Het gebeurt regelmatig dat mijn internetverbinding tijdens het kijken van een video wegvalt. Of ik zit rustig naar de kerk te kijken en te luisteren en vraag me dan af waarom de dominee op een gekke plek een lange pauze inlast. Dat ligt aan mijn laptop en/of internetverbinding. Mijn laptop is al wat ouder en begint hier en daar wat ouderdomsgebreken te vertonen. Af en toe verbreekt hij dus ineens de verbinding met het wereldwijde web. Meestal onhandig, maar soms zou ik willen dat er storing op commando ontstaat.
Intake ggz: “Ben je er klaar voor?”
Het was tijd voor mijn digitale intake bij een ggz-instelling. Dat was tegen al mijn principes, maar ik besloot het maar te doen, zodat ik kon ‘bewijzen’ dat ik het een kans had gegeven en dat het inderdaad niet werkt. Een dag voor de intake bij de nieuwe instelling die me zou moeten helpen met mijn eetproblematiek, had ik een gesprek met mijn vaste psycholoog. “Ben je er klaar voor?” Ik dacht van wel. “Ik heb een plek gevonden waar je alleen mij en mijn witte muur ziet en verder heb ik geen idee wat ik moet zeggen en hoe het gaat lopen, dus ik zie het wel.” Na heel even nadenken voegde ik eraan toe: “Zou wel grappig zijn als mijn provider morgen een enorme storing heeft hè.”
Internetstoring op commando
Zo’n storing in de verbinding leek me best handig. Ik fantaseerde nog even verder. Ik had de nieuwe instelling nog voor mijn aanmelding al eens gebeld om te vragen of zij aan groepstherapie doen. Het antwoord was ja. Ze zagen de meerwaarde van therapie in groepen. Om een heleboel redenen (die tien aparte blogs zouden kunnen opleveren, dus wie weet ooit…) is groepstherapie voor mij niet handig. Ik heb inmiddels hulpverleners die dat met me eens zijn, maar bij een nieuwe instelling weet je het maar nooit.
“Zodra het woord groepstherapie valt, valt mijn internetverbinding weg,” grapte ik tegen mijn psycholoog. “Dat heb ik ‘m geleerd.” Ik fantaseerde nog even verder: “Wat natuurlijk ook nog kan, is dat ik ineens weer een persoonlijkheidsstoornis heb, want die heb ik al vaker ergens na een half uur op m’n voorhoofd geplakt gekregen. Dan valt ook m’n verbinding weg. Oeps, storing, sorry. Dat geldt ook voor woorden als beeldbellen en termen als behandelen op afstand.”
De diepere boodschap achter de ‘internetstoring’
Uiteraard zat ik grappen te maken en ik vind ook dat dat mag. Humor is één van mijn beste manieren om spanning te overleven, dus grappen is eigenlijk altijd toegestaan. Overal over. Ik snap heus wel dat dat niet altijd handig is, maar ik sta het mezelf toe, als ik daarna maar gewoon serieus ben.
Wat ik eigenlijk zei met deze grappen, was dat ik bang was dat ze me niet zouden begrijpen. Bij een andere instelling kreeg ik ook het stickertje persoonlijkheidsstoornis opgeplakt. Daar wist ik niets van, maar het stond in mijn eindverslag. Bij weer een andere instelling had ik na een gesprek van een half uur de sticker Borderline. Het zou niet erg zijn, zo’n diagnose, als het zou kloppen. Maar het klopt niet. Inmiddels staan die diagnoses nergens meer, maar de angst dat ik er opeens weer één krijg, is nog altijd aanwezig. En nee, natuurlijk kun je niet in een gesprek van een half uur een diagnose stellen, maar blijkbaar kunnen sommige mensen die een intake afnemen dat dus wel (*sarcasme weer uit*).
Verder ben ik altijd bang dat ik moet uitleggen waarom ik geen groepstherapie ‘wil’. Ik ‘wil’ dat niet omdat ik weet dat het me niet zou helpen. Dat heb ik al eens proberen uit te leggen aan een andere instelling, maar die geloofden het pas toen de huisarts het vertelde. Dat steekt. Natuurlijk is het fijn dat mijn huisarts het heeft uitgelegd en dat het zo goed is gekomen, maar waarom geloofden ze mij niet gewoon?
De verbinding tijdens de intake
Uiteindelijk viel de verbinding tijdens de intake niet weg. Niet spontaan én niet op mijn commando. Het ging namelijk niet over persoonlijkheidsstoornissen en niet over groepstherapie. Oké, het was zo ellendig als ik dacht, met wegvallend beeld, maar dat lag niet aan mij, geloof ik. De uitkomst van de intake? Ze gaan het bespreken en kijken of ze een behandeling aan kunnen bieden. Ik was benieuwd wat de wachttijd van zo’n bespreking zou zijn. Dat viel mee. De wachttijd van zo’n bespreking bleek twaalf dagen. Vrijdag lees je de uitkomst. Spoiler: die was bagger.
Hoofdtaal 
Heerlijk geschreven dit! Wel heel jammer van de inhoud van de spoiler…
LikeGeliked door 1 persoon
Goede post. Groepstherapie heb ik 1 keer geprobeerd, maar niets voor mij. Ik heb geen interesse in de problemen van anderen! Klinkt egoisrisch, maar is nu eenmaal zo. Lezen en spreken over andersmans problemen is ok, maar dan wel als ik het wil. En afhankelijk van het probleem. Verder zijn er in groepen altijd mensen die veel en die niets zeggen. Kortom een gevecht om aan bod te komen, en daarvoor ben ik er niet. Dus ik ben benieuw naar het volgende blog. Maar misschien komt alles goed….
LikeLike
Pff, nou, ik weet het niet. Ik heb wel interesse in de problemen van een ander, maar dan wel iemand die ik goed ken. En bovendien tors ik dan al hun problemen mee naar huis op mijn eigen schouders. Slecht plan dus.
LikeLike
Precies zo gaat dat bij mij ook. Dus alleen bij goede bekenden. Succes.
LikeGeliked door 1 persoon
Balen dat het zo tegenviel. Ik vind het altijd weer zorgelijk hoe slecht de hulpverlening vaak toch is… Ik schrik daar van.
LikeGeliked door 1 persoon
Een deel van het probleem is dat de comorbide problematiek van vrouwen met autisme nog niet voldoende onderzocht is, waardoor we a) vaak verkeerde diagnoses krijgen en b) bij de juiste diagnose vaak flink moeten zoeken en/of lang wachten op hulp.
LikeGeliked door 1 persoon
Goed beschreven en met name dat van de humor!
En ja, groepstherapie daar ben ik helemaal niet weg van, als je niet uitkijkt heb je er zo een probleem of zorggedachte bij. (vooral als zorgen voor de ander je valkuil is)
LikeLike
Klopt! Daar ben ik dus heel bang voor. Dat ik de ellende van de anderen op mijn schouders mee naar huis ga torsen.
LikeLike
Het punt met groepstherapie is ook: je zit daar voor jezelf en voor je eigen problemen, maar als jij verder bent dan de rest dan mag jij het grootste gedeelte van de tijd ‘voorbeeld’ zijn voor de groep, en is er een persoon minder ver, dan gaat alle (of in ieder geval het grootste deel) van de aandacht naar die persoon, om ervoor te zorgen ‘dat de groep verder kan’. Daar kom je niet voor! Daarnaast zijn er, zeker bij eetproblematiek, genoeg verhalen te vinden van mensen die elkaars gemiep met eten over gaan nemen.
Wat betreft dat verkeerd diagnostiseren: dat is inderdaad een groot probleem, zeker met vrouwen met ASS. Met dank aan meneer Hans Asperger, die zei dat meisjes en vrouwen geen autisme konden hebben. Dat er wel persoonlijkheidsproblematiek, angsten, dwang of eetstoornissen kunnen spelen omdat we zo laat gediagnostiseerd worden, dat vergeet men vaak even. De basis van het probleem is dan compleet anders, en dat moet je in je achterhoofd houden terwijl je intakes doet, begeleid of behandeld. Echt, daar mag veel meer aandacht voor komen in de zorg.
LikeLike
Verdrietig dat het zo gelopen is. Jouw humor is echt leuk!
LikeGeliked door 1 persoon
Klopt helemaal, wat je zegt over die groepstherapie. Mijn grootste angst is ook dat ik dingen ga ‘proberen’ die ik van anderen hoor. Dat zij me met hun foute gedrag ‘op ideeën brengen’. Zal vast allemaal onderdeel van het plan zijn, maar dat vind ik dan een slecht plan. En nee, daar wil ik niet over in discussie. Gewoon punt.
LikeGeliked door 1 persoon
De spoiler had je beter achterwege kunnen laten.
Die ga ik niet lezen natuurlijk 🙂
LikeLike
Nee, zeker niet doen;).
LikeLike
Het lijkt me sowieso niet fijn om dit soort dingen online te moeten doen. Zelfs al zou de verbinding niet haperen.
LikeLike
Nee, dat klopt. Maar ze doen bij instellingen net of wij daarin de enigen zijn, want het is allemaal zo geweldig fantastisch ideaal, dat online afspreken…
LikeLike
Ik erger me groen en geel aan het verheerlijken van internet contacten , het is gewoon ánders en nóóit beter dan persoonlijk contact.
LikeLike
Amen. Tenzij het bloggen is, dat is prima via internet;).
LikeLike
Ik zeg dat alds moeder van een zoon die al 35 jaar in de VS woont. Het is mooi dat het er is, en die 25 jaar zóveel beter en makkelijker is geworden. Maar in de twee jaar die hij tijdelijk weer in Nederland woonde bleek toch wel hoe gróót het verschil is
LikeGeliked door 1 persoon