Een sprankje hoop:
Als mijn opa niet was ondergedoken, had hij mijn oma waarschijnlijk nooit leren kennen. Mijn opa koos mijn oma uit, prefereerde haar boven haar zus. Mijn oma was zijn uitverkoren vrouw. Zij wilde ook dolgraag met hem trouwen, en was stomverbaasd en zielsgelukkig dat hij háár koos.
Vlak na de Tweede Wereldoorlog zijn ze getrouwd.
(En nee, dit wil niet zeggen dat de oorlog goed was, dat was hij niet. Wel dat er, ook in tijden van oorlog en crisis, ware liefde kan opbloeien)
In de oorlog was er veel naastenliefde, naast haat. Ik denk bijv. aan verzetsmensen.
Wat een prachtig mens ben je als je je leven op het spel zet om je naasten van de ”beesten” te redden. Word iedere keer weer ontroerd als ik eraan denk, of een verhaal lees.
Las laatst het verhaal van een man, die de anonieme executie graven markeerde met helmgras, zodat de slachtoffers later gevonden konden worden. En deze man hoefde het lintje niet dan hem werd toebedeeld. Misschien vond hij zijn daden wel niet heel bijzonder, dat het een lintje rechtvaardigt.
Ik weet het niet zo goed. Ik kan mijn gedachten er niet bij houden als het stil is. Weet ook niet precies wat ik wil denken. Wat vertelt de stilte precies? Hoe kan herdenken heilzaam zijn? Het geeft ruimte voor emoties. Maar het roept ook emoties op die bij een trauma kunnen horen. Collectief herdenken is goed. Maar herdenken we wel echt collectief?
Ik denk teveel.
Je las mijn gedachten op mijn insta, denk ik.
Ik las inderdaad je gedachten op insta. En zoals ik daar al schreef: soms vind ik het ook heel moeilijk om mijn gedachten bij de stilte te houden. Ik probeer daarom die twee minuten te gebruiken voor gebed. Om te danken voor de vrijheid en om te bidden voor blijvende vrede hier en elders.
Het fijne van jou en je blog en je insta is dat anderen zichzelf mogen zijn. Ik durf dit gewoon te schrijven. Dat ik het moeilijk vind om te herdenken. Dankjewel
Hoofdtaal 
Mooi gedaan! En zo belangrijk om bij stil te staan.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel mooi gezegd. Zo is het precies.
LikeGeliked door 1 persoon
Een sprankje hoop:
Als mijn opa niet was ondergedoken, had hij mijn oma waarschijnlijk nooit leren kennen. Mijn opa koos mijn oma uit, prefereerde haar boven haar zus. Mijn oma was zijn uitverkoren vrouw. Zij wilde ook dolgraag met hem trouwen, en was stomverbaasd en zielsgelukkig dat hij háár koos.
Vlak na de Tweede Wereldoorlog zijn ze getrouwd.
(En nee, dit wil niet zeggen dat de oorlog goed was, dat was hij niet. Wel dat er, ook in tijden van oorlog en crisis, ware liefde kan opbloeien)
LikeLike
Ja, er zijn zeker sprankjes hoop geweest in die tijd. Gelukkig maar. Ik denk dat voor sommige mensen hoop bijna letterlijk heeft doen leven.
LikeGeliked door 1 persoon
In de oorlog was er veel naastenliefde, naast haat. Ik denk bijv. aan verzetsmensen.
Wat een prachtig mens ben je als je je leven op het spel zet om je naasten van de ”beesten” te redden. Word iedere keer weer ontroerd als ik eraan denk, of een verhaal lees.
Las laatst het verhaal van een man, die de anonieme executie graven markeerde met helmgras, zodat de slachtoffers later gevonden konden worden. En deze man hoefde het lintje niet dan hem werd toebedeeld. Misschien vond hij zijn daden wel niet heel bijzonder, dat het een lintje rechtvaardigt.
Dat deze tijd nooit meer zal wederkeren !!!
LikeLike
Ja, de oorlog heeft het slechtste in de mens laten zien, maar gelukkig ook het beste in een aantal mensen.
LikeLike
Dat heb je heel mooi verwoord.
LikeGeliked door 1 persoon
💕
LikeGeliked door 1 persoon
Ik weet het niet zo goed. Ik kan mijn gedachten er niet bij houden als het stil is. Weet ook niet precies wat ik wil denken. Wat vertelt de stilte precies? Hoe kan herdenken heilzaam zijn? Het geeft ruimte voor emoties. Maar het roept ook emoties op die bij een trauma kunnen horen. Collectief herdenken is goed. Maar herdenken we wel echt collectief?
Ik denk teveel.
Je las mijn gedachten op mijn insta, denk ik.
LikeLike
Ik las inderdaad je gedachten op insta. En zoals ik daar al schreef: soms vind ik het ook heel moeilijk om mijn gedachten bij de stilte te houden. Ik probeer daarom die twee minuten te gebruiken voor gebed. Om te danken voor de vrijheid en om te bidden voor blijvende vrede hier en elders.
LikeGeliked door 1 persoon
Het fijne van jou en je blog en je insta is dat anderen zichzelf mogen zijn. Ik durf dit gewoon te schrijven. Dat ik het moeilijk vind om te herdenken. Dankjewel
LikeLike
Dat vind ik een heel mooi compliment. Dankjewel.
LikeLike
Paar woordjes maar.
Maar wat gaat er veel van uit!!
LikeGeliked door 1 persoon