Elke maand sta ik bij de apotheek om een paar doosjes antidepressiva te halen. Daaruit kun je heel snel en simpel concluderen dat ik depressief ben, maar dat ben ik dus niet. Waarom dan toch elke maand die doosjes met pillen die met me mee naar huis gaan? Waarom antidepressiva slikken als je niet depressief bent?
Starten met antidepressiva
Toen ik, ergens eind 2017, startte met antidepressiva, ging dat niet zonder slag of stoot. Ik had zelf al wel een paar keer bedacht dat medicijnen me misschien zouden kunnen helpen, maar ik twijfelde ook. Waarom kon ik het niet gewoon zelf ‘oplossen’? Bovendien had ik destijds een psycholoog die tegen medicatie was. Verdoven was geen oplossing.
Mijn huisarts stond er al langer wat soepeler in. Als het aan hem had gelegen, had ik vermoedelijk al veel eerder antidepressiva geslikt. Maar toen, eind 2017, vond ook mijn psycholoog van destijds het een goed idee. Therapie leek niet het gewenste resultaat te hebben en mijn hypochondrie bleef me parten spelen. Misschien kon ik er met behulp van antidepressiva voor zorgen dat de angst zou afnemen? Het idee kwam voor mij een beetje als een slechte verrassing. Ik dacht er een week over na en ging toen naar de huisarts. Die schreef me medicatie voor en daar ging ik dan. Ik was niet depressief, maar slikte wel antidepressiva.
Antidepressiva bij angst
Het idee was dat mijn angstklachten zouden afnemen door het gebruik van antidepressiva. Er zijn (gelukkig!) mensen bij wie dat heel goed werkt, maar zelf heb ik nooit veel effect gemerkt op mijn angst. Die bleef gewoon in alle hevigheid aanwezig. Ik merkte wel iets anders. ’s Morgens kwam ik makkelijker uit bed en als ik naar mijn werk ging, was mijn aanrecht opgeruimd. Dat was al jaren niet het geval geweest. Ik liet alle ontbijtbende staan tot de volgende morgen.
Er gebeurde nog iets. Ik stond bekend om een enorm ochtendhumeur en ineens merkte een collega op: “Hé, waar is jouw ochtendhumeur eigenlijk gebleven?” Hij moest eens weten. Blijkbaar was er dus wel degelijk wat effect van die medicijnen, maar niet het zo gewenste effect op de angst.
Antidepressiva en autisme
Inmiddels zijn we wat jaren verder. Mijn hypochondrie is onder controle, dus daar zou ik geen medicijnen meer voor hoeven slikken. Bovendien is het de vraag wat het effect van medicijnen op mijn hypochondrie is geweest. Maar, zoals mijn huisarts altijd zegt: “Dat zullen we nooit weten.” Ik slikte het namelijk wel en we weten niet hoe het zich zonder medicijnen ontwikkeld zou hebben.
Op dit moment geen depressie en geen angststoornis. Waarom dan toch die antidepressiva? Ik heb begin dit jaar nog een overstap gemaakt naar een ander middel*. Ik heb het wel gevraagd hoor, of ik niet ‘gewoon’ kon stoppen, maar eigenlijk wist ik zelf het antwoord al. Ik kan (nog) niet stoppen. Ik heb deze medicijnen nodig.
Mijn autisme zorgt voor snelle overprikkeling. Bovendien kan ik bij ernstige overprikkeling heel somber worden en zelfs depressieve gedachten en gevoelens krijgen. Dat is iets anders dan depressief zijn, maar op het moment dat het speelt wel heftig en beangstigend. Het lijkt erop dat mijn medicijnen ervoor zorgen dat ik iets beter tegen prikkels kan. En het is dát effect dat ervoor zorgt dat ik nog niet af durf te bouwen. Overigens vindt mijn huisarts afbouwen op dit moment ook een slecht plan. Hij heeft wel ideeën over wanneer dat zou kunnen, maar ik voldoe nog (lang) niet aan zijn voorwaarden.
Het ‘normaliseren’ van medicatie
Dat is het dus. Ik haal elke maand mijn antidepressiva op, maar nee, ik ben niet depressief. Toch heb ik deze medicijnen nodig. Is dat stom? O, dat heb ik zéker wel gevonden, maar nu vind ik het oké. Ik heb ze nodig. Als je medicijnen nodig hebt om je bloedwaarden op orde te houden, vind je dat toch ook heel normaal? Zo heb ik dit voor mij leren zien. Ik heb het nodig. En dus slik ik het en ben ik blij dat het er is.
*Ik kies er heel bewust voor om nooit namen van medicijnen te noemen. Het maakt namelijk niet uit wat ik slik. Bij mij werkt het één (en soms ook niet) en bij een ander werkt weer iets anders. Ook bij mij is het een lange zoektocht geweest naar wat werkt en soms is het dat nog. Daarom beantwoord ik ook nooit vragen over wat ik precies slik.
Hoofdtaal 
Jouw medicijn had dus net zo goed anti-overprikkeling kunnen heten. En dan had iemand met een depressie die dat gebruikt gedacht: ik heb geen last van overprikkeling, het helpt mij wel minder last van mijn depressie te hebben, dus neem ik het. Het is één aspect wat het een naam geeft. Fijn dat het jou helpt.
LikeLike
Het is ook zeker maar een naam. Toen ik ermee begon, had ik officieel alleen nog de diagnose hypochondrie. Toen had het dus anti-fobie moeten heten. En ik denk er net zo over als jij: als het werkt, neem ik het.
LikeLike
Ik slik ook anti depressiva tegen overprikkeiling . Prikkels komen net wat minder hard binnen waardoor ik beter kan functioneren ( In heb ADD)
LikeGeliked door 1 persoon
In mijn geval is het antidepressiva om te slapen. Soms worden medicijnen ook voorgeschreven voor de bijwerkingen, en niet zo zeer puur voor de kwaal waar ze voor bedoeld zijn. Genoeg vrouwen die de pil slikken om hun menstruatie te controleren, en niet zo zeer als anticonceptie. Het werkt, en het verbetert de levens van mensen aanzienlijk. Waarom zou je dat niet willen?
LikeLike
Precies! Op de één of andere manier lijkt er soms een enorm vooroordeel rondom antidepressiva te hangen, maar ach, het is ook maar een naam. (En natuurlijk weet ik dat je het niet ‘zomaar’ moet slikken enzo, maar dat hoef ik jou gelukkig niet uit te leggen, dat ik dat soort dingen wel weet;))
LikeLike
Je verwijt iemand met diabetes toch ook niet dat’ie insuline nodig heeft? Nou dan!
LikeGeliked door 1 persoon
Zo is het gegaan. En het hoort gewoon bij je.
LikeGeliked door 1 persoon
Precies, ik slik al jaren lang medicijnen om de bloeddruk onder controle te houden, en heb een inhalator om de luchtwegen een beetje te helpen. Als het nodig is is het nodig, dat lijkt me duidelijk.
LikeGeliked door 1 persoon
Na 30 jaar van de psychofarmaca af. Sinds mijn autisme diagnose vorig jaar februari, langzaam begonnen met afbouwen. Nu alweer een tijdje helemaal zonder.
LikeLike
Wauw, na 30 jaar! Dat is wel een heel ander bericht dan je nu in de media hoort. Mooi om te lezen.
LikeLike
Ja, 30 jaar is lang, veel te lang in mijn geval. Had mijn diagnose eerder willen krijgen. Welke berichten lees jij in de media?
LikeLike
Er wordt op het moment heel veel gezegd dat mensen die al lang af kunnen bouwen dat niet doen of dat het niet lukt. Daarom vind ik het mooi om te lezen dat het dus zelfs na dertig jaar nog kan.
LikeLike
Lang geleden was dat het eerste wat er gezegd werd en daar hou ik niet van. Zullen we eerst kijken wat er is voor ik aan de pillen ga. Ik wilde ze niet mezelf kennende ga ik dan denken ben ik vrolijk of komt dat door die pillen. Dat het bij jou werkt tegen de prikkels is gewoon prima, wie weet komt er nog een middel wat alleen daarvoor werkt.
LikeLike
Het was gelukkig bij mij niet een eerste ingeving. Ik had al van alles geprobeerd en toen kwamen ze hiermee. Dat vind ik iets anders. Maar ik snap jou ook, dat je dan inderdaad gaat denken of dingen ‘gewoon zo zijn’ of door medicatie komen.
LikeLike
Ze hebben mij ook wel eens antidepressiva aangeboden inderdaad tegen stressklachten, en dus niet tegen depressie. Ik was daar verrast door, omdat ik vanwege de naam dacht dat ze echt alleen voor depressie waren maar ze werken dus ook tegen angstklachten en dergelijke.
LikeLike
Ze schijnen voor van alles te werken. Misschien kunnen ze dus maar beter gewoon het naampje noemen in plaats van de overkoepelende term. Zo kreeg ik ooit antipsychotica om beter te kunnen slapen. Ik schrok me naar en heb ze verpulver en door de gootsteen gespoeld. Pas jaren later kwam ik erachter dat ze dat in lage dosering dus inderdaad voorschrijven om beter te slapen. Wist ik veel…
LikeLike
Klopt, de dosis bepaalt soms inderdaad de ”werking” en daardoor de toepassing. Maar ik wil hier wel duidelijk maken, dat veel mensen met Psychofarmaca wel degelijk geholpen worden. En dat ze een uitkomst bieden om weer hun leven op te pakken of dragelijk te houden/maken.
LikeLike
Ja, dat zie ik ook hoor. En ik ben één van die mensen. Alleen had ik dat dus jaren geleden met die antipsychotica even niet door.
LikeLike
Psychofarmaca zijn hele bijzondere medicijnen. Ze worden niet alleen tegen verschillende klachten (bijv.angstklachten) voorgeschreven, maar kunnen deze ook veroorzaken. Ik slikte heel kort Abilify (atypisch antipsychoticum), en ik kreeg angstklachten die zo heftig waren dat ik niet meer de deur uit durfde.
LikeGeliked door 1 persoon
En zo hebben we allemaal wel iets denk ik dan maar.
Ook ik slik pilletjes.
De meeste zijn moetjes, maar ik heb ook een magje.
En dat is fijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Goed dat je hierover schrijft. Antidepressiva wordt inderdaad nog altijd gekoppeld aan depressie. Zoals je zegt: als je het nodig hebt, neem je het gewoon. Enkele jaren geleden heb ik ook antidepressiva genomen voor mijn pijnklachten van fibromyalgie. Inmiddels neem ik het niet meer, maar vroeger heb ik er wel baat bij gehad.
LikeGeliked door 1 persoon