De vrouw tussen het onkruid

Als je door de prachtige polder rondom mijn woonplaats loopt, fietst of rijdt, kan het zomaar gebeuren dat je ergens tussen het hoge onkruid iets roods ziet. Als je dichterbij komt, zie je dat er een vrouw op haar hurken tussen al dat onkruid zit. Wie is die vrouw? Ik ben het, met mijn rode jas. Maar wat moet ik daar tussen het onkruid?

Polderplaatjes maken

Dat ik daar tussen het onkruid zit, heeft niets te maken met hoge nood of verstoppertje. Ik zit daar met mijn telefoon in mijn hand foto’s te maken. Ik zie bijvoorbeeld een prachtig bloemetje tussen het onkruid staan en onkruid zelf is ook beslist niet lelijk. Ik zit op zo’n manier dat ik de wind in de rug heb, zodat het bloemetje niet al te veel beweegt en zie daar, een polderplaatje wordt geboren.

Bij het terugkijken van foto’s in mijn telefoon valt me op dat mijn polderplaatjes in de loop van de jaren veranderd zijn. Een paar jaar geleden maakte ik bijna alleen maar foto’s van vergezichten. Langzaam maar zeker ging ik (mede dankzij de foto’s die ik bovenaan elke blog plaats!) steeds meer detailfoto’s maken. En ja, voor detailfoto’s duik ik dus tussen het onkruid. Dat geldt trouwens ook voor sommige overzichtsfoto’s. Zeker als de bermen in bloei staan, duik ik graag tussen het groen, wit en geel om dat als voorgrond te hebben bij een foto van uitgestrekte velden. Dus nee, maak je geen zorgen: niets aan de hand met die vrouw tussen het onkruid. Ik ben het en ik geniet. Ik maak namelijk polderplaatjes.

Het nut van polderplaatjes

Wat is eigenlijk het nut van al die foto’s? Ik maak er namelijk heel veel. Er gaat bijna geen rondje buiten voorbij zonder dat ik ergens stop om een foto te maken. Waarom? Ik heb inmiddels ieder plekje hier in de buurt al wel op de foto gezet, dus waarom dan toch elke dag weer? Niet om mijn maandelijkse polderplaatjesblog te kunnen maken hoor, maar wel om andere redenen:
– Foto’s zijn een geweldig middel om nog heel lang na te genieten van de schoonheid van de polder.
– Door foto’s te maken, kijk ik bewuster om me heen. Anders loop ik soms maar heel snel verder. Als ik foto’s wil maken, ga ik op zoek naar moois.
– En ja, oké, een plaatje boven een blog is ook wel leuk;).

Ik durf niet!

Ik moet eerlijk zeggen dat ik soms best een drempel voel om foto’s te maken. Zeker als ik tussen het hoge onkruid duik, ben ik geneigd om eerst even om me heen te kijken. Komt er iemand aan? Hm, laat dan maar zitten. Dan maak ik die foto morgen wel. Maar waarom eigenlijk die ‘schaamte’? Dat fotograferen is een soort hobby, dus waarom zou ik me tegen laten houden door andere mensen die dat zien en er misschien iets van zouden kunnen denken?

Trouwens, wat zouden ze moeten denken? Als ik zelf iemand foto’s zie maken, moet ik er altijd om glimlachen. Aha, een soortgenoot, denk ik dan.

Net toen ik had bedacht dat ik me niet meer tegen zou laten houden door omstanders, maar dat ik gewoon foto’s zou maken als ik dat zou willen, gebeurde het volgende:
Ik fietste op een weg waar ook auto’s reden en zag een leuk hoekje waar ik een foto van wilde maken. Mooi houten hek, een felgroen gemaaid veld en wat ingepakte hooibalen. Een echt Hollands plaatje. Ik stopte in de berm en pakte mijn telefoon. Aan de overkant van de weg kwam me een auto tegemoet. De bestuurder keek me vuil aan.
Heel even kwam vervolgens dat gevoel van ‘ik doe iets raars’ weer opzetten. Maar ik bleef staan. Ik wachtte tot de auto gepasseerd was en maakte een filmpje (want filmpjes zijn zo fijn om later thuis nog even de vogels te kunnen horen fluiten) en een foto. Waarom wachtte ik? Niet vanwege de vuile blik van de bestuurder, maar vanwege het feit dat ik het geluid van de auto niet op mijn filmpje wilde.
En die bestuurder? Die dacht vast van alles, maar dat kan mij niet meer schelen.
Ik heb namelijk genoten van de mooie plek en van de fluitende vogels én ik heb er later thuis nog even van na kunnen genieten.

Dus mocht je iemand tussen het onkruid zien zitten of langs de kant van de weg zien staan met de fiets en een foto zien maken? Lekker laten gaan. Die persoon is gewoon herinneringen aan het bewaren. Niks mis mee.