Complex en crisisgevoelig

Nadat ik voor een eerdere behandeling veertien maanden op de wachtlijst stond, dacht ik de ggz-bingo wel zo ongeveer compleet te hebben. Maar nee, er miste nog iets: ‘te complex’. Inmiddels zijn de woorden gevallen hoor. Men noemde mijn problematiek ‘te complex’ en ze noemden me ‘crisisgevoelig’. Dan gaan ze je helpen toch? Toch? Mwa…

Adviesgesprek

Ik stond op een wachtlijst voor behandeling van mijn problemen met eten en (be)wegen. Na zeven maanden (ik vind dat snel) had ik een intake via beeldbellen. Ik liet niet het achterste van mijn tong zien, want dat doe ik nu eenmaal niet in mijn veilige huis, maar ik vertelde wel wat het probleem was en wat mijn doel was. Doel: ontspannen om kunnen gaan met eten en (be)wegen. En ja, omdat dat allemaal samenhangt met autisme, had mijn huisarts me verwezen naar een instelling waar ze gespecialiseerd zijn in het behandelen van mensen met autisme. Logische plek toch, om mijn vraag neer te leggen?

Twaalf dagen na de intake volgde een telefonisch adviesgesprek. Ik vond het niet zo spannend. Ze komen in zo’n gesprek met een voorstel voor een behandeling en daar mag je dan wat van vinden. Ik nam me voor het voorstel sowieso met mijn vaste psycholoog te bespreken, voor ik er definitief wat van zou vinden.

Bam. Complex.

Daar was het telefoontje dan. Het liep totaal anders dan ik had verwacht. Na overleg in het team was besloten dat er behandeling nodig was, maar het was ‘te complex’ om het bij hen te doen.

Pardon? Te complex?
1. Zó complex is het niet.
2. Ik heb me nog ingehouden tijdens de intake. Wat zouden ze dan denken als ze me écht zouden kennen?
3. Wat is er dan precies ‘te complex’?

Complex is een smoesje

De vraag wat er te complex was, wist ik te stellen. Het antwoord was vreemd. Ik woonde te ver weg. In de behandeling zou er een risico zijn op crisis en dan was ik te ver weg. Daarom gingen ze me overdragen naar een andere instelling, maar wel van dezelfde grote overkoepelende keten. Die andere instelling zat in één van de grote steden.

Zodra ik de naam van de grote stad hoorde, raakte mijn hoofd in paniek.
1. Die grote stad en de plaats waar ik anders heen zou moeten, schelen qua reistijd hooguit een kwartier en een uur of vijf kwartier is niet echt een enorm verschil.
2. Laat mij niet in een grote stad rijden en zéker niet als ik uitgeput ben na therapie.
3. Reistijd maakt me niet uit. Ik ben bereid meer dan een uur te reizen naar die locatie waar ik de intake mee had gehad.

Dat vertelde ik allemaal, maar het had geen zin. “Dat begrijp ik en we zien je motivatie en we weten dat je bij de behandeling van je hypochondrie ook altijd naar locatie ging en ruim een uur reisde. Maar we gaan het hier niet doen. Het is te complex. En als je dan in crisis raakt, ben je te ver weg. Dat durven we niet aan.”

Ik vond het een stom smoesje, want wees eerlijk: ze komen heus niet naar je huis als je in crisis raakt. En bovendien: wat is crisis?

Crisis?

Voor mij is crisis het moment dat ik suïcidale gedachten krijg of echt even niet meer weet hoe ik verder moet leven. De kans dat dat gaat gebeuren, acht ik niet zo groot. Kleinere crisisjes heb ik ook af en toe gehad, ook tijdens mijn behandeling van hypochondrie. Denk je dat ze dat daar oplosten? Nee hoor, daar had ik mijn vaste psycholoog in de buurt voor. Ook mijn huisarts kan prima dealen met mijn crisisjes, maar die mocht ik tijdens de behandeling van mijn hypochondrie niet bellen. Nu zou dat wel mogen, dus…
Ik appte mijn naasten:
1. Ik ben niet crisisgevoelig.
2. Ik heb een huisarts die daar prima mee kan dealen.

Ik besprak de uitkomst van het adviesgesprek met mijn huisarts. Nee, dat was niet gepland, maar door alle onduidelijkheid ging het niet zo goed met me. En wie bel ik dan? Juist ja, de huisarts. Hij was met me eens dat ‘te complex’ en dan als reden de afstand tot de locatie aanvoeren een smoesje was. “Wil je dat ik iets doe?” Dat wilde ik niet, want ik dacht dat hij beter even kon wachten tot er weer overlegd was bij de ggz-instelling. Hij zag dat anders: “Dat duurt allemaal weer lang.” En dus gaf ik hem toestemming om te overleggen*. Bovendien zei hij precies wat ik naar mijn naasten had geappt: “Als het crisis wordt, lossen we dat hier wel weer op.”

Conclusie: complex en crisisgevoelig

Mijn conclusie(s) is(/zijn) simpel.
1. De huisarts is uiteindelijk altijd degene die bij ‘nood’ de boel op moet lossen, ongeacht de afstand tot de ggz.
2. Van de ggz zou je met al hun gedoe spontaan crisisgevoelig worden.
3. Weet je wat complex is? De ggz.

—

*Uitkomst van het gesprek tussen de huisarts en de contactpersoon bij de ggz, vers van de pers: de instelling waar ik de intake had, gaat me niet helpen. Ik word verwezen naar een andere instelling, in een grote stad die wél echt dichterbij is (op een half uur rijden) en die ik zelf had voorgesteld, als het dan niet kon op de plek waar de intake was. Volgens mijn huisarts hebben ze daar ook de juiste expertise en moet ik het een kans geven. “Heb je er vertrouwen in?” Ha, leuke vraag. Nee, natuurlijk niet. Maar het was eigenlijk gekker geweest als ik had gezegd dat ik dat wél had, dus wie weet komt het héél misschien goed. Meer dan dit weet ik op dit moment ook niet. Ze zijn nog bezig met de verwijzing. Ongetwijfeld wordt dit dus vervolgd.

En waarom het ‘te ver weg’ was? Dat was iets met geld en verzekeringen, zoals ik al dacht. Als het heftig wordt, zou ik meer/andere hulp nodig kunnen hebben en die zou ik dan alleen in mijn eigen regio vergoed krijgen, dus dát was het probleem. Zeg dat dan gewoon, beste mensen van de ggz! Ik weet namelijk heus wel dat het zo werkt. Maar doe dan niet net of het bezorgdheid is dat ik zo ver weg woon. Hoe ik het nu zeker weet? Mijn huisarts belde me na het overleg met de ggz (10 punten, want klein beetje meer duidelijkheid is fijn). Die is wél gewoon eerlijk over dat soort stommiteiten. Praat een stuk makkelijker