Jaren geleden riep ik al eens tegen mijn huisarts: “Nodig mij maar uit voor een informatieavond over hypochondrie. Ik wil wel spreken voor artsen. En nodig dan vooral ook de assistentes uit, want daar begint het al.” Dat aanbod staat nog steeds, voor iedereen die dit leest. En dit is wat ik zou willen vertellen (in dit geval aan doktersassistentes) over bellende hypochonders en/of paniekerige autisten.
Huisarts bellen stap één: over de enorme drempel
Toen ik nog volop last had van mijn hypochondrie, dreef ieder pijntje of plekje me tot wanhoop. Ik overwoog gerust een paar keer per dag (zonder overdrijven!) of ik voor iets de huisarts moest bellen. Natuurlijk snapte ik ook wel dat ik veel te vaak bij de huisarts kwam, maar ja, nu was er echt iets. Ik belde niet een paar keer per dag. Ik belde ook niet elke dag. Er waren afspraken over hoe vaak ik mocht komen en tóch belde ik soms tussendoor, als de angst onhoudbaar was.
De grootste drempel was wat mij betreft niet de gang naar de huisarts, maar het belletje om de afspraak te maken. De huisarts kent me, dus dat was geen probleem. Maar ik moest altijd eerst langs de assistente. Ik schreef al eens een ode aan de assistente waarin ik aangaf hoe goed dat kan gaan. Helaas kan het ook heel erg fout gaan. Dan zei een assistente bijvoorbeeld dat ik niet mocht komen of maar even een rondje moest gaan wandelen ter afleiding. En dáár ontstond voor mij de drempel om te bellen. Ik was bang voor ‘afwijzing’. Bang dat ze me een zeur zouden vinden en me niet serieus zouden nemen.
De bellende hypochonder
Wat ik elke assistente zou willen leren, is dat een bellende hypochonder inderdaad (veel) te vaak belt. Dat geldt overigens niet voor elke hypochonder (sommige hypochonders vermijden artsen juist), maar voor een bellende hypochonder dus wel. Geloof mij, beste doktersassistentes, als ik zeg dat die bellende hypochonder eerst al minstens tien keer tegen zichzelf heeft gezegd dat er niet gebeld gaat worden. Tot de angst te groot wordt. Dan pakt die hypochonder toch de telefoon. En dan, beste assistentes, heeft een hypochonder maar één ding nodig: geduld. Zo’n hypochonder weet heus wel dat een rondje wandelen ook een oplossing kan zijn. Die oplossing heeft alleen niet geholpen, want anders had de hypochonder de telefoon niet gepakt. Zo’n hypochonder weet ook wel (met het verstand!) dat de klacht waarschijnlijk niet heel ernstig is en dus misschien niet eens gezien hoeft te worden door een arts. Maar het hart van de hypochonder wordt geregeerd door angst en dus helpt het niet om dat te zeggen. Daarom: luister, heb geduld, plan een afspraak in en hang op. En laat vooral in je toon niet merken hoe irritant je het vindt dat de hypochonder alwéér een plekje op het spreekuur heeft gekaapt, want de bellende hypochonder heeft nog veel vaker niet dat plekje op het spreekuur gekaapt, terwijl de angst dat liefst wel had gedaan.
De bellende autist
Inmiddels ben ik dan misschien geen hypochonder meer, maar een autist ben ik wel. De drempel om te bellen ligt er nog, mede vanuit mijn tijd als hypochonder. Die drempel wordt alleen maar met elk telefoontje hoger, want ja, bel ik alweer. Maar ik kan er ook niets aan doen dat ik bij enorme paniek soms even de huisarts moet bellen, als mijn psycholoog niet beschikbaar is.
Onthoud goed, beste doktersassistentes, dat vrijwel elke autist bellen haat. Dus als een autist de telefoon pakt, zit het blijkbaar hoog. Zo’n autist belt dan dus, nogal hoog in spanning (want anders had de autist geen hulp nodig) en die spanning loopt nog een beetje op vanwege het feit dat de autist aan de telefoon zit.
Ik houd het maar dicht bij mezelf. Ik heb dan daadkracht nodig. Een afspraak inplannen, misschien even checken of ik het tot die tijd vol kan houden, ophangen en klaar.
Ik kreeg een keer (terwijl ik vol snot en tranen en paniek belde) te horen dat het vol was en dat er plek gemaakt moest worden. In mijn hoofd maakte ik daar een vrije vertaling van: Zie je, ik ben niet belangrijk. Laat maar zitten. Het zorgde ervoor dat de enorme drempel om te bellen nog even werd gevolgd door een enorme drempel om te komen, want blijkbaar was ik niet gewenst. Dat ik me vervolgens nogal schandalig begon te gedragen aan de telefoon, was fout. Dat geef ik gelijk toe, maar het was óók handelen vanuit een onbegrepen gevoel van paniek.
Wat ik elke doktersassistente zou willen vertellen? Een autist in paniek wil niet bellen. Dus als die autist dan belt, houd je het kort, maar krachtig. Afspraak inplannen. Klaar. Alle gedachtes over een vol spreekuur hoeft die autist (en ik denk trouwens dat dat voor iedereen geldt) helemaal niet te horen. Best simpel toch?
Tot zover deel één van de cursus. Verzoeknummers voor deel twee kunnen worden achtergelaten in de reacties.
Overigens vermoed ik dat deze cursus prima toepasbaar is op iedereen en niet alleen op autisten en hypochonders.
Hoofdtaal 
Zou mooi zijn als je die training mag gaan verzorgen!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik huiver altijd voor doktersassistente en krijg altijd enorm de zenuwen als ik de dokter moet bellen vanwege de…. doktersassistente. Ik ervaar ze als een soort grote waakhond die als missie heeft dat je geen afspraak mag maken.
LikeLike
Ik weet (gelukkig!) dat het ook anders kan, maar voor mij maakt dat de drempel ook heel hoog. In mijn geval speelt mee dat ik sowieso in paniek/stress ben als ik bel. En dan moet ik allerlei vragen beantwoorden. Dat kan ik op zo’n moment niet. Ik ben al blij dat ik ‘Ik wil een afspraak maken’ m’n strot uit krijg. En wel of geen afspraak ‘mogen’ hangt bij mij sterk af van wie de telefoon opneemt. Probleem is inmiddels overigens opgelost. Tenminste, dat zeggen ze. Ik heb het niet getest. Ik ben van plan nooit meer te bellen. En als het nodig is, laat ik mijn vriendin wel bellen. Doe ik vaker.
LikeLike
Ik heb ooit een soort handleiding geschreven voor de assistentes. Met een paar simpele vragen (die ik dus al weet!) kunnen ze achterhalen binnen hoeveel tijd ik gezien moet worden. Tijdje terug had ik iemand aan de lijn die me alsnog af probeerde te schepen en niet eens de back-up optie bood (afspraak POH). Mijn huisarts heeft daar een stevig gesprek mee gevoerd, maar mijn vertrouwen in die persoon is weg. En daar baal ik van, want diegene loopt nog wel in de praktijk rond…
LikeLike
Tja, zo’n handleiding is er sinds de laatste keer dat het verkeerd ging voor mij ook, geschreven door mijn psycholoog. Maar ik heb daarna nog niet gebeld. Was niet nodig en als het wél nodig was geweest, weet ik niet of ik zelf had durven bellen of het mijn vriendin had gevraagd.
LikeLike
Met je toegevoegde laatste zinnetje ben ik het helemaal eens. Al heb ik dan nooit angst om de huisarts te bellen, daarvoor komt dat veel te weinig voor. In mijn geval was ik dan meestal meer tevreden over de assistente dan over de huisarts.
LikeLike
O, dat kan dus ook nog. Misschien is dat nog wel meer balen.
LikeLike
Ja zeker weten, gelukkig kom ik er zo zelden dat ik nieuwe arts die de praktijk overnam nog niet gezien heb.
LikeGeliked door 1 persoon
Pffff ik voel dit, volgens mij zijn ze gemaakt om zo min mogelijk afspraken te maken. Ik heb eens gebeld over ene ontstoken teen die ik al 2 weken had. Ik moest maar een sodabad nemen, de dag erna weer gebeld ander maakte meteen afspraak. Uur later ziekenhuis was ook al bloedvergiftiging, ze hebben de nagel zonder verdoving…
LikeLike
Zit hier nu dus te gruwelen op m’n stoel. Vreselijk dit soort dingen. En als je al twee weken gewacht hebt met bellen, is het toch logisch dat de tijd van ‘even afwachten’ en dat soort dingen voorbij is?
LikeLike
Meer dan herkenbaar!!!
V R E S E L I J K.
En dan ben ik er eentje die dan echt niet meer durft te bellen.
Herinner jij je dit stukje nog?
LikeLike
Ja, dat herinner ik me nog. Zó stom! Ik durf soms ook écht niet meer te bellen hoor. In het verleden belde mijn vriendin dan en ik heb me voorgenomen dat dat vanaf nu gewoon altijd moet gebeuren als ik hulp nodig heb. (De driemaandelijkse afspraken maak ik als ik er ben, dus daar hoef ik niet voor te bellen.)
LikeLike
Ik ben tevreden over de assistentes maar dat komt ook omdat ik nu veel beter voor mijzelf kan opkomen, toen dat nog niet zo was was het inderdaad heel moeilijk. Als ze nu vragen waarover het gaat zeg ik gerust, nee dat wil ik met de dokter bespreken. Ze blijven gewoon aardig. Kijk als het over pijn in pols gaat geen probleem maar soms heb je was persoonlijker problemen, ook psychisch . Toen ik hypochonder was was ik ook nog panisch voor de dokters dus dubbel probleem. Zeker weten dat je doodgaat of erger en dan niet durven bellen. Ik herken zo de angst als je erover schrijft.
Brrrr. Gelukkig zijn we er goed doorheen gekomen toppertje. Fijne dagen
LikeLike
Ja, ik bespreek sommige dingen liever ook niet met de assistente. “Ja, maar dan weet ik hoeveel tijd je nodig hebt.” Ik ben eigenwijs genoeg om dan te zeggen: “Doe maar een dubbele afspraak.” Zonder dat ik dan dus precies zeg wat er aan de hand is. 🙂 En natuurlijk snap ik dat ze het moeten vragen, juist vanwege de planning, maar inderdaad, sommige dingen bespreek ik liever alleen met de huisarts.
LikeLike
📍
Ik bel ook niet vaak naar de huisarts, ook omwil de vrouw die eerst op neem. Dan vraag ze altijd waarom ik bel, en zeg ik gewoon dat het privé is. Maar ze is meestal onbeschofte aan de telefoon. Gelukkig bestaat er bij ons wel, dat je via een link een afspraak kan maken en kan kiezen waneer je wil. Vind ik super beter dan dat bellen.
LikeGeliked door 1 persoon
Zou heel goed zijn als er meer naar assistentes hierover gecommuniceerd zou worden! Gelukkig zijn er ook genoeg behulpzame en vriendelijke bij, maar sommige zouden hier wel een goede training over kunnen gebruiken.
LikeGeliked door 1 persoon