Zoekend keek ik om me heen. Welke plek in huis zou geschikt zijn voor een intake met een ggz-instelling? De intake moest via beeldbellen gebeuren. Dat vond ik een heel slecht plan, om allerlei redenen, maar voor het praktische deel zocht ik een oplossing. Welk deel van mijn huis mocht gezien worden? Liever niets namelijk. Maar waarom?
Mijn huis is mijn thuis
Mijn huis(je) is mijn thuis. Er is echt helemaal niets waar ik me voor zou hoeven schamen. Het is er altijd keurig opgeruimd en (in ieder geval voor het oog) schoon. Er staan foto’s van mensen die me dierbaar zijn, maar vooral is thuis de plek waar ik helemaal mezelf kan zijn. Ik kan er achterstevoren en ondersteboven op de bank hangen en ik heb er mijn heerlijke leesplek.
Dat klinkt goed toch? Dat klinkt als een plaats die gezien mag worden.
Wie mag mijn huis zien?
Mijn huis mag zeker gezien worden. Zoals ik al schreef: er is niets om me voor te schamen. Bovendien ben ik al negen jaar heel blij met de meubels die ik heb uitgezocht voor mijn eerste eigen huis en die mogen gezien worden. Ik ben er trots op. Als ik mezelf film en in de stories op Instagram zet, zien kijkers regelmatig stukjes van mijn huis. Geen probleem. Foto’s van familieleden houd ik zorgvuldig buiten beeld, maar verder maakt het me echt niet uit dat mijn volgers mijn huis kunnen zien.
Waarom maakte ik me dan zo druk om een intake met een ggz-instelling? Dat moest via beeldbellen gebeuren en ik betrapte mezelf erop dat ik op zoek was naar waar in huis ik dat wilde doen. Die mensen bij de instelling mochten mijn huis niet zien.
Beeldbellen met de ggz
Het lijkt heel simpel. Als ik zit te bloggen, doe ik dat altijd op dezelfde plek aan tafel. Daar staat mijn in hoogte verstelbare stoel en voor het bloggen (maar ook voor kleuren of kaarten maken) is dat de fijnste plek. Ik heb vanaf die stoel al tig keer mijn volgers op Instagram toegesproken. De achtergrond? Een kast, een plant, een stukje raam en soms een stuk van mijn keyboard. Prima plek voor mijn intake toch? De laptop staat er prima en de stoel zit goed. Wat is het probleem?
Het probleem is dat dit mijn thuis is. Geen probleem dat anderen dat zien, maar wél als ik dat thuis ineens moet gaan gebruiken voor een intake bij de ggz. Zo’n intake gaat namelijk niet over koetjes en kalfjes of over onderwerpen die ik zelf kan bedenken. Zo’n intake gaat over allerlei dingen waar ik het liever niet over heb en waar ik boos/bang/verdrietig/wat dan ook van word. Dat wil ik toch niet in mijn huis? Mijn huis is mijn veilig plek. Ik wil daar helemaal geen afspraken met de ggz doen. Ik wil daar ‘veilig’ zijn.
Lekker onpersoonlijk
Misschien is het overdreven en zou ik me over dit soort gedachten en ideeën heen moeten zetten. Toch is dat niet wat ik wil. Ik wil het apart houden. Ik wil dat thuis veilig en vertrouwd is. En daarom keek ik nog eens om me heen. Waar zou ik de intake gaan doen? Na even nadenken was ik eruit. Boven mijn eettafel (ja, de plek waar ik altijd mijn blogs tik en kleur en kaarten maak, enz.) hangt een prachtig schilderij. Ik pronk er graag mee, zoals bovenaan deze blog. Dat schilderij zou echter buiten beeld blijven bij de intake. Het is namelijk een schilderij van mijn eigen prachtige poldertje. Dat schilderij is me dierbaar en nee, dat mag dus niet in beeld tijdens een ‘onveilige’ sessie. Het schilderij moest dus even weg. Ik schoof de tafel wat van de muur af en zette er een stoel achter. Zie daar, probleem ‘opgelost’. Nog steeds een intake in huis (en nog steeds niet wat ik wil), maar wel ‘lekker’ onpersoonlijk. Je zag mij en mijn leuke witte behang. En de rest van mijn leuke huis? Dat bleef zo voor mijn gevoel ‘veilig’.
Omslachtig? Ja, maar voor mij nodig om het haalbaar te maken.
Over het algemeen krijg ik de vraag of ik dit schilderij zelf heb gemaakt. Nee. Eén van mijn broers maakte dit schilderij voor me en ik ben er zó blij mee! Het is alsof ik vanuit mijn woonkamer zo mijn geliefde poldertje in kan kijken. En omdat ik mijn achternaam hier niet wil noemen, maak ik ook geen ‘reclame’ voor hem. Ik show alleen even met een foto waarop het me helaas niet lukte het schilderij écht mooi in beeld te krijgen.
Hoofdtaal 
Wauw, mooi zeg inderdaad! En ik begrijp je zeker. De achtergrond blurren had misschien ook nog gekund, maar dit is ook een goede oplossing geweest.
LikeGeliked door 1 persoon
Echt een mooi schilderij! En ik kan heel goed begrijpen dat je liever niet thuis zo’n heftig gesprek achter een beeldscherm wil voeren. Thuis is een plek waar je je geborgen hoort te weten en waar je mag ontspannen. En het is ook nog zo dat je tegen een computer zit te praten. Goed van je dat je er zo zorgvuldig mee omgaat.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik kan me hier best wat bij voorstellen, dat je je thuis als het ware buiten het gedoe van de GGZ wilt houden. Dat moet toch een ‘safe place’ blijven.
LikeGeliked door 1 persoon
Prachtig schilderij en goed opgelost!
LikeGeliked door 1 persoon
Zo jammer dat ‘gewoon bellen’ niet meer mag en het ineens beeldbellen moet zijn. Ik kan goed begrijpen dat je er om meerdere redenen niet happy mee was.
Prachtig schilderij trouwens!
LikeLike
Het mocht inderdaad echt niet. ‘Alleen contact als er beeld is.’ Zucht. Gewoon bellen heb ik ook een hekel aan, maar dan kan ik tenminste ter afleiding nog een kleurplaat pakken of lekker alles wat ik wil onthouden gelijk opschrijven.
LikeLike
Mooi schilderij. Is het groot? Overigens had je ook een wit laken over het schilderij kunnen hangen, en voila een onpersoonlijke achtergrond. Maar ik begrijp je bedenken helemaal. Thuis is thuis, en moet veilig blijven. Hopelijk is de intake wel goedgegaan. Succes!
LikeLike
Nee hoor, het is niet heel groot. Het is langwerpig. 90 cm lang en 30 cm hoog ongeveer.
LikeLike
Wat een mooi schilderij!
En beeldbellen vind ik helemaal niks, heel ongemakkelijk, als het al bellen moet, dan kan het ook “gewoon” met de telefoon. Op die manier praat ik denk ik toch spontaner/vrijer.
Thuis is van jezelf.
LikeLike
Gewoon bellen vind ik ook vreselijk, maar dan kan ik mezelf nog afleiding met een kleurplaat, meeschrijven of onzinnige tekeningetjes. Ze doen altijd net alsof ik de enige ben die hier zo moeilijk over doet, maar ik ben ‘blij’ hier te lezen dat er dus meer mensen zijn die net als ik denken.
LikeLike
Na de eerste lockdown was ik een van de eerste mensen die weer fysiek gezien werd. Men had namelijk na drie weken beeldbellen (of niet-beeldbellen omdat de server het niet aankon dat het gebruik verzevenhonderdvoudigd was) door dat mijn gesprekken een stuk minder effectief zijn op die manier dan als ze me op anderhalve meter in een goed geventileerde ruimte zouden spreken. Ik vind dat beeldbellen echt zo’n ramp!
LikeLike
In de eerste lockdown weigerde ik beeldbellen en heb ik alleen gewoon gebeld. Dat respecteerden ze ook. Maar bij deze instelling was een gesprek alleen mogelijk als er ook beeld was. Was het beleid. Zucht… En jup, dat gehaper, wegvallend beeld en geluid, noem maar op. Allemaal gezien hoor.
LikeGeliked door 1 persoon
Zucht…
LikeGeliked door 1 persoon
Wel herkenbaar eigenlijk! Ik kon aan het begin van de coronacrisis mijn sessies met de psycholoog ook via beeldbellen doen maar dat zag ik ook totaal niet zitten. Niet per se omdat zij dan mijn huis zou zien maar wel omdat ik niet met die dingen bezig wou zijn in mijn huis. Dat moet bij haar in haar kantoortje.
LikeLike
Jep! In de eerste lockdown heb ik mijn vaste psycholoog wel via de telefoon gesproken, maar op mijn verzoek (en hij respecteerde dat volledig) hebben we het toen vrij oppervlakkig gehouden. Gewoon afspraken over hoe de week door te komen, enz.
LikeLike
Bij skypen kun je tegenwoordig heel makkelijk een andere achtergrond erin zetten, maar of dat ook bij beeldbellen kan weet ik niet, dat zou een oplossing kunnen zijn.
LikeLike
Dat zou inderdaad perfect zijn. Dit was via één of ander beveiligd systeem van de instelling. Zag er eerlijk gezegd allemaal nogal amateuristisch uit, dus ik vermoed dat het hier niet kon.
LikeLike
Niet erg waarschijnlijk inderdaad als systeem het zo krakkemikkig is
LikeGeliked door 1 persoon
Ik wil dat niet in mijn huis, enerzijds omdat niemand het aangaat hoe ik woon (details daargelaten) anderzijds omdat die persoon ook nooit bij mij thuis zou komen. Ik werkte thuis voor een baas en die wilde ook dat ik mijn cam aanzette, heb hem hartelijk uitgelachen. Je kan precies horen en zien wat ik doe zonder dat ik weet dat je dat doet. Je neemt mijn gesprekken al op tis goed met je. Niks meer van gehoord maar dat komt waarschijnlijk omdat ik wel mijn uren maakte en ook niet op een kwartier kijk maar op de persoon die belt en die een oplossing zoekt. Alleen de intake vrouwke laat je niet gek maken.
LikeLike
Voor mijn werk had ik het ook écht niet gewild! Groot gelijk dat je daar de camera niet voor aanzet. En inderdaad: alleen de intake. Ik heb voor het volgende gesprek al aangegeven dat ik niet wil beeldbellen.
LikeLike
Ik snap helemaal dat je behoefte had aan een andere plek dan waar je normaal zit, voor zo’n intake. Anders gaan “thuis” en “therapie” wel heel erg door elkaar lopen.
En wat kan jouw broer goed schilderen zeg! :O
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, jouw broer schildert echt tof!
LikeLike
Ik heb drie schilderijen in huis. Eén borduurde ik ooit zelf en de andere twee zijn van hem. Heb er ook nog één op een kast liggen, maar daar is helaas even geen plek voor.
LikeLike
ik snap helemaal niet dat gewoon bellen niet meer kan. Schande vind ik het.het is een inbreuk op je privacy
LikeGeliked door 1 persoon
Als ik er zo over nadenk zou het voor sommige mensen best wel een flinke drempel kunnen zijn om te beeldbellen. Ja oké, ernaartoe gaan ook, maar wat jij zegt… dan is het niet in je eigen huis en ga je ergens anders naartoe en is het voor je gevoel ook echt anders. Dan laat je het verdriet wat meer daar misschien? Een deel van je persoonlijkheid (huis) te ‘moeten’ laten zien vind ik echt wel anders dan bij de psych in een steriel kamertje te zitten. Heb je wel goed opgelost!
LikeLike
Het is voor mij (ruim) een uur rijden naar de instelling, enkele reis. Maar dat doe ik véél liever dan beeldbellen. Snappen ze bij zo’n instelling niet altijd, maar voor mij is dat volkomen logisch;).
LikeLike