Ik geloof, maar niet in toeval

“Nou, dat is ook toevallig!” Ik hoor mezelf dat regelmatig roepen of ik denk het. Bijvoorbeeld als ik net heb bedacht dat ik iemand al heel lang niet heb gezien en ik kom diegene dan dezelfde dag nog ergens tegen. Dat vind ik dan heel toevallig. Maar soms gebeuren er dingen die ik niet toevallig vind, maar die ik zie als Gods leiding in mijn leven.

Heel veel chaos in mijn hoofd

Ik had een paar pittige dagen achter de rug. Ik had nachtmerries en die zorgden ervoor dat ik eigenlijk niet meer wilde slapen en dat niet meer durfde. Slaap zou namelijk weer nog meer nachtmerries betekenen. Zowel de nachtmerries als het slaapgebrek putten me uit. Daar kwam bij dat ik in therapie over die nachtmerries had gesproken en dat we het hadden gehad over de inhoud en de oorzaken ervan. Behoorlijk heftig vond ik dat. Na die sessie kwamen de nachtmerries dus weer, als een soort verwerking van alles wat ik had gezegd en geleerd. Ik was moe. Het lukte me niet om echt iets te doen. Ik kleurde veel en dat was het wel.

De Bijbel is een moeilijk boek

Op dat soort dagen vind ik het lastig om in de Bijbel te lezen. Lezen in de Bijbel vraagt concentratie en die heb ik op dat soort dagen wel om te kleuren, maar niet om na te denken. Voor de Bijbel is toch wel de concentratie nodig waarbij ik na moet denken. Soms kies ik er dan voor om op zo’n dag een Psalm te lezen, omdat in de Psalmen altijd wel iets te vinden is waar ik me in kan herkennen.

Dat is geen toeval!

Ik gebruik elke dag drie Bijbelse dagboeken. Eén voor mijn stille tijd ’s morgens, één met een korte overdenking bij de lunch en één voor bij het avondeten. Het dagboek voor bij het avondeten sla ik soms over, op slechte dagen of als ik vanwege een christelijke feestdag een gedeelte lees dat past bij die feestdag.

Het ‘toevallige’ is dat ik juist in dat dagboek dat ik ’s avonds lees vaak iets lees wat ik precies nodig heb. Dat was jaren geleden al eens zo en is ook dit jaar al diverse keren gebeurd. Ik noem dat dus geen toeval, maar Gods leiding.

Verward in mijn denken

Nu was het zaterdag, na een pittige week met nachtmerries. Mijn hoofd bleef maar malen. Ik pakte mijn dagboek voor de avond. Ik had niet de indruk dat er veel door zou dringen van wat ik zou lezen, maar ik wilde het een kans geven. Ik sloeg het dagboek open bij waar ik gebleven was (en dus niet bij de datum van die dag). Mijn oog viel direct op de dagtekst:

Toen ik zei: Mijn voet wankelt, ondersteunde Uw goedertierenheid mij, HEERE. Toen mijn gedachten binnen in mij zich vermenigvuldigden, verkwikten Uw vertroostingen mijn ziel. (Psalm 94: 18-19)

Direct herinnerde ik me dat ik mijn klas elk jaar de berijmde versie (Psalm 94: 10) van deze woorden had geleerd:

Wanneer ik zei: “Mijn voeten glijden“,
toen hebt Gij mij gesterkt in ’t lijden.
Wanneer mij ’t afgepeinsde hart
door al mijn denken werd verward,
en ik in druk schier was gestikt,
toen heeft Uw troost mijn ziel verkwikt.

Ik las Psalm 94 en de overdenking. En ik wist het: mijn hart was compleet verward door al mijn getob en de gedachten die maar bleven komen. Maar God hielp en troostte. In het dagboek stond het zo: “Zo mag je in de mist van je leven je hand in Gods hand leggen.” (Sprankelend, dagboek bij de HSV, Esther Visser, 15 mei)

Ik ging achter mijn keyboard zitten en zong. Nee, het probleem was niet opgelost, maar ik durfde wel weer vooruit te kijken en te vertrouwen en werd iets rustiger. Ik probeerde al mijn verwarring bij God achter te laten. Dat lukte niet gelijk hoor, maar ik was blij met de reminder dat het kon en dat God me zou leiden.