Op mijn werk heb ik regelmatig notulen gemaakt van vergaderingen. Dat leek een geweldig plan, want ik kon ongeveer net zo snel typen als praten en bovendien was ik taalkundig sterk. Na afloop van een vergadering werden er dus notulen met een beperkt aantal fouten verzonden en bovendien hoefden mensen geen dingen te herhalen, want ik kon bijhouden wat ze zeiden. Ideaal toch? Nou, nee, want mijn notulen waren altijd een enorm boekwerk. Mijn autistische hoofd kan namelijk niet selecteren en dat is soms behoorlijk lastig. Welkom in mijn hoofd!
Details, details en nog meer details
Er wordt vaak gezegd dat mensen met autisme veel details zien. Ik zou dat van mezelf niet zo heel snel zeggen, maar het blijkt toch voor mij ook redelijk te kloppen. Ik heb het alleen zelf niet altijd door, omdat ik niet beter weet en het dus ‘normaal’ vind. Prikkels komen bij mij ongefilterd binnen en dus hoor, ruik en zie ik ongeveer alles wat er om me heen gebeurt. Soms kan dat handig zijn, maar over het algemeen is het vermoeiend en verwarrend.
Notulen maken of een woordelijk verslag van een vergadering?
Als ik notulen moest maken, vond ik het altijd lastig om op zo’n vergadering zelf ook iets te zeggen. Ik was namelijk constant bezig om alles op te schrijven wat iedereen zei. Notulen van collega’s bestonden soms uit een halve A4. Ik zou voor dezelfde vergadering minstens drie pagina’s nodig gehad hebben. Ik schreef alles op. Ik had namelijk geen idee wat wel of niet belangrijk was. Voor mijn gevoel was alles belangrijk. Ik schreef dus alle meningen en ideeën op. Andere collega’s typten bij ieder punt de conclusie en klaar waren ze. Mijn notulen waren altijd hele boekwerken. Soms fijn, want zo kon je alles nog eens rustig lezen, maar over het algemeen onnodig en voor de lezer tijdrovend.
Ik las altijd na een vergadering mijn notulen nog een keer door, voor ik ze definitief maakte en verzond. Ik zag dan wel dat ik grote lappen tekst had, maar wist nooit waar ik iets kon schrappen. Alles was toch belangrijk? Ik zag door de details de conclusies niet meer, om het zo maar eens te zeggen.
Foto’s selecteren
Bij het maken van mijn fotoalbum loop ik ook altijd tegen mijn probleem met selecteren aan. Ik vind eigenlijk alle foto’s die ik overzet naar mijn computer mooi. Anders had ik zo’n foto al wel verwijderd van mijn telefoon en had die de computer dus niet gehaald. Het zorgt ervoor dat ik soms aan het eind van de maand zeventig polderplaatjes heb verzameld. Vaak zijn veel foto’s een beetje hetzelfde en toch kan ik dan niet kiezen. De lucht is toch anders? Het heeft toch allemaal wel wat?
Bij het maken van mijn fotoalbum (en ook bij mijn polderplaatjesblog) probeer ik de foto’s te groeperen. Dat lukt me niet als ze alle zeventig op één grote hoop staan. Daarom maak ik verschillende mappen waarin ik de foto’s onderbreng. Dat zie je op de afbeelding in deze blog. Vanuit die mappen maak ik dan mijn fotoalbum. Misschien een beetje omslachtig, maar voor mij werkt dit. Als ik het anders doe, begin ik er simpelweg niet aan, omdat ik het niet kan overzien.
Selecteren doe je heel de dag door
Ongemerkt selecteer je gedurende de dag veel vaker dan je je misschien realiseert. Constant komt er allerlei informatie tot je. Veel van die informatie komt tot je en kun je weer vergeten. Soms zie je het misschien niet eens. In het laatste geval werkt je filter goed, maar dat werkt bij mij dus niet.
Ik liep pas op straat en bedacht opeens dat ik van alle langsrijdende auto’s het kenteken had gelezen en het merk had gezien. Veel anderen zouden alleen hebben opgemerkt dat er auto’s langs waren gereden. Ik heb dus al die details ook in me opgenomen. Ik hoef er niets mee, maar ik neem het wel tot me. En het stapelt zich op. Niet veel later kom ik weer nieuwe (totaal nutteloze) informatie tegen, maar ik neem het wel in me op en als je het ‘treft’ heb ik er ook nog allerlei associaties bij. De telefoon van de voorbijganger die overgaat; het liedje op de radio van de bouwvakkers; het huilende kind op het schoolplein, enz.
Omdat ik niet kan selecteren en alles wél binnenkomt, is mijn hoofd soms overvol. Dan wordt het een chaos en raak ik overprikkeld. Wat ik dan doe? Dan zorg ik dat er gewoon geen enkele informatie meer binnen kan komen. Ogen dicht en in stilte op de bank liggen. Heerlijk, want dan hoef ik ook niet te selecteren! Correctie: dan hoef ik alleen mijn chaotische gedachten nog maar te selecteren. Vaak is dat al werk genoeg;).
Hoofdtaal 
Logisch dat je op die manier snel overprikkeld raakt. :O Wat het notuleren betreft: ik deed dat dus nooit, uit angst dat ik niet alles zou horen. Uiteindelijk heb ik het toch een keertje geprobeerd en de aanwezigen vonden mijn notulen fantastisch. Heel beknopt, maar de kernpunten stonden er allemaal in. (Want die worden meestal uitgebreid besproken of een paar keer herhaald, en de kans dat ik het keer op keer niet goed versta is klein.) Nooit bij stilgestaan dat iemand die slechthorend is *juist* een goede notulist zou kunnen zijn. 🙂
LikeLike
Jouw redenering vind ik heel logisch. Ik geloof dat ik het ook liever niet zou doen, uit angst dat ik niet alles zou horen. Maar goed, als ze er blij mee waren, heb je het dus top gedaan!
LikeLike
Ik vind het best knap dat je al foto’s van je telefoon verwijdert en alleen de mooie overzet 😉 Dat van die auto’s en kentekens vind ik trouwens wel een mooi voorbeeld van hoe het bij jou werkt. Ik merk best veel op, maar zoiets weer zeker niet.
LikeGeliked door 1 persoon
Haha, dat doe ik gelijk na mijn rondje buiten hoor. Dan zet ik foto’s op Strava en vind ik ze toch niet allemaal even mooi. Dus dan mik ik ze er gelijk af;).
LikeLike
Dat heb dan juist weer met samenvattingen van boeken maken en met opstellen op school ( vroeger ) Dat kan ik echt niet ! Dat kan jij dan juist weer wel heel goed !
LikeLike
Samenvatten kan ik ook niet (mijn samenvatting is meestal langer dan dat wat ik moest samenvatten). Hier op mijn blog lijkt het misschien alsof ik dat kan, maar ik gebruik altijd de tekst op de achterkant als inspiratie. En die vind ik dan altijd te kort, dus die bouw ik om en daar voeg ik wat dingen aan toe;). En opstellen vond ik vroeger juist beter als ze lang waren. Maar misschien is dat dus wel niet zo. En toch…ieder zijn eigen manier van schrijven, dus ik vind lange opstellen nog steeds prima.
LikeLike
Heel herkenbaar, ook ik merk heel veel op, maar kan mijn aandacht gericht inzetten en dus ook bepaalde dingen negeren. Dat van die notulen is ook herkenbaar, maar ik vond het altijd moeilijk om te bepalen wat wel en niet belangrijk was, vooral omdat dat een bepaalde verantwoordelijkheid is, en die ligt niet bij de notulist! Fotos srlekteren bljjft moeilijk omdat ik niet graag mooie fotos delete. Succes!
LikeLike
En precies dat is het verschil: wij kunnen er niet voor ‘kiezen’ om onze aandacht gericht in te zetten. Soms hebben we wel hyperfocus, maar daar kunnen we niet voor kiezen.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is waar, dat die verantwoordelijkheid niet bij de notulist ligt. En kijk, dat het uitstapje naar de verjaardag van Pietje van gisteren niet belangrijk is, snap ik ook nog wel. Maar verder vond ik inderdaad alles belangrijk. En ja, foto’s deleten is mijn hobby ook niet;).
LikeLike
Tijdens mijn studie heb ik een beetje leren samenvatten. Ik onderstreepte niet meer alle tekst, maar nog maar 50-70% 😉. Vervolgens maakte ik van het onderstreepte weer een samenvatting, door heel technisch/analytisch te gaan lezen.
Overigens kom ik bij enquetes ook altijd ruimte tekort in de tekstvakken bij de open vragen.
En nu ga ik verder met wat ik zou gaan doen vandaag. Mijn hoofd zit vol met associaties, het was herkenbare blog.
LikeLike
Zo deed ik dat ook, met samenvatten! Eerst onderstrepen en dáár dan een samenvatting van maken. Bij enquêtes heb ik mezelf aangeleerd bij open vragen gewoon niet alle informatie te geven die ik wil geven. Eén zin, zoals ik zou antwoorden als ik chagrijnig ben. Werkt bij mij prima;).
LikeLike
Ik ben erachter dat ik het kan leren ‘op basis van historie’. Dus als b de vorige keer belangrijker was dan a, dan is de kans groot dat dat nu ook het geval gaat zijn. Op mijn werk doe ik het dus op die manier. Voor mezelf vind ik het lastiger, en ik merk dat mijn stemming ook meespeelt in hoe goed het me lukt om te selecteren.
LikeLike
Dat van die stemming is herkenbaar. Maar op basis van historie is me geloof ik nooit gelukt. Klinkt heel boeiend trouwen!
LikeLike
Je moet er een beetje een helicopterview voor kunnen aannemen hoor, en dat kan soms lastig zijn. Het komt er op neer dat je kijkt wat in vorige situaties het belangrijkste was, en hoe dat kwam. Wat maakte dat b belangrijker was dan a? Is daar een lijn in te ontdekken? Is er een gemene deler, of een overkoepelend iets? Zo bouw je een lijstje op van ‘kenmerken van het belangrijkste ding’.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb het ook wel lastig met selecteren en keuzes maken. Vooral grote keuzes vind ik heel moeilijk om te maken. Foto’s selecteren lukt me wel nog, maar ik hou echt àlle foto’s bij.. ook mislukte. Dat mijn externe schijf nog niet gecrasht is, ik weet het niet (en ik hoop dat dit nooit gebeurt!)
LikeLike
Haha, arme schijf. Misschien snel een extra exemplaar aanschaffen, zodat ze de last kunnen delen;).
LikeLike
Gelukkig kan ik meestal wel de knop omzetten vóór het een warboel wordt in mijn hoofd. Want uiteindelijk heeft iedereen wel eens teveel “aan z’n hoofd”. Het onderscheid zit ‘m in “wel eens” en in “die knop om kunnen zetten”, lijkt me lastig zoals zoals jij ermee om moet gaan..
LikeLike
Klopt helemaal, dat daar het onderscheid zit.
LikeLike
Notuleren, ik heb het nooit gekund, en nooit gemist ook. (want sh){
Ik zie ook altijd het merk van een auto en het kenteken.
En meestal maak ik er dan ook nog woordjes van.
Maar zorgt niet voor chaos in mijn hoofd.
Gewoon, vrolijke noot, en waar, maar ik begrijp je wel.
LikeLike
Haha, ja, woorden en zinnen maak ik er ook vaak bij. Ik appte gisteren nog een foto naar mijn zusje van een nummerbord met haar initialen. Kwam ik tegen op mijn rondje buiten;). En dat je niet notuleert, snap ik heel goed!
LikeLike
Wat zeiden ze op je werk van je uitgebreide notulen? Daar ben ik wel benieuwd naar.
LikeLike
Weinig. Volgens mij las niemand daar notulen:).
LikeLike