Er hangt een zwaard boven mijn hoofd. Ik heb het idee dat het ieder moment kan vallen en dan verwoesting aan kan richten. Het is het ‘gevaar’ van post van het UWV. Waarom ik dat zo eng vind? Om een heleboel redenen, die ik vandaag eens op een rijtje zet.
Het UWV betekent nachtmerries
Vorig jaar werd ik volledig afgekeurd, maar ik weet ook dat ik dit jaar (ik vrees zeer binnenkort) opnieuw beoordeeld moet worden. Hoe je het ook wendt of keert: het UWV heeft altijd te maken met werk. Werk is helaas het terugkerende thema in mijn nachtmerries, onder meer omdat werk voor mijn gevoel ver boven mijn macht gaat. Ik voel me in mijn nachtmerries onmachtig. Ik moet aan het werk, maar kan het niet. Ik wil heus wel, maar het gaat gewoon niet. En toch moet ik. Als ik er dan vervolgens ben, lukt het niet, maar durf ik me niet ziek te melden. Die nachtmerries zijn er het hele jaar door, maar ik weet ook wel dat die nog heftiger gaan worden op het moment dat er weer brieven in de bus gaan vallen met drie letters op de envelop.
De historie tussen het UWV en mij
Vorig jaar verliep het contact met het UWV in eerste instantie vrij soepel. In een gesprek met de verzekeringsarts werd al heel snel duidelijk dat ik niet in staat was om te werken. Dat was heftig om te horen en tegelijk een ‘opluchting’. Ik zou nog tijd krijgen om verder te werken aan mijn herstel, zonder de druk van een baan op de achtergrond.
Helaas ging het daarna alsnog mis. Onduidelijke communicatie, afspraken die niet werden nagekomen en een brief waarin iets heel anders stond dan in het gesprek was gezegd. Dat leidde tot een hoge mate van paniek. Uiteindelijk kwam alles ‘goed’, maar het had me veel te veel paniek gekost.
Het zwaard hangt er…
Het is die onduidelijkheid waar ik bang voor ben, samen met de bijbehorende paniek. Als er binnenkort een brief komt, zal ik weer allerlei papieren moeten verzamelen en moeten ‘bewijzen’ dat ik heus niet thuis zit om te feesten, maar om te herstellen.
Misschien klinkt het gek, maar dat verzamelen van gegevens kost me al een hoop stress. Dat is namelijk een kwestie van organisatie en hoewel ik daar (voor het oog van de buitenwereld) heel goed in ben, kost het me wel bakken met energie.
Vervolgens komt de onzekerheid, want iemand die me niet kent, zal er een oordeel over gaan vellen. Iemand die dus even van een papiertje moet besluiten wat ik wel en niet kan. Hoe kan zo iemand dat goed inschatten? Bel mijn psycholoog of mijn huisarts en je weet in tien minuten voldoende, maar helaas werkt het zo niet. Sterker nog: volgens mij mogen ze mijn huisarts niets vragen, want die zou niet ‘onpartijdig’ zijn. Nee, dat zal vast niet. Maar die kent me wel. En die weet heel goed wat ik wel en niet kan. Voor mijn psycholoog geldt precies hetzelfde, alleen mogen ze die dan geloof ik weer wél om advies vragen.
Dat is het zwaard dat ik voel. Ik wéét dat het moment gaat komen. Ik weet alleen niet wanneer. En ik weet niet wat ik precies moet doen als het moment daar is. Hoe het gaat aflopen, weet ik al helemaal niet. Wat ik wel weet, is dat ik er tot die tijd niet aan zou moeten denken. Maar ja, ga dát maar eens aan mijn hoofd vertellen…
Wat als ik aan het werk moet?
Vorig jaar leek het er in de hele procedure heel even op dat ik voor vier uur per dag aan het werk zou moeten. Ik was bang en in paniek, maar voor mijn gevoel was er geen weg terug. Mijn hulpverleners zagen dat anders. Die zagen dat ik niet kon werken en dat ik dus (als dat de definitieve uitkomst zou zijn) bezwaar zou moeten maken.
Maar mijn hoofd deed het anders. Mijn hoofd bedacht welke hobby’s ik zou loslaten en dat ik afscheid zou nemen van mijn wandelingen en fietstochtjes. Daar was de paniek weer: dat betekende terug naar hoe het was voor het zo héél erg fout ging. En dat is dus precies niet de bedoeling. Nog steeds is dit mijn grootste angst. Werk is nog altijd helaas geen optie. Maar wat als het UWV dat niet snapt?
Dit is waarom ik het gevoel heb dat er een zwaard boven mijn hoofd hangt. Ik hoop dat het zwaard náást mijn hoofd gaat vallen over een poosje en niet erop en dat alles op een goede manier kan worden geregeld.
—
Ik durf het nog bijna niet te schrijven, maar doe het toch. Een paar dagen nadat ik deze blog schreef en inplande, kwam de gevreesde brief. Maar de inhoud was totaal anders dan ik vreesde. Ik ben nog steeds volledig arbeidsongeschikt en mijn uitkering loopt langer door. Ik hoefde niets aan te leveren om het te ‘bewijzen’. Nogmaals: ik kan het bijna niet geloven, maar het stond er echt. Er was nog een bezwaartermijn, dus durfde ik de blog toch niet te plaatsen. Nu ook die termijn om is, durf ik de blog te publiceren. Volgens mij is het zwaard definitief héél ver naast mijn hoofd gevallen en daar ben ik heel dankbaar voor. Ik mag herstellen!
De stress die organisaties je kunnen kosten… De papierwinkel en het oordelen zonder je te kennen, dat is slopend. Fijn dat het zo mee viel!
Alvast voor de volgende stressronde: dit hoeft geen eenmalig geluk te zijn. Bij ons was het UWV ook de beste en snelste die hulpmiddelen voor dochter leverde.
Sterkte met weer tot rust komen.
LikeLike
Wauw, het kan dus wel! Er werd nu geen ‘einddatum’ genoemd of een datum voor evaluatie, dus ik ben benieuwd wanneer ik weer iets ga horen.
LikeLike
Wat mooi geschreven, ik voelde je spanning echt! En dan het naschrift… YES! Zo blij voor je.
LikeGeliked door 1 persoon
Oeh, dat naschrift! Da’s goed nieuws! 😀 Wat een opluchting moet dat voor je zijn! Want inderdaad, het is (haast?) onmogelijk om ergens *niet* aan te denken, als je daar continu aan herinnerd wordt.
LikeGeliked door 1 persoon
He lieve Naomi, terwijl ik las dacht ik, o wat erg voor je maar probeer rustig te blijven, het zal misschien wel meevallen. Ik had dat trouwens je niet geschreven hoor want niets is erger vind ik dat mensen je angsten en problemen bagatelliseren . Pas huilen als het zo ver is zeg ik altijd tegen mij zelf. Wat een geweldig rustgevend nieuws voor je. Ik ben blij dat het zo is afgelopen want wat een spanning moet dat geven. Ik ben op mijn 50ste volledig afgekeurd en hoef nooit meer terug maar ik voelde mij zo rot toen ik het hoorde. Ik was volledig afgeschreven.
Ik hoop dat je lekker tijdje kan genieten van de positieve uitslag. Liefs van mij.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb werk gedaan in hetzelfde pand als zij en door dat werk heb ik zoveel onzin gehoord. Ik ben blij dat je er weer een jaar vanaf bent.
LikeGeliked door 1 persoon
Oef! Ik ben blij voor je dat het uiteindelijk zulk goed nieuws was!
Niet aan iets denken werkt in je hersenen andersom, omdat die het woordje ‘niet’ niet registreren.
Ik hoop dat je nu ff kunt vieren dat je van deze grote stress af bent?
LikeLike
Ja, gelukkig was dit heel fijn! Ik weet dit al weken, maar heb even gewacht met plaatsen tot de bezwaartermijn om was;).
LikeLike
Heb je wel slingers opgehangen om te vieren dat je nog een jaar langer aan je herstel mag herstellen? Want dat lijkt me wel op zijn plaats. Net als taart (met dit weer misschien beter ijstaart 😉 ) en een klein cadeautje (kleurboek, leesboek, nieuwe stiften?).
LikeLike
Ja hoor, gisteren ijs op:). En er werd dus geen einddatum genoemd, dus ik denk zelfs dat ik tijd krijg zolang als ik nodig heb.
LikeGeliked door 1 persoon
He, als zij geen einddatum noemen… Niet jouw verantwoordelijkheid!
LikeGeliked door 1 persoon
Kan me die druk heel goed voorstellen. Voor velen en vooral voor de samenleving is werk heb belangrijkste thema, en zonder werk heb je geen “bestaansrecht”. (ken het uit eigen ervaring) Het is heel moeilijk om je dan toch te kunnen ontspannen, terwijl je weet dat je eigenlijk “hoort te werken”. Maar toch moet het, anders kom je nooit verder. En anders kun je ook niet denken aan wat wel mogelijk zou zijn. En aan jezelf ontwikkelien. Dus probeer je van de “algemene norm” aftegrenzen en concentreer je op jezelf. Als er weer een termijn is, dan zie je wel weer. Wie weet hoe je dan bent of wat er dan op je weg is gekomen. Niemand kan in de toekomst kijken. Succes!
LikeLike
Mooi gezegd. Werk lijkt inderdaad nog een soort voorwaarde voor bestaansrecht. En hoewel ik het daar niet mee eens ben, voel ik soms toch (onbewust?) die druk op mijn schouders.
LikeLike
Oh uiteindelijk goed nieuws, ik ben blij voor je.
Ik las je stukje met kromme tenen en nu gelukkig ontspannen, je mag verder aan je herstel werken!
LikeGeliked door 1 persoon
Heel begrijpelijk dat je hier stress van had. Helaas weet ook ik er alles van (tot rechtzaak aan toe). Gelukkig kan je het voorlopig weer even laten rusten en werken aan je herstel!
LikeGeliked door 1 persoon
Vreselijk! Zo zou het echt niet moeten gaan met dit soort organisaties, die vaak met kwetsbare mensen werken.
LikeLike
Een fijne beslissing. Hopelijk heb je over een jaar geen UWV-beslissing meer nodig omdat het gewoon heel, heel goed met je gaat. En mocht dat niet zo zijn, dan hoop ik dat ze ook dan een verstandig besluit voor je nemen.
LikeGeliked door 1 persoon
Als je ooit al weer aan het werk zou kunnen moet dat werk gewoon niet als werk voelen. Maar zover ben je dus nog niet.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat stressvol voor je, maar wat fijn je naschrift!!
LikeGeliked door 1 persoon
Zo blij voor je met dat nabericht!
Hopelijk kun je wat ontspannen.
xxx
LikeLike
Ja, dat was echt heerlijk! Ik wist het al weken en dat bracht al lucht, maar voor de zekerheid even gewacht met publiceren tot de bezwaartermijn ook voorbij was. Nu is het gewoon écht;).
LikeLike
👍🏻🤗
LikeGeliked door 1 persoon