Jaren geleden startte ik op Instagram een account om de foto’s die ik tijdens mijn wandelingen maakte te kunnen delen. Ik deel namelijk heel graag de schoonheid van de polder. Toen ik stopte met werken, durfde ik per direct helemaal geen foto’s meer te plaatsen. Ik maakte nog genoeg mooie foto’s, maar die kon ik toch niet meer delen? Sinds kort deel ik weer meer foto’s, maar ineens sloeg de schrik me om het hart: ben ik een spijbelaar?
Arbeidsongeschikt, maar wel ‘leuke dingen doen’.
In de eerste twee jaar dat ik niet werkte, was ik officieel nog in dienst bij mijn werkgever. Toen was ik sowieso heel voorzichtig met het delen van foto’s. Ik wilde mijn collega’s niet het idee geven dat ik buiten liep te feesten, terwijl zij hard aan het werk waren. Zelfs een foto van een dagelijkse wandeling durfde ik niet te delen.
Als ik dan ‘iets leuks’ deed, zoals een ijsje halen met mijn zusje, durfde ik dat al zéker niet te delen. Dat soort dingen waren toch spijbelactiviteiten? Nee, die kon ik niet delen.
In het begin was het trouwens nóg erger. Toen durfde ik niet eens ‘onder werktijd’ iets te ondernemen. Er foto’s van delen zou natuurlijk weer tig stappen verder zijn geweest.
Ben ik een spijbelaar?
Al vrij snel begon ik me af te vragen of ik aan het ‘spijbelen’ was. Moest ik werken en wilde ik niet? Was dat het? Nog steeds vraag ik me af en toe verschrikt af of ik wel goed bezig ben. Moet ik niet per direct aan het werk? Ik vergeet nooit wat mijn psycholoog zei toen ik dat aan hem voorlegde. “Denk jij dat je aan het spijbelen bent? Ik kan je wel helpen hoor, met die vraag. Dan zeg ik dat je morgen aan het werk moet.” Bam. Paniek. Dat was precies wat hij wilde laten zien. Ik ben niet aan het spijbelen, maar aan het herstellen.
Voor mij is het in mijn herstel heel belangrijk om elke dag buiten te zijn. Het is uiteraard een fijne bijkomstigheid dat ik dan geniet van de schoonheid van de polder én dat ik die schoonheid graag vastleg op foto’s. Dan ben ik nog steeds geen spijbelaar. Dan ben ik aan het doen wat goed voor me is en wat dus nodig is.
Omslag: delen mag
Nadat mijn contract ontbonden was, werd ik iets minder voorzichtig. Ik had in de twee jaar dat ik niet werkte al wel wat dingen gedeeld, maar had mezelf er ook sterk in beperkt. Ik wilde niet dat mensen mijn plaatjes verkeerd zouden interpreteren. Na het ontbinden van mijn contract werd ik wat makkelijker.
Toen was er een week waarin ik veel mooie foto’s maakte en die wilde ik delen. Dat deed ik op mijn privéaccount op Instagram. Het waren allemaal polderplaatjes, want dat is wat ik daar wil delen. Na een week voelde ik me schuldig. Nederland was aan het werk geweest en ik? Ik had gewandeld en mooie plaatjes gedeeld.
Ik tikte een berichtje om mezelf te ‘verantwoorden’. Om te laten zien dat ik met de polderplaatjes maar een klein deel van mijn leven laat zien en dat er veel meer is. Mijn middagdutjes, de intense vermoeidheid en de chaos in mijn hoofd had ik (bewust!) buiten beeld gehouden. Het was een omslagpunt. Ik had het nu uitgelegd. En nu weet ik het zeker: spijbelactiviteiten mogen. Ook ‘onder werktijd’. Plaatjes ervan delen ‘onder werktijd’ mag ook. Ik heb namelijk geen werktijd meer. Ik heb hersteltijd. En daar horen mijn ‘spijbelactiviteiten’ bij.
Hoofdtaal 
Niks spijbelen inderdaad, gewoon goed voor jezelf zorgen!
LikeGeliked door 1 persoon
Jouw bedenken en schuldgevoelens begrijp ik, maar je kunt ook geen 2 jaar binnenzitten en aan het herstellen zijn! Nu woon jij natuurlijk in een klein dorp, maar in de stad kun je ook bekenden tegenkomen. Dus ik snap het goed, maar als de anderen een beetje meer schuldgevoelens zouden hebben, en jij ietsje minder…. wat zouden we dan een aangename en sociale wereld hebben.
LikeLike
Als je het verstandelijk bekijkt, is het inderdaad heel logisch. En dat wist/weet ik ook, maar gevoel ging/gaat er niet altijd in mee. Wonen in een klein dorp is in dit soort kwesties wel een nadeel ja.
LikeLike
Ik kan me je gevoel voorstellen. Ik heb ook zo’n innerlijke calvinist in mij die altijd klaar staat met zijn oordeel en zweepje….
LikeGeliked door 1 persoon
Nee hoor je bent geen spijbelaar. Je geniet gewoon van het buiten zijn ! Niks om over te schamen leef je eigen leven !
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb hetzelfde.. Ik durf amper iets te posten of mezelf online te zetten wanneer ik nu werkloos ben en bv als ik wel werk heb, maar me moet ziek melden omwille van pijn in de schouders, nek of weet ik veel.. dan moet ik wel buiten en heel veel wandelen, maar krijg ik steeds de schrik: en wat als ik nu iemand van het werk tegenkom. Anderzijds weet ik ook diep vanbinnen dat ik me helemaal niet moet schamen of wegsteken in een hoekje als ik de voorschriften volg. Dus.. jij hoeft dit ook zeker niet te doen 😉
LikeLike
Dat is dus heel herkenbaar. En het gekke is dat ik tegen ieder ander zou zeggen: “Nee joh, ga gewoon, dat moet, trek het je niet aan.” Maar blijkbaar zijn we voor onszelf strenger dan voor een ander.
LikeLike
Jouw wandelingen zijn op doktersvoorschrift. Je veroordeelt een suikerpatiënt toch ook niet omdat hij/zij insuline nodig heeft?
LikeLike
Dat sowieso. Ik heb het nooit getest (want braaf, braver, braafst of gewoon dwangmatig, maakt ’t uit), maar ik weet zeker dat ik op m’n kop krijg als ik niet naar buiten ga. Of toch minstens een zacht spreekwoordelijk zetje om weer wel te gaan;).
LikeGeliked door 1 persoon
We kunnen nooit in het leven kijken van al die mensen die buiten wandelen tijdens “kantooruren”. Sommige werken op andere tijden en sommige “werken” om welke reden dan ook niet. Jij “werkt” aan je herstel en de énige aan wie je daar verantwoording voor verschuldigd zou kunnen zijn ben je zelf, en je artsen. Wat anderen ervan denken is niet aan de orde. Trouwens, veel mensen hebben ( als het goed is) plezier in hun werk, zou dat dan ook niet mogen omdat anderen met de moed in de schoenen naar hun werk gaan ?
LikeLike
Hm, daar zeg je wat. Ik denk daar de laatste tijd veel over na, over dat plezier in het werk. Ik was zó ver heen dat ik dat helemaal kwijt was en kan me dus niets meer voorstellen bij mensen die ’s morgens fit en met zin naar hun werk gaan. Maar dat kan dus wel… En ik hoop, op een dag…
LikeLike
O zeker, áls ik werk doe ik dat met veel plezier, maar in mijn geval is het ook meer hobby dan werk, vooral omdat het geen móeten is, ik kan altijd nee zeggen.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat kan een mens het zichzelf soms moeilijk maken hè ?
xxx
LikeGeliked door 1 persoon
Zeg dat wel ja.
LikeLike
Ik kan me voorstellen dat je het idee hebt dat je aan het spijbelen bent. Wat goed van je psycholoog dat hij die reactie uitlokte, zodat je kon voelen dat je niet spijbelde.
LikeGeliked door 1 persoon
Je bent gewoon een schat, tijdens je herstel nog aan anderen denken. Wou dat er nog meer van dit ”soort” mensen waren.
LikeLike
Het lijkt wel of het volk van mijn dorp in jouw hoofd zit. Die vragen ook als eerste waar ik werk in plaats van hoe het gaat. Ik ben heel erg gestopt met die vraag stellen, ik vraag mensen wat ze graag doen. Helaas heeft veel volk hier geen hobby. Toen ik nog thuis woonde maar fulltime onregelmatig werkte is een buurvrouw eens tegen mijn vader begonnen dat het niks was dat ik halve dagen werkte de ochtend erna heb ik even 2 tandenstokers tussen haar bel gezet om half 5 ’s morgens. Stop met jezelf druk maken echt zoals het er nu uit ziet gaan we straks niet voor ons 70e met pensioen en mogen we daarna als dor hout dood opdat we de maatschappij geen geld kosten. Het is geschift tegen die tijd is er geen bejaardentehuis meer over en brengt een robot je ontbijt.
Werk aan je gezondheid en geniet van je leven, dat wachten met genieten en leuke dingen doen tot na je pensioen is niet meer realistisch.
LikeLike
Dat zat ik pas ook te denken: Waarom vragen we altijd eerst aan mensen wat ze voor werk doen? Pas ook weer toen ik kennismaakte met een nieuwe buurvrouw. Een mens is toch meer dan het werk dat hij of zij doet?
LikeLike