Je hebt van die echte ‘praatjesmakers’. Vroeger was dat overigens een heerlijk programma op tv met kinderen die alles zeiden wat ze dachten. Die praatjesmakers bedoel ik niet. Ik bedoel de categorie mensen die ‘gezellig’ tegen me beginnen te kletsen op een moment dat ik daar eigenlijk helemaal niet op zit te wachten. Op straat, in een winkel of waar dan ook.
Gezellige kletspraatjes
Van mezelf weet ik dat ik zelden zit te wachten op gezellige kletspraatjes. Als ik naar de winkel ga, is dat om boodschappen te doen. Als ik naar de bibliotheek ga, ga ik boeken halen en als ik ga wandelen, doe ik dat graag alleen. Wat mij betreft zijn dat dus geen momenten om eens gezellig te gaan kletsen met toevallige voorbijgangers. Als ik vrienden of familie tegenkom, vind ik het een heel ander verhaal, maar een praatje maken met mensen die ik niet ken? Nee, dat is aan mij niet besteed.
Dat zal ongetwijfeld een combinatie zijn van mijn karakter en autisme. Ik houd er gewoon niet van én door mijn autisme vind ik het ingewikkeld schakelen. Wat moet ik tegen een vreemde wel en niet zeggen? Wat wil die vreemde van mij? Waarom een praatje met mij en niet met iemand anders?
Kletspraatje onzin
Er zijn wel verschillende categorieën kletspraatjes. Een poosje geleden stond ik bij de bibliotheek in de rij om een reservering om op te halen. Ik zag al aan de vrouw voor me dat ze zin had in een praatje. Ik had mijn zonnebril op en pakte mijn telefoon, maar het hield de vrouw niet tegen. Heerlijk weer was het en o, wat had ik een leuke trui aan en fijn hè, dat we boeken kunnen ophalen bij de bieb. Mijn gemompelde ‘hm’ en ‘ja’ waren blijkbaar niet overtuigend genoeg om het geklets te stoppen. Zo’n kletspraatje is irritant, maar ben ik thuis wel ongeveer weer vergeten.
Kletspraatje wat?
De tweede categorie is erger. Dat zijn kletspraatjes waarvan ik denk dat ik er iets mee moet. Serieuze praatjes. Ik had pas zo’n kletspraatje. Het was bij de opticien. Nog vóór mijn ogen werden gemeten, waren we minstens een kwartier verder en wist ik al ongeveer alles van de opticien (die ik verder nog nooit had ontmoet). Huwelijksperikelen, verhuizing, gezin, sport, ziektes, enz. Alles was me verteld en in de loop van de afspraak volgde nog veel meer informatie. Zelf knikte ik maar wat en lachte ik lief. Niet dat dat achter mijn mondkapje zichtbaar was, maar het idee was goed, moet je maar denken. Toen ik na ruim tweeënhalf uur(!) de zaak verliet, wist ik ongeveer alles van degene die ik daar in de zaak achterliet.
Eenmaal thuis merkte ik dat het me niet losliet. Ik had heel veel gehoord. Veel dingen ook die niet zo leuk waren voor de ander. Had ik anders moeten reageren? Moest ik er iets mee? Ik besloot van niet. Blijkbaar was dit de stijl van deze opticien. Dat mag, maar het is niet mijn stijl. Ik ging min of meer bezorgd naar huis. En gefrustreerd. Ik had namelijk gedacht hooguit een uur bezig te zijn. Dat werd ruim twee keer zo lang. Ik was totaal overprikkeld. Door de oogmeting (ja, ik raak overprikkeld door dat constante wisselen tussen scherp-niet scherp-zo beter), door de uitgelopen afspraak én door de informatie waar ik niets mee kon.
Kletspraatje? Doe maar niet
Tegenwoordig probeer ik me in te leven in de ander als iemand een kletspraatje met me begint. Die dame voor me in de rij bij de bieb was misschien wel heel eenzaam en had misschien al dagen niemand gesproken. Dus ja, waarom zou ik dan niet even vriendelijk lachen? Maar zo’n praatje als bij de opticien? Nee, dat kan ik niet. Niet met een onbekende. Ik had geen idee wat ik ermee moest. Eenmaal thuis dacht ik eraan dat er mensen zijn die hiervoor betaald krijgen, om naar deze praatjes te luisteren. Leek me een beter plan. En een volgende keer? Een volgende keer hoop ik dat ik de moed heb om te zeggen dat ik gewoon wil doen waar ik voor kwam. Op een nette manier dan ook nog, het liefst.
Hoofdtaal 
Ah, ik hoop dat je het de volgende keer ook op een voor jou fijne manier kunt afkappen. Ik ben wel iemand die graag kletspraatjes maakt. Overigens ook niet altijd. Als ik met een doel ergens naartoe ga en daarna nog veel te doen heb, wil ik mij gewoon aan mijn planning houden. Maar ik voer ook gerust hele gesprekken met mensen in winkels. Vaak niet met andere klanten, maar wel met het winkelpersoneel. Zo ging ik laatst naar de boekhandel, die helaas failliet is, en was ik een uur later pas weg. Maar ook als ik moe ben, sta ik er minder voor open. Geen idee eigenlijk hoe ik zo’n kletspraatje dan uit de weg ga. Misschien spreekt mijn gezicht dan al boekdelen, haha.
LikeLike
Het ligt er bij mij aan. ‘Zomaar’ in een winkel zou ik niet doen, maar met de kapper vind ik geen probleem. Ik zit daar toch anders een half uur een beetje te zwijgen. Maar dan gaat het alleen over vakanties enzo. Dat is een stuk makkelijker dan huwelijksperikelen en al dat soort zaken.
LikeLike
En ik maar denken dat ik dat probleem alleen bij de kapper heb 🙈 je hebt blijkbaar dus ook geboren opticiens. Tja, ieder verstaat iets anders onder klantvriendelijkheid. En sommige mensen kennen het genot van stilte en zwijgen niet 😉
LikeLike
Mijn kapper (ik geef nu altijd aan dat ik die wil;)) is perfect. Ik zit er toch een half uur en ja, dan kletsen we. Maar dat gaat over vakanties en dat soort dingen. Gewoon ‘veilige’ onderwerpen. Dat is voor mijn gevoel toch weer heel wat anders. Soms ook lastig trouwens, maar deze kapper voelt voor mij goed.
LikeLike
In een situatie zoals bij de opticien mag je gerust zeggen dat je je ongemakkelijk voelt bij het delen van zoveel informatie. Hij is een professional (als het goed is XD) dus hij zal zich vast wel willen aanpassen aan zijn klant. “In het wild” is dat een stuk moeilijker, haha.
LikeLike
Ja, ik hoop dat me dat de volgende keer toch lukt. Dit was wel heel veel informatie.
LikeLike
Ha ik denk ook altijd: laat mij gerust :p Ik ben gewoon ook niet zo goed in smalltalken en ik ben snel op mijn ongemak. Dat van bij de opticien is wel wat vreemd. Enfin ja, ik zou dat toch niet doen. Ik zou het dan zelf ook wel weer lastig vinden om dat vriendelijk af te blokken. Ik zou waarschijnlijk stiekem mijn vriend een bericht sturen met de melding dat hij me moet bellen. ‘Oh ja, ik kom naar huis!’ Haha.
LikeLike
Oh, die is goed! Kan ik volgende keer ook wel doen, dat iemand me belt;). En bij de opticien vind ik nog weer iets anders dan smalltak ja. Ben ik trouwens ook niet goed in, maar bijvoorbeeld bij de kapper lukt het me wel. Maar niet met een wildvreemde ‘opeens’ op straat.
LikeLike
De bieb is bij mij de uitzondering, omdat ik me daar veilig voel en de onderwerpen beperkt zijn (boeken). Maar bij de twee supermarkten hier in de wijk werkt bij allebei een kletspraatjes-fanaat. Bij de ene super is het een vrolijke meneer die als enige intentie heeft om je dag iets gezelliger te maken. Dan vind ik het prima om even mee te babbelen. Bij de andere super is het een beroepschagrijn met een heeeel zwaaaar leven (a la Brigitte Kaandorp, maar dan een man). Ja, sorry not sorry, daar heb ik geen zin in.
LikeLike
Nu je het zegt: als de bieb gewoon open is, heb ik er over het algemeen ook niet echt moeite mee. Maar nu met dat eindeloze in de rij staan wel. Want ja, alles anders, niet goed geregeld en allerlei ideeën over hoe het beter kan. Nee, dan ben ik niet de gezelligste.
LikeLike
Hier hoef ik zelden in de rij te staan, dat scheelt. En als je even moet wachten, dan snapt iedereen hier in de wijk dat je een soort levend tetris aan het spelen bent en dus ehhm… soms iets meer bezig bent met ‘hoe hou ik afstand’ dan met ‘hoe kan ik de dag van deze medebezoeker van de bibliotheek verblijden’ 😉
LikeLike
Volgens mij moet ik verhuizen. Want dat snappen ze hier dus niet, maar dat levend tetris is inderdaad wat ik dan aan het doen was. Wanneer ben ik aan de beurt? Was die man in de rij aan de andere kant (ja, er staat twee kanten op een rij, moet ook qua ruimte) eerder of later dan ik? Wat is anderhalve meter?
LikeLike
Ja kom gezellig hier wonen! Ik woon in een dorpje in de stad, alles is op loopafstand en we hebben zelfs een stuk polder-achtig landschap, plus een bos!
LikeLike
Nou, prima plan;). Lag gisteren een briefje in de bus (spontaan) dat iemand mijn huis wilde kopen, dus dan moet het zo zijn zeker?:)
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben niet de persoon die zelf een gesprek gaat aanknopen. Als ik iemand tegen kom die ik ken, zeg ik hallo, maar als die geen aanstalten maakt om gezellig te kletsen dan ik ook niet. Dan denk ik soms ‘hoe grof van mij’, maar ik kan het meestal zelf niet helpen. Ik ga ook niet altijd zelf een gesprek starten bij eender wie. Het is precies of ik een drempel over moet om te kletsen..
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben helemaal weg van small talk.
Ik vraag me nu af: hoe merk ik dat de andere het niet leuk vindt?
Die man ging wel wat ver. Hij sloeg small talk over eigenlijk. Bedenk een paar zinnen die je zou kunnen gebruiken om zo’n gesprek te beëindigen 😉
LikeLike
Hoe je het kunt merken? Wat mij betreft aan korte antwoorden of gemompel. Ik zei tegen diegene bij de bieb ook niets zinnigs terug. Ik mompelde wat, maar blijkbaar was dat niet duidelijk. Ik ging niet mee in allerlei verhalen.
LikeLike
Daar heb ik ook altijd moeite als een vreemde (en ja, dat is die opticien waar je voor het eerst, of slechts een keer per jaar komt toch wel, anders dan een kapper waar je elke 6-8 weken komt) zijn of haar hele leven over je uitstort. Want dat is het toch wel, uitstorten, het gaat één kant op en jij hebt er niets aan, sterker nog het geeft je een naar gevoel. Zoiets zorgt er bij mij vaak voor dat ik daar niet meer naar terug ga…
LikeLike
Klopt, het is echt uitstorten. Ik voelde namelijk niet de noodzaak om ook mijn levensverhaal te vertellen. Geen zin in en totaal niet nodig voor die afspraak. En wat betreft nog eens gaan: het was mijn vaste winkel, waar ik al twintig jaar kom. Maar ik twijfelde al of ik geen andere wilde. Nieuwe eigenaar, andere sfeer sindsdien. Dit was de druppel. Voor mijn volgende bril (over twee jaar) zoek ik een andere opticien. En ik weet al welke dat gaat worden. Namelijk degene waar ik nu al heen wilde misschien, maar toen besloot ik de oude toch nog één kans te geven. Kans niet gepakt…
LikeLike
Nee, ik houd helemaal niet van die kletspraatjes, onderweg zeg ik iedereen wel netjes gedag, maar voor sommige mensen kies ik een ander gangpad in de winkel of even loop een straatje om.
Maar àls er een praatje ontstaat, klets ik wel gezellig mee, als het maar niet over dingen gaat die ik eigenlijk naar mijn (gevoel) niet hoor te weten (zeker van vreemden) en dan blijk ik het toch wel gezellig te vinden.
LikeLike
Ik groet ook iedereen hoor. Maar groeten is iets anders dan kletsen;).
LikeLike
Kletspraatjes hoeven van mij ook niet.
Maar tijdens het wandelen, wat ik ook alleen doe, wel altijd veel mensen die gedag zeggen.
Zeker als je vaak in hetzelfde park loopt, dat vind ik niet erg!
LikeLike
Ik ook niet. En sinds ik in mijn kleine dorpje woon, groet ik ook iedereen. Dat gaat hier gewoon zo. Ik doe het trouwens op de automatische piloot nu vaak ook in grotere dorpen of steden en dan word ik gek aangekeken;).
LikeLike
Heel lastig om mensen die duidelijk op zoek zijn naar medeleven af te wimpelen. Prettig vind ik dat soort ontboezemingen ook niet maar ik heb de perfecte manier nog niet gevonden om het gesprek in te dammen.
LikeLike
Dan toch maar een tekst op die stomme mondkapjes: ‘ik houd niet van kletspraatjes’:)
LikeLike
Dat is een idee.
LikeGeliked door 1 persoon
Die opticien vind ik inderdaad ook wel een beetje apart. Niet zo professioneel. De dame in de bibliotheek vind ik ook anders. Wat je zegt: die is misschien wel eenzaam.
LikeGeliked door 1 persoon