Pauzeknop kapot

Ontbijten, douchen, wandelen, wasje draaien, koken, telefoontje, was ophangen, stofzuigen, tijd over, toch maar even schoonmaken dan nog, lunchen, geen tijd om te slapen, mail bijwerken, naar de opticien, naar de bieb, bezoek ontvangen, eten, wandelen, pillendoos vullen, pillen bestellen bij de apotheek, kleuren, blogjes tikken, naar bed, stuiter, stuiter, stuiter. Zo, dat is een hele mond vol, of niet? Het is ongeveer wat er gaande is als mijn pauzeknop kapot is.

Als de planning niet klopt

Op een gegeven moment raakte ik een paar weken geleden in een totaal overprikkelde staat. Ik vermoedde dat het iets te maken had met het wisselen van merk medicijnen. Eigenlijk maakt het ook niet uit hoe het kwam, want het was er en het was irritant. Ik had in die periode vrij veel afspraken staan en als ik die niet had, kwam er op de één of andere manier altijd wel iets tussendoor.

Dat zorgde ervoor dat mijn zorgvuldig gemaakte planning vrijwel nooit klopte. Ergens moest ik tijd vandaan halen om toch alle taken die ik mezelf oplegde te kunnen uitvoeren. Simpel toch? Eten achter de computer, tijdens de belastingaangifte, en een middagdutje sloeg ik dan ook maar over.

Stop! Ik wil pauze!

Natuurlijk is het heel voorspelbaar wat er dan gebeurt: dan raak ik nóg meer overprikkeld dan ik al was. De pauzeknop leek volledig kapot en een monteur was ook niet beschikbaar. Trouwens, héb ik eigenlijk wel zo’n pauzeknop? Alles in mij snakte naar rust. Ik hoorde mezelf weer dingen zeggen als dat ik zin had om alleen nog maar te lezen of te kleuren en dat ik rust wilde. Geen prikkels. Pauze. Wat ik deed? Precies het tegenovergestelde. Ik draafde maar door.

Het gevolg van overprikkeling

Bij mij is ‘doorgaan’ een gevolg van overprikkeling. Dan is het druk in mijn hoofd en maak ik me vervolgens ook maar druk buiten mijn hoofd. Misschien deels om de drukte in mijn hoofd te negeren. Geen idee. Wat ik nodig heb, is natuurlijk rust, maar op zo’n moment lukt het me dan niet meer om die rust daadwerkelijk te nemen. Zo kwam het dat ik op vrijdagavond om half tien een blog zat te tikken. Kan best, vond mijn eigenwijsheid, want blogjes tikken is leuk, dus dat mag nu wel. Maar leuk of niet: als ik ’s avonds ga zitten bloggen, kan ik daarna niet slapen.

Tijdens de nachtelijke cursus plafondstaren voor gevorderden bedacht ik dat ik maar beter iets nuttigs kon gaan doen. Dus hop, om twee uur mijn bed uit en even de afwasmachine uitruimen. En als ik dan toch bezig was, kon ik gelijk wel even wat eten voor de volgende dag uit de vriezer halen. Uiteindelijk viel ik dan laat in slaap en werd ik vroeg weer wakker. De hele riedel begon weer vanaf de start. Tijd over? Geen probleem toch? Dan begon ik gewoon aan de klusjes voor de volgende dag, want dan zou die vrij zijn. Ehm, nee dus, want de volgende dag ging het weer zo.

Hoe moet ik op pauze?

Ik besefte waar ik mee bezig was. Ik had in een maand maar drie boeken gelezen, terwijl dat er normaal minstens zes zijn, maar meestal zeven of acht. Het was een overduidelijk signaal dat er iets fout ging. Ik kon blijkbaar niet meer rustig zitten en ontspannen. Dat was het moment dat ik tegen mijn psycholoog riep: “Mijn pauzeknop is kapot. Ik moet op pauze, maar het lukt niet meer.”

Pauzeknop repareren

Het repareren van de pauzeknop bleek behoorlijk ingewikkeld. Ik moest meer ontspannende dingen doen, ook overdag. “Ja, maar wandelen is toch ontspannend?” wierp ik tegen. Dat is het ook wel, maar voor mij is het tegelijkertijd inspannend. Er liepen namelijk steeds veel andere mensen buiten en ik was bang dat ze me aan zouden spreken. Niet ontspannend dus.

Voor de reparatie van de pauzeknop moest ik op zoek naar echte ontspanning. Toen biechtte ik iets op: “Ik houd in mijn bullet journal bij wanneer ik iets creatiefs of muzikaals heb gedaan. De afgelopen weken heb ik dat bijna niet gedaan. Ik heb nog wel elke dag gelezen, maar dat was omdat ik mezelf nog snel voor het slapen dwong om wat te lezen. Een half hoofdstuk hooguit.” Ik zag een lampje gaan branden bij mijn psycholoog.

Ja, dat er geen ontspanning was geweest, was een gevolg van overprikkeling. Maar ja, dát had dan weer tot gevolg dat die overprikkeling niet stopte. Tijd om de pauzeknop te repareren dus. De volgende dag ging ik ermee aan de slag. Pauze, terwijl mijn taken nog niet gedaan waren. Ontspannen, terwijl ik echt nog wel iets nuttigs kon doen. Toch gaf ik het een kans. Die middag sliep ik weer. Die avond zat ik te kleuren. En een halve week later? Een halve week later las ik op één avond 86 pagina’s. Dat kostte wat moeite, maar door mijn telefoon buiten bereik te leggen en mezelf te vertellen dat ik niet van mijn stoel mocht, lukte het. Toen wist ik het: die pauzeknop is in reparatie. Nog heel even en dan doet ie ’t weer! Maar het is bij mij een kwetsbaar knopje, waar met regelmaat een monteur naar zal moeten kijken.