Prioriteiten: wandelen of werken?

Het was vrijdagmiddag. Ik stond met mijn jas en schoenen aan bij de voordeur, klaar om mijn tweede rondje van de dag te gaan wandelen. Ik moest ook mijn huis nog schoonmaken, maar de zon scheen, dus ik besloot daar gebruik van te maken en eerst maar even te gaan wandelen. Op het moment dat ik wilde vertrekken, kwam er een appje binnen. Of ik zin had om met wat familie te wandelen? Ja. Ik stapte in de auto en vertrok. Een paar uur later kwam ik thuis zonder…schuldgevoel.

Ik liep daar ‘voor de lol’

Eerder die week had ik het met mijn psycholoog over dat soort situaties gehad. “Ik heb gewandeld met een vriendin en toen dacht ik later dat dat eigenlijk heel stom is. Normale mensen waren die middag aan het werk en ik liep daar een beetje gezellig te doen en leuke dingen te doen. Dat kan toch eigenlijk niet?” Mijn psycholoog legde me weer uit wat ik al wist: Ik liep daar niet voor de lol. Ik liep daar omdat ik dat nodig had. En bovendien: als ik de keuze zou hebben en ik zou gezond zijn, was ik diep in mijn hart ook liever aan het werk geweest in plaats van aan de wandel.

Toen een paar dagen na dat gesprek het appje kwam met de vraag of ik zin had om met wat familie te wandelen, aarzelde ik dus niet. Ik stapte in de auto, reed naar de familie en wandelde. En ja, daar liep ik dus weer ‘lekker’, terwijl andere mensen aan het werk waren. Maar ik voelde me niet schuldig.

Prioriteiten stellen

Maar wacht even. Ik zou toch gaan schoonmaken die middag? Was dat dan niet de prioriteit voor die middag? Was het dan wel handig dat ik aan de wandel ging met familie, in plaats van aan de schoonmaak? Ja, dat was ‘handig’. Dit is namelijk precies wat ik wil(de) leren en waar ook mijn bedrijfsarts altijd op hamerde. Ik heb jaren gedaan wat in mijn beleving belangrijk was en prioriteit had. Die prioriteit was altijd werk of studie en nooit familie of ikzelf. Terwijl ik die middag in de auto stapte en naar familie reed, wist ik dat dit een goede stap was. Ik koos voor familie en mezelf. Want hoe belangrijk is die schoonmaak nu eigenlijk? Dat vuil loopt echt niet weg hoor. Dat was er na die wandeling ook nog gewoon. En als je moet kiezen tussen schoonmaken of familie, is de keuze toch eigenlijk heel simpel?

Dat klinkt nu alsof ik dat ook heel simpel vind, maar dat vind ik dus niet. Die middag ging het helemaal ‘vanzelf’. Ik had ook niet echt tijd om erover na te denken, want ik stond al met mijn jas en schoenen aan. Ik kon dus niet allerlei bezwaren gaan bedenken, want voor ik dat deed, zat ik al in de auto.

En werk dan?

Oké, dat familie belangrijker is dan schoonmaak, is misschien nog te volgen. Maar hoe zit het dan met werk? Want dát was waar ik het met mijn psycholoog over had. “Iedereen kan mij daar zien hè. Dat ik dan gewoon lekker loop te wandelen, terwijl ik wél roep dat ik niet kan werken en net weer een brief heb gehad dat ik 100% arbeidsongeschikt ben. Dat klopt dan toch niet? Moet ik dan niet op zoek naar een baan?”

Het blijft een raar gevoel voor me. Heeft wandelen echt meer prioriteit dan werken? Ik durf het bijna niet te zeggen, maar het antwoord is ja. Zolang werk (of alleen al de gedachte daaraan!) nog zorgt voor paniek, heeft wandelen prioriteit. Ik moet namelijk eerst weer psychische conditie opbouwen en dat doe ik onder meer door te wandelen. Dus ja, die wandeling had prioriteit. En loop ik daar ‘lekker’? Mwa, een beetje wel. Maar als ik écht kon kiezen, zou ik natuurlijk ook liever gezond zijn en kunnen werken. Bovendien: ja, ik liep daar ‘lekker’. Dat is wat een buitenstaander ziet. Die ziet niet dat ik die avond (na de schoonmaak, want ja, dat moest toch ook nog even gebeuren) uitgeput op de bank lag. Ik had intens genoten, maar daarna was ik ook intens moe. Dát is dus het punt. Ik liep daar niet ‘lekker’. Ik liep daar omdat dat is wat ik op dit moment nodig heb. Ik ga het dus nu zonder schaamte zeggen: op dit moment heeft wandelen meer prioriteit dan werken. Punt.