Preferentiebeleid

Preferentiebeleid is een prachtig woord voor galgje en het bekt in een apotheek of in een dokterspraktijk ook best lekker. De werkelijkheid is dat het wel een prachtig woord is, maar de betekenis is iets minder mooi. Het is een mooie manier van zorgverzekeraars om te zeggen: Wij geven je het goedkoopste merk medicijnen en je doet het er maar mee. Voor sommige mensen is dat prima. Voor mij niet en dat had heftige gevolgen.

Medicijnen van verschillende merken

Zoals je van cola verschillende merken hebt, heb je dat van medicijnen ook. In principe is de smaak van de cola hetzelfde en de verschillende ingrediënten ook, maar de prijs is anders. Zo is het ook met pillen. Ik noem mijn pilletje even Ad (ja, van antidepressiva). Toen ik Ad net slikte, ging het beter met me. Ik werd stabieler en kon meer prikkels verdragen. Afgelopen najaar ging het opeens mis. Ik was overprikkeld om niets en ik was heel erg somber en lusteloos. Wat was er toch met me aan de hand? Ik kon het niet goed ontdekken. Totdat ik bij de apotheek Ad ging halen en wéér een ander merk kreeg. Na Ad A, B en C, was het nu tijd voor D. Toen ging er een lampje branden. Het was fout gegaan toen ik Ad C kreeg.

Maakt een ander merk medicijnen verschil?

Ik overlegde met mijn huisarts over mijn vermoedens dat mijn achteruitgang te maken kon hebben met een ander merk medicijnen. Hij legde uit dat de werkzame stof hetzelfde is, maar dat het pilletje alleen uit een andere fabriek kwam. En toch bleef het me niet helemaal lekker zitten.

Ik ging over op Ad D en het ging weer beter met me. Ik pakte kleine klusjes weer op en had niet voor alle kleine dingetjes die ik moest doen een aanlooptijd van minstens een uur nodig. Er was dus hoop. Toen ik in januari bij mijn huisarts was, hadden we het over een eventuele medicijnwissel. Nee, het was niet nodig. Het ging weer beter.

Totdat…
Ineens werd ik weer somber, overprikkeld en lusteloos. Ik werd héél erg onrustig. Lezen lukte niet meer. Waar ik normaal twee boeken per week lees, las ik er in februari maar drie in de hele maand. Ik raakte in paniek om helemaal niets en iedereen die in mijn buurt kwam, wilde ik slaan. In de supermarkt werd ik knettergek van elk geluidje en liep ik te hyperventileren achter mijn mondkapje. Ik durfde de straat niet op, omdat ik bang was dat ik aangesproken zou worden. Ik kreeg een paniekaanval om helemaal niets. En weer ging er een lampje branden. Ik slikte Ad C, net als in het najaar. Zou het dan toch?

Preferentiebeleid: van het kastje naar de muur.

Ik belde met de apotheek. Daar gaven ze aan dat ik niet over kon op Ad A, zoals ik in het begin altijd had. Ze hadden namelijk te maken met het preferentiebeleid. Dat betekent dat ze me het goedkoopste middel moeten geven en dat dan kunnen laten betalen door de zorgverzekeraar.

Stap twee: zorgverzekeraar bellen. “O, wat vervelend mevrouw. Dan moet u uw apotheek bellen. Zij schrijven dan het merk voor dat u wilt. Zij maken daar een verklaring voor.” Vreemde reactie, vond ik, want sinds wanneer schrijven ze bij een apotheek medicijnen voor? Dat doet een arts. Bij de apotheek maken ze het klaar en geven ze het mee…

Stap drie: weer de apotheek bellen: “Nee, zo werkt dat niet. Je zorgverzekering moet een verklaring opstellen dat wij een duurder middel mogen geven. Of je moet het zelf betalen.” En deze kastjes en muren niet één, maar allemaal twee keer.

Uiteraard ligt de ‘fout’ bij de zorgverzekering met hun zogenaamd fantastische preferentiebeleid. Een oplossing was er niet, want iedereen bleef naar elkaar wijzen. Ik was de wanhoop nabij. Het ging steeds slechter met me, maar niemand leek van plan mee te denken over een oplossing. Het zou namelijk geen verschil moeten maken welk merk medicijnen ik slik. Ad C zou net zo goed moeten zijn als Ad A.

Preferentiebeleid en autisme

Ik zette iets over dit gedoe op Instagram. Veel herkenning kreeg ik en ook mensen die er verstand van hebben lieten me weten dat ik niet gek was. Ik ben nogal gevoelig. Ook als het gaat om een merk medicijnen. Zo’n ander merk kan dus wel degelijk verschil maken. Het was misschien niet de enige oorzaak van mijn overprikkeling, maar een andere duidelijke oorzaak konden we niet vinden. Dus toch die pillen? Ik hield nog een weekje vol en toen was het op. Ik kon alleen nog huilen en wilde mezelf opsluiten. Mijn huisarts schreef me een ander middel voor. Geen Adje meer, maar voortaan Edje. Nu maar hopen dat Edje van fabriek A, B, C, D en E allemaal hetzelfde werkt bij me…

De eigenlijke moraal van dit verhaal is natuurlijk dat zorgverzekeraars even net iets minder gierig moeten doen en gewoon mee moeten laten geven wat werkt. Uiteindelijk hebben mijn extra consulten met hulpverleners de verzekering nu meer geld gekost dan een jaartje duurdere medicijnen, maar dat lijken ze niet te snappen. Hoewel… ze leverden zelf het bewijs dat het wel degelijk in het merk medicatie zat. “Ja, maar mevrouw, in september heeft u ook Ad C gekregen.” Dat klopte. “Ja, dat klopt, want in oktober begon ik ongeveer elke week de huisarts te bellen. Dat zegt genoeg toch?” Blijkbaar niet, want oplossen wilden ze het niet. Ze zeiden van wel hoor. Ze zouden de apotheek bellen en mijn huisarts. Daarna zouden ze mij weer bellen. Precies ja, we zijn vijf weken verder, maar mijn telefoon is niet gegaan. Gelukkig had ik die uitkomst al voorspeld en dus gewerkt aan een andere oplossing.