Wachtlijsten ggz: theorie en praktijk

Het is (eindelijk!) weer tijd voor een aflevering in de soap over wachtlijsten in de ggz. Ja, dat is vrij lang geleden. Er was heus wel iets te schrijven hoor, maar ik hield me in. Tot vandaag. Ik vond het namelijk tijd om weer eens wat te delen over de wachtlijstproblematiek in de ggz. Wees gewaarschuwd: ik gooi mijn broodnodige dosis humor en sarcasme er lekker doorheen, dus pak voor het lezen nog even het zoutvaatje om voldoende korreltjes zout toe te kunnen voegen.

Van wachtlijst naar wachtlijst

Mijn voorgeschiedenis met wachtlijsten is lang. De laatste keer dat ik op een wachtlijst stond, was dat omdat ik een behandeling nodig had voor mijn hypochondrie. Dat moest bij een gespecialiseerde instelling, waar ze veel wisten van angst en vooral van hoe ik daar weer vanaf zou kunnen komen. Dat wachten duurde lang. Zei ik lang? Ik bedoel héél lang. Het duurde veertien maanden. Ja, dat is meer dan een jaar. Ik heb me er kwaad om gemaakt; ik ben er verdrietig om geweest; het heeft me tot wanhoop gedreven, maar uiteindelijk heb ik er vooral maar grapjes over gemaakt. Wat kon ik anders?

In de behandeling van mijn hypochondrie werd duidelijk dat er nog meer nodig was voor een ander probleem. Ergens zit er in de verhouding tussen eten en mij iets niet lekker. Probleem was alleen dat ze dat daar niet aan konden pakken. Laten we het niet hebben over het waarom, want ik denk stiekem dat het waarom was dat de minuten bij de zorgverzekeraar op waren. Hoe dan ook: er kwam weer een nieuwe instelling in beeld. En wat hoort daar dan bij? Een wachtlijst!

De aanmelding voor de wachtlijst

Mijn huidige psycholoog blijft ook in beeld, net als tijdens de behandeling van mijn hypochondrie. Hij begeleidt als het ware de behandeling. Zo’n behandeling is loodzwaar en een beetje steun en een uitlaatklep kan ik dan goed gebruiken. In overleg met mijn psycholoog en op aanraden van de behandelaar van mijn hypochondrie vroeg ik mijn huisarts een nieuwe verwijzing te maken. Opnieuw naar een gespecialiseerde instelling, maar nu weer ergens anders. Opnieuw ver weg trouwens. Ik zie op deze manier nog eens wat van het land.

Mijn huisarts meldde me aan. Enigszins voorzichtig werd in een mail gemeld dat er een lange wachtlijst was. Ik had telefonisch contact met mijn huisarts daarover. “Nou, het is maar zes maanden!” vond ik. En dat vond hij ook. We waren wel wat anders gewend inmiddels.

Als het lang duurt, wacht ik wel even…

In dit geval is het probleem wat minder urgent dan mijn hypochondrie. Dit beheerst mijn leven niet en zorgt er niet voor dat ik wekelijks in paniek bij de huisarts een plek bezet. Dat het lang zou duren, was dus niet zo erg. Bovendien zou ik in die tijd mooi zelf (met mijn psycholoog) aan het probleem kunnen werken. Dat deed ik dus ook. In januari besloot ik eens te bellen naar de instelling waar ik nog op de wachtlijst sta. “O, ik zie het. Goed nieuws: in februari proberen we uw intake te plannen.” Prima. Dat vond ik nog snel, want de aanmelding was in oktober gedaan.

Ik wachtte rustig af. Februari ging voorbij. Het werd maart. Ik sprak mijn huisarts. “Heb je eigenlijk nog iets gehoord van die wachtlijst?” Dat had ik. “Jazeker, ze gaan in februari een intake doen. 2022 denk ik dat ze bedoelden, want het is nu maart.” “Weet je het zeker?” vroeg mijn huisarts zich af. “2022 is wel snel hoor. Deze eeuw, heb je dat niet gevraagd?” Dat had ik niet. Maar ik deed er nog een schepje bovenop. “Voor of na uw dood mevrouw?” Ja, galgenhumor, ik weet het. Maar galgenhumor is af en toe nodig.

Dit jaar nog!

Na die grappen met de huisarts had ik er niet echt meer over nagedacht. Ik was druk met een medicijnwissel en had geen zin in nog meer ellende daar weer bovenop, dus eigenlijk vond ik het wel even prima dat ik niet aan de beurt was. En toen ineens was er een mail. “Er is plaats voor een intake in april.” Mijn mond viel open. April? Dit jaar nog? Deze eeuw nog? Ongelooflijk. Het was zelfs bijna nog eerder dan dat ik mijn huisarts weer zou spreken. Zo zie je maar: de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Maar één ding is nu zeker: bij de theorie van de wachtlijst moet je voor de praktijk nog altijd wel wat optellen. Of dat dagen, weken, maanden of jaren zijn, verschilt blijkbaar per instelling.

Grapje hoor trouwens, die intake in april. Twee weken later belden ze dat het eind mei werd. Wel dit jaar en deze eeuw nog denk ik, maar dat heb ik niet gevraagd;).