Problemen aanpakken: één ding tegelijk

Soms zou ik alle dingen die in mijn hoofd nog geordend moeten worden tegelijk aan willen pakken. Hup, in één keer alle problemen ‘oplossen’. Hoe heerlijk zou dat zijn? In de praktijk werkt dat om allerlei redenen niet zo. Ik zou soms wel willen, maar dan word ik altijd weer teruggefloten. Als het niet door een behandelaar is, is het wel door mijn eigen hoofd. Eén ding tegelijk werkt meestal toch beter.

Welk probleem is nu urgent?

In mijn wekelijkse therapiesessies gaat het vaak over de dingen waar ik in het dagelijks leven tegenaan loop. Dat kan zijn dat ik ineens enorm overprikkeld ben, maar het kan bijvoorbeeld ook gaan over geluidsoverlast bij de buren en hoe ik dat op zou kunnen lossen. Het kunnen de meest simpele dingen zijn.

Er zijn ook nog wat dieper liggende problemen en grote thema’s die aandacht nodig hebben, maar dat lukt niet als er in het dagelijks leven te veel om aandacht vraagt. Stel dat ik een therapiesessie plan over rouw en ik krijg net die morgen een brief in de bus van het UWV… Op zo’n moment is een gesprek over rouw niet mogelijk en zal het alleen maar gaan over het UWV. Wat dat betreft is mijn therapie dus moeilijk te plannen. Meestal kijken mijn behandelaar en ik wat op dit moment het meeste ruimte inneemt in mijn hoofd en daar werken we dan aan.

Grote thema’s apart aanpakken

Vorig jaar werkte ik in een andere instelling aan mijn hypochondrie. Dat was een bewuste keuze. Er was bij mijn vaste behandelaar zoveel waar mijn aandacht heen ging, dat we niet echt toe konden komen aan behandelen. Dit jaar ga ik daarom mijn probleem met eten apart aanpakken bij een andere instelling. Bij die instelling hoeft het niet te gaan over het dagelijks leven, maar echt alleen over eten. Dat kan, omdat het dagelijks leven bij mijn vaste psycholoog aan bod komt.

Soms dient een onderwerp zich aan

Hoewel in mijn hoofd altijd alles door elkaar loopt, kan ik uiteraard niet in één sessie per week al die onderwerpen elke keer aan bod laten komen. Daarom moet ik kiezen. Soms wordt het een sessie waarin wel van alles terugkomt, maar dat is dan vrij praktisch en kort.
Als het dagelijks leven vrij rustig is, kunnen we soms wat dieper op een onderwerp ingaan. Zo besloten we een poosje geleden om één van die grotere onderwerpen aan te pakken. Er stond dus een onderwerp, maar dat was wel onder de voorwaarde dat er niets anders urgents tussendoor zou komen in die week.

De week erop zat ik in de behandelkamer. Ik had nachtmerries gehad. Maar ja, daar kon ik het nu toch niet over hebben? We hadden al een ‘agenda’. Zo ging het niet. Die nachtmerries waren er. Die waren niet te negeren. Die gaven dus aan dat dit onderwerp op dit moment aandacht nodig had. En dus praatten we over nachtmerries en trauma’s. Niet leuk, maar wel nodig. Die nachtmerries stonden ook al wel ergens op het lijstje, maar dat was voor ‘ooit’. Ooit werd nu, want dit onderwerp was niet te negeren. En die andere grote onderwerpen? Die komen dan later wel. Eén ding tegelijk is namelijk meer dan genoeg. Eerst bezig met trauma’s en daarna kijken naar andere onderwerpen. Mijn hoofd vindt dat trouwens lastig hoor. In mijn hoofd speelt nog steeds heel veel tegelijk, maar in therapie pakken we nu trauma aan. Er kan wel kort aandacht zijn voor iets anders, maar het trauma is nu het ‘diepere’ onderwerp. Het dagelijks leven komt ook nog wel aan bod, maar dit is nu ‘even’ het belangrijkst.