbui duurde geen 5 minuten. De angst duurt nooit lang en is nooit meer zo erg omdat mijn verstand het al heel snel de leiding weer overneemt.
    Hulpboeken zijn ook niet zo mijn ding. Ik hou meer van hulpzinnen. Als ik iets hoor of lees waarvan ik denk; hier heb ik wat aan dan schrijf ik dat op in een schrift. Ik schreef er vandaag over op mijn blog; de huisarts zei mij toen het meer niet goed ging; misschien moet je accepteren dat jij zo bent, dat dit is wie je bent. Eerst schrok ik er van want ik heb altijd gedacht dat ik ooit vrolijk en blij door het leven zou gaan als ik maar goed genoeg mijn best deed. Zal dus nooit gebeuren dat besef ik nu. Dus nu accepteren dat ik zo ben en daar wat mee doen. Ik zie iedere dag mensen met krukken, scootmobiel, rollator en die moeten ook accepteren dat het zo is. Dus die regels van de arts bewaar ik op papier en in mijn hoofd voor als het weer mis gaat. Heel naar en jammer dat mijn leven zo is maar ik accepterr het en geniet van de goede perioden. Liefs van mij Naomi.

    Like

    1. Zó herkenbaar, dat het af en toe de kop opsteekt, maar dat het dan (gelukkig!) niet allesoverheersend is, maar voor korte tijd. En wat je huisarts zei over dat je bent zoals je bent, vind ik een mooie. Niet altijd leuk misschien, maar wel iets om rekening mee te houden.

      Like

  5. Ik ben helemaal voor ‘zelfhulpboeken’ als het gaat om ‘leer jezelf bloggen’ en ‘in 12 weken vloeiend Spaans spreken!’. Maar niet voor zelfhulpboeken die therapie moeten vervangen. Daar heb je een ander bij nodig, iemand die jou een spiegel voor kan houden als het nodig is en die weg kan leggen als het niet nodig is. En natuurlijk is er ‘peersupport’, maar dat beperkt zich ook vaak tot herkenning geven en tips in de trant van ‘he, doe anders eens oordopjes in tijdens het boodschappen doen, dan heb je misschien minder prikkels’. Dat is iets anders dan een gediplomeerde hulpverlener. Prima dat ze elkaar kunnen aanvullen, en dat kan echt van meerwaarde zijn, maar schoenmaker, hou je bij je leest.

    Like

    1. Peersupport is heel krachtig, maar je kent mijn theorie: alleen als dat ongedwongen is. Zodra dat in groepstherapie moet, haak ik al af. Maar dat bedoel jij gelukkig ook niet;). En inderdaad: een beetje zelfstudie kan ik ook wel waarderen. Lekker op m’n eigen tempo, maar dat is echt iets anders dan zelfhulp op gebieden waar je gewoon een hulpverlener bij nodig hebt.

      Like

      1. Dat moet ook niet in groepstherapie, want dan kun je zelf nog maar net uitvoeren wat je geleerd hebt. Maar gewoon, van ASS’er tot ASS’er, ja, dat kan zeker meerwaarde hebben 😉

        Geliked door 1 persoon

  6. Een klein beetje ben ik wel van de zelfhulp, maar dan echt “zelfhulp” en niet van uit de boeken. Gewoon vanuit de eigen ervaring en dat is dus wat jij eigenlijk ook een beetje doet.

    Like

  8. Ik heb geen goede band met mijn dokter dus de jouwe bellen zou een serieuze optie zijn. Ik ben eigenlijk te makkelijk en schuif dingen te lang voor me uit.

    Like

    1. Je moet eerst langs de assistente. En dat valt niet mee… Maar voor je uit schuiven kan ook een probleem zijn ja. Blijft altijd lastig vind ik, wanneer je wel of niet moet gaan.

      Like

  9. Ik word ook altijd een beetje moe van al die zelfhulpboeken. Vooral omdat het vaak meer van hetzelfde is, en ze feitelijk ook nog eens niet helpen. Wat betreft dr. Google: ik mag van mezelf alleen nog op thuisarts.nl kijken.

    Like

Reacties zijn gesloten.