Ik ging naar de huisarts en…

Het was tijd voor mijn driemaandelijkse afspraak voor lichamelijke vragen bij de huisarts en… ik heb er helemaal niets over te bloggen! Help, wat nu? Nu niks, want gelukkig kan ik dan weer prima bloggen over het feit dat er niets was om over te bloggen. Volg je het nog?

Lichaam en hoofd apart

Aan het begin van 2021 besloten mijn psycholoog, mijn huisarts en ik in overleg met elkaar dat ik bij de huisarts voortaan vooral lichamelijke vragen zou stellen. Omdat mijn huisarts mijn medicijnen regelt, is hij nog steeds ook betrokken bij mijn psychische gezondheid, maar tijdens mijn driemaandelijkse afspraken zou het voortaan gaan om lichamelijke vragen. Ik vind dat een fijne afspraak, omdat ik dan weet waar ik aan toe ben.

Tijdens de afspraken op de praktijk kan ik mijn vragen over lichamelijke klachten stellen en mocht er tussendoor paniek zijn en mijn psycholoog is niet bereikbaar, kan ik ook de huisarts bellen. Maar in principe gaan de afspraken op de praktijk dus niet meer over mijn hoofd en de heerlijke chaos die het daar af en toe in is.

Een goede voorbereiding…

Een goede voorbereiding bleek -zoals altijd- het halve werk. Met mijn psycholoog had ik de afspraak voorbereid. Ik had twee vragen. Natuurlijk had ik ook wel van alles te vertellen over mijn medicijnwissel en over hoe mijn hoofd daarop reageerde, maar daar was dit driemaandelijkse consult niet voor, dus dat deed ik niet. Samen met mijn psycholoog stelde ik de twee vragen op. “Ja, maar dan gaat de huisarts zeggen…” vond ik bij alles. Maar dat moest niet. Ik moest open vragen stellen en erop vertrouwen dat die serieus genomen zouden worden en niet zouden worden afgedaan als hypochondrie. Het kostte me wat moeite, maar ik zette de knop om. Zorgvuldig formuleerde ik (met behulp van mijn psycholoog) mijn vragen en toen was het tijd voor mijn driemaandelijkse consult bij de huisarts.

“O, dat wordt weer een blog!”

Mijn huisarts was de ‘boosdoener’ voor het ontstaan van mijn blog. Het was tijdens een consult dat Hoofdtaal definitief vorm begon te krijgen in mijn hoof en een half uur later was mijn blog in de lucht. In de consulten die volgden, riep ik steevast een keer: “O, dat wordt weer een blog!” Meestal riep ik zoiets als ik het gevoel had dat een vraag werd ‘afgewimpeld’ als angst. Dat snapte ik wel en ik wist dat ik heus wel serieus werd genomen, maar mijn hoofd had daar nog altijd moeite mee. En dus vond ik dan dat ik weer een blog moest schrijven. Niet dat dat ook maar enigszins de ‘tactiek’ van mijn huisarts veranderde hoor. Hij lachte erom en ging weer door. Of hij vroeg zich even af wat hij “nu weer fout had gedaan”.

Een consult zonder blogdreiging

En daar was ie dan, de laatste keer: een consult zonder ‘blogdreiging’. Ik stelde mijn eerder zo zorgvuldig geformuleerde vragen en kreeg antwoorden. Misschien niet de antwoorden waar ik op had ‘gehoopt’, maar dat maakte niet uit. Ik voelde me serieus genomen en de antwoorden waren mijns inziens goed doordacht. En dus was er geen reden voor een blog.

Ik realiseerde het me toen ik weer thuis was. Dit consult heeft geen blog opgeleverd!

Dat is goed nieuws, want dat betekent dat alles volgens de afspraken verliep, dat ik me serieus genomen voelde en dat ik de antwoorden ‘veilig’ genoeg vond om er weer drie maanden tegenaan te kunnen. En bovendien had ik maar twee vragen gesteld. Twee vragen, na drie maanden! Anderhalf jaar geleden ging ik nog elke drie weken en stelde ik tijdens elk consult minstens vijf vragen. Ik noem dat genezing. En dát was wat ik me thuis realiseerde.

Dus nee, geen blog over dat consult, maar gelukkig kan ik dan weer prima bloggen over het feit dat ik blij ben dat ik geen blog over het consult kan maken. Want hoera, mijn hypochondrie is écht onder controle, dat blijkt maar weer!