Wat je nooit van mij ziet

Categorieën Psychische gezondheid, Wat niet achter 'n label past, , , , , 25 Reacties op Wat je nooit van mij ziet

Op mijn blog kun je van alles over mij vinden. Op Instagram vind je in mijn stories nog meer, want daar deel ik mijn dagelijks leven. Dat wekt misschien de indruk dat je als lezer alles van mij weet, maar dat is natuurlijk niet zo. Bepaalde dingen zie je nooit. Omdat ik sommige onderwerpen heel bewust buiten mijn blog houd bijvoorbeeld. Maar ook omdat ik, toen ik startte met bloggen, besloot mezelf en anderen te beschermen en daarom nooit ‘impulsief’ dingen te posten.

Onderwerpen waar ik niet over blog

Mijn blog is in de eerste plaats een plek waar ik mijn hersenspinsels deel. Ik kan allerlei gedachten en ideeën delen en kan zeggen wat ik wil, maar ik heb er bewust voor gekozen om bijvoorbeeld niet over mijn familie te bloggen. In de tijd dat ik blogde, zijn er echt al wel wat hoogte- en dieptepuntjes voorbijgegaan. Die zag je niet. Hier niet en zelfs op Instagram niet. Waarom niet? Omdat ik blog en daar laat ik de mensen om me heen buiten. Dus foto’s van een bruiloft? Nee, die zag je niet. Sterker nog: je las niet eens dat ik een bruiloft had. Ja, ooit wel hoor, maar toen was de betreffende bruiloft al minstens een jaar achter de rug. Op de dag dat ik daar was, meldde ik er niets over. Omdat ik vind dat de mensen om me heen hun privacy verdienen. En zo waren er veel meer mooie momenten die ik niet deelde. Bewuste keuze. Geef ik daarmee een eenzijdig beeld? Nee, dat denk ik niet.

Er zijn ook bepaalde onderwerpen in mijn eigen leven waar ik (nog) niet over blog. Omdat ik het niet blogwaardig vind of omdat ik er zelf nog niet helemaal uit ben.

Paniek!

Wat je hier ook nog nooit las en op Instagram nooit zag, was paniek of extreme angst. Ook dat is een heel bewuste keuze. Jazeker, er zijn genoeg blogs die ik in een stressmoment heb geschreven. Toch heb ik ze nooit in dat stressmoment gepubliceerd. Toen ik begon met bloggen, sprak ik met mezelf af dat ik dat niet zou doen. De soep wordt nooit zo heet gegeten als ze wordt opgediend en dat soort zaken. Als ik een blog die ik in paniek (of boosheid) heb geschreven na een poosje weer lees, nuanceer ik hier en daar wat en is hij keurig klaar om het wereldwijde web op te gaan zonder dat dat nog schade berokkent aan mij of andere betrokkenen.

Op Instagram heb je mij in mijn stories nooit overstuur aangetroffen. Natuurlijk was ik soms wel overstuur, maar ik kies ervoor om dat niet ‘in het moment’ te delen. Een stukje zelfbescherming. Dat is overigens mijn keuze en daarmee wil ik niet zeggen dat het ‘verkeerd’ zou zijn als jij het wél deelt. Iedereen moet doen waar hij of zij zich goed bij voelt en voor mij is dat dit.

Delen is toch goed?

Delen van paniek of angst of zorgen is natuurlijk goed. Waarom doe ik dat dan niet? Om te beginnen wil ik dat ik leer om het te delen met de mensen in mijn omgeving. Over het algemeen geldt dat ik me terugtrek als het niet goed met me gaat. Mensen om me heen gaan zich zorgen maken als ze minder van me horen. Meestal terecht.

Echt delen vind ik moeilijk. Ik bel nooit in paniek iemand op. Ik ga niet in paniek naar iemand toe. Het is maar een paar keer gebeurd dat mensen (anders dan hulpverleners) me echt in paniek hebben gezien. Dat is goed, dat ze dat gezien hebben, maar ik blijf dat moeilijk vinden. Meestal meld ik het achteraf, als alles weer een beetje gezakt is en ik het kan plaatsen. Dan vertel ik dat het even niet goed ging en wat er aan de hand was.

Eerlijkheid

Regelmatig laten mensen me weten dat ze mijn openheid en eerlijkheid waarderen, hier op de blog en op Instagram. Dat vind ik één van de grootste complimenten die ik kan krijgen. Ik realiseer me dat ik daadwerkelijk open ben. Het geeft namelijk niet dat je nooit mijn paniek zult zien. Een voorbeeld van zo’n paniekperiode was toen er gedoe was met medicijnen. Ik had dagen gehuild, geslapen en mijn dagelijkse rondjes gefietst. Op Instagram had ik mijn dagelijkse rondjes gedeeld en uiteraard waren ingeplande blogs ook gewoon online gekomen. Dat huilen en dat slapen zag niemand. Tot ik het allemaal weer een beetje op een rijtje had. Toen vertelde ik erover op Instagram.

Ander voorbeeld: Ik deelde op Instagram iets over een heerlijk fietsritje en de stilte buiten. Mijn knetterende hoofdpijn en mijn nek die voelde als een blok beton vond ik niet van belang om te vermelden. Ik stond namelijk gewoon intens te genieten van een lentedag. Later die dag, nadat therapie tranen had gebracht en de hoofdpijn en het blok beton had laten verdwijnen, deelde ik er iets over. Ja, ik genoot van buiten zijn, maar het was ook gewoon een pittige dag. En dat is prima.
Dus ja, ik ben eerlijk. Ik laat zien hoe het écht zit, want dat vind ik belangrijk. Maar bij paniek zie je mij niet ‘in het moment’. Uit zelfbescherming én uit bescherming van anderen. Ik laat het echte leven zien. Maar wel op een manier die bij mij past en dat is voor mij deze manier.

25 gedachten over “Wat je nooit van mij ziet”

  1. Ik vind het niet meer dan logisch – gezond verstand – dat je op het moment zelf je angst, boosheid of verdriet niet online gooit. De kans is inderdaad groot dat je dan na het publiceren spijt krijgt. En wie weet wie het in de tussentijd al gezien heeft. Met nog meer ellende tot gevolg. Op zo’n moment kun je beter steun zoeken bij iemand die je in het echt kent en vertrouwt. Niet op het wereldwijde web. Daar wordt al genoeg angst en haat gezaaid enzo… :/ En gelukkig ook een heleboel eerlijke, genuanceerde verhalen.

    Like

    1. Op het wereldwijde web is ook echt wel steun te vinden, maar ik kies ervoor om dan in zo’n situatie in een persoonlijk bericht met iemand mijn verhaal te delen, als ik dat wil. Niet voor iedereen zichtbaar.

      Like

  3. Heel mooi hoor! Helemaal oké he dat je sommige dingen liever niet deelt. Ik herken wel een paar dingen die je hier verteld. Hulp zoeken is iets wat ik ook nooit echt heb gedaan & iets waar ik het nu nog steeds moeilijk mee heb. Het coconnetje is soms het veiligst. Maar die eerlijkheid waar je over spreekt: 100% akkoord. Één van de mooiste eigenschappen die een mens kan hebben (zoniet de mooiste)!

    Geliked door 1 persoon

  6. Dat is toch prima?
    En een bewuste keuze.
    Er is goed over nagedacht, belangrijk.

    Ik heb wel eens, achteraf teruglezend, mezelf verbaasd over zoveel (teveel?) openheid bij mezelf. Maar het weghalen, of me er voor schamen? Nee, nooit.

    Like

  8. Hier herken ik me in, al een paar keer eerder was ik een blog begonnen en weer verwijderd.
    Ik probeer nu open te zijn, maar wel beperkt, niet anderen er in te betrekken wat negatief uit zouden kunnen vallen…
    Ook mijn èchte problemen en pijn laat ik niet zien…wie weet komt dat, ooit?

    Like

    1. Wie weet komt dat ooit, maar zo niet, is het volgens mij ook prima. Omdat iedereen moet doen waar hij of zij zich goed bij voelt. En ik snap heel goed dat dat voor iedereen iets anders is.

      Like

  9. Heel goed en niet meer dan logisch. Het is net zo min verstandig om in je stress een blog te schrijven én te plaatsen, als dat je iemand een boze brief of e-mail stuurt op het moment dat je woedend bent. In ‘the heat of the moment’ dingen plaatsen levert achteraf zeker spijt op. En verder vind ik het ook helemaal logisch dat je niet alles deelt. Dat doen we in het echte leven ook niet, en net als jij trek ik mij ook eerder terug als er iets is, dan dat ik het met de mensen om mij heen ga delen. Openheid en eerlijkheid zijn goed, maar niet alles hoeft gedeeld.

    Like

    1. Mooie vergelijking. En zeker hoeft niet alles gedeeld. Maar voor mij is delen vaak helend en daarom zie ik het wel als een signaal als ik me terug begin te trekken. Dan gaat het niet goed.

      Like

  11. Heel goede en logische overwegingen. Ik zou het persoonlijk niet ander willen doen, maar ik ben vermoedelijk een beetje impulsiever. Het zou fijn zijn als iedereen zo zou denken. Dan was de wereld een heel stuk aangenamer. Ik waardeer je blog enorm, dus ga gewoon zo door. Als alle bloggers het zelfde posten dan wordt het ook eentonig. SUcces!

    Like

    1. O, soms ben ik ook impulsief hoor. Maar dat probeer ik dus tegen te houden op kanalen die horen bij mijn blog;).

      Like

  13. Ik kon niet meer bewegen in een paniek aanval. Ja het kon wel maar al bewoog ik mijn hand werd het nog erger dus bleef ik bewegingloos plat. Ik werd dan ook bang voor andere mensen en verstopte mij. Wat wel paar keer geholpen heeft in op papier te gaan schrijven over iets totaal anders dan wat ik voelde. Pffff. Nare herinneringen maar we komen er wel. We leren iedere dag. Fijn weekend toppertje.

    Like

    1. O, vreselijk! Ik word vaak eerst heel druk (wiebelen, veel praten) als ik paniek heb en in zo’n geval kan ik mezelf maar beter beschermen voor het plaatsen van impulsieve posts;).

      Like

  14. Veel herkenning al gaat het bij mij allemaal wat minder bewust maar eigenlijk vanzelf.
    In slechte momenten komt er altijd een punt dat ik al schrijvend voor mezelf alles op een rijtje zet.
    Dan is zo’n blog al meteen voldoende relativerend om het, zoals ik gewend ben, meteen te kunnen plaatsen. Het is me gelukkig nog nooit overkomen dat ik achteraf spijt had.
    Maar natuurlijk laten ook “openhartige”bloggers niet alles van zichzelf zien al kunnen goede lezers er dan, tussen de regels door, iets meer uit halen dan er oppervlakkig bezien staat.

    Like

    1. Bij mij is er vaak tussen de regels door voor mensen die me kennen denk ik ook wel meer te lezen dan er staat. En ik schrijf ook wel van me af als het niet goed gaat, maar daar moet zware censuur over voor het online kan en in de meeste gevallen komt het helemaal niet online.

      Like

  15. Hel goed dat je je grenzen aangeeft in wat je deelt. Daarin ben ik echt hetzelfde als jij (geworden). Ik zie nog steeds openbare berichten waarin staat dat mensen op vakantie zijn, domme zet want bij inbraak betaald je verzekering niet uit. Daarbij denk ik ook dat er een tijd en moment is dat je dingen kan delen. Op het moment zelf erover schrijven lucht op maar lees het maar eens terug na een paar weken.

    Geliked door 1 persoon

Reacties zijn gesloten.