Veel succes of sterkte of… kleurplaten!

Aan het einde van een therapiesessie keek mijn psycholoog me aan. Hij wilde me iets van succes of sterkte wensen of een goede week, maar zei hardop dat hij zich realiseerde dat dat misschien niet helemaal de lading dekte. “Wens me maar veel kleurplaten,” adviseerde ik. En dus was dat waar ik de praktijk mee verliet: “Veel kleurplaten!” Vreemde wens? Voor mij niet vreemd, maar heel logisch.

Traumaverwerking

Ik verliet de praktijk met die wens na een sessie waarin we hadden gesproken over trauma. Dingen op een rij zetten die gebeurd zijn, kijken naar mijn rol daarin en puur naar de feiten. Aan het einde van de sessie was ik geradbraakt en wilde ik nog maar één ding: mijn bed in. Eenmaal thuis deed ik dat ook. Het was eind van de middag en ik dook mijn bed in met het idee (en ik denk stiekem de wens) dat ik de volgende morgen pas wakker zou worden. Dat gebeurde niet, want de buurman begon om zes uur aan een kleine verbouwing met boren en zagen, maar ik was moe genoeg om anders gewoon het klokje rond geslapen te hebben.

Ik wist toen ik de praktijk verliet dat het een heftige week zou worden, want dat is wat volgt op een gesprek over trauma. Maar ja, ik zal er toch een keer doorheen moeten om het achter me te kunnen laten. Een goede week zou het sowieso niet gaan worden. En dus vond ik dat mijn psycholoog me maar beter ‘veel kleurplaten’ kon wensen. Dat bleek helemaal te kloppen.

Horrornachten

Het probleem met mijn trauma is dat vooral de nachten pure horror zijn. Dan komt alles terug. Als ik alle nachtmerries zou opschrijven, zou ik een dikke bestseller kunnen schrijven in de categorie thrillers. Ook die week na het gesprek over het trauma gebeurde dat.

Een dag na het gesprek voelde ik me lichamelijk ook ziek, van pure uitputting. Ik mailde mijn psycholoog en die was het met me eens. Ik was nu ook gewoon ziek. Dus veel slapen, geen ‘moetjes’ en veel ontspanning én natuurlijk elke dag twee keer een rondje buiten lopen of fietsen.
Dat deed ik, maar de horrornachten bleven. Zelfs tijdens mijn middagdutjes droomde ik hele horrorverhalen bij elkaar.

En toen kwam het moment dat het helemaal klaar was. Ik durfde niet meer te slapen. Zowel overdag als ’s nachts niet. Slaap zou nachtmerries betekenen en dus wilde ik niet meer. Uiteraard heb ik wel iets van slaappillen in huis, maar die voorkomen geen nachtmerries, dus die slikte ik niet. Ik kwam terecht in een negatieve spiraal. Doodmoe, maar bang om te slapen en dus mezelf maar wakker houden. Totdat ik uitgeput genoeg was om toch een paar uur te slapen. Maar de volgende morgen om half zeven liep ik alweer in de stromende regen.

Kleuren is mijn redding

Voel je ongeveer hoe ik me voelde? Ik was op. Zó moe, door traumaverwerking, door nachtmerries en door gebrek aan slaap. Slapen zou helpen, maar dat durfde ik dus niet. Dan kan ik nog maar één ding: kleuren.

Dat is precies wat ik deed. Uren en soms zelfs hele dagen zat ik aan mijn eettafel met een kleurboek en een enorme hoeveelheid stiften. Ik kleurde en dat bracht rust. Letterlijk, want als ik niet kleurde, maar bijvoorbeeld op de bank lag, kreeg ik een soort stuiptrekkingen in mijn benen, die dan ineens alle kanten op vlogen. Niet leuk. Kleuren dus. Met een quiz op de achtergrond of een muziekje. Tussendoor slingerde ik af en toe een was aan of deed ik wat in huis, maar het grootste deel van de dag kleurde ik. Dan zat ik namelijk stil, letterlijk en figuurlijk. Mijn hoofd stond dan ook even stil. Het was alleen maar bezig met de juiste kleuren kiezen.

Dát is waarom ik mijn psycholoog me veel kleurplaten liet wensen. En het werkte.

Na vijf dagen dacht ik weer heel wat te zijn. Zo met mijn kleurplaat aan tafel leek ik echt weer helemaal ’t vrouwtje. Tot ik naar de supermarkt ging en gek werd. Een dag later meldde ik me in de huisartsenpraktijk voor een vitaminespuitje. (Bij de assistente en niet bij de huisarts, want ik wilde dit zelf kunnen, zonder huisarts!) Tijdens het wachten begon een andere patiënt een heel verhaal op te hangen. Niet eens tegen mij hoor, maar ik hoorde het wel. Ik overwoog om gillend de praktijk uit te rennen.

Dat was opnieuw, op dag zes, genoeg bewijs dat ik gelijk had: doe mij maar heel veel kleurplaten. Ik had (en heb) ze keihard nodig!