Ik zie, ik zie wat jij ook ziet…

Ik zie, ik zie wat jij ook ziet en het is… groen! Nadat ruim een jaar de plantenbakken op mijn dakterras (ik denk dat dat de beste benaming is voor mijn ‘tuintje’) leeg waren, zijn ze nu weer gevuld. En ja, ze zijn ‘saai’, zonder allerlei gekleurde plantjes. Alleen maar groen. Dat heeft een belangrijke reden.

In de zomer leef ik graag buiten

Het liefst zou ik in de zomer, zodra de zon zich laat zien, hele dagen buiten leven. Buiten eten, buiten lezen, buiten kleuren, enz. Het appartementencomplex waar ik woon, bevindt zich boven winkels. Op het dak van de winkels is mijn ‘tuin’. Het gedeelte bij mijn eigen deur is helemaal van mezelf en ik mag er dus mee doen wat ik wil. Er is alleen één ‘probleem’: het is niet helemaal afgesloten. Als één van de andere bewoners naar buiten of naar binnen wil, lopen ze altijd langs mijn tuintje. In principe geen probleem, maar meestal levert het gelijk een praatje op. Ik vind dat niet prettig.

Privacy in de tuin

Als ik buiten eet, vind ik het niet fijn als ik tijdens het eten nog gesprekken met de buren moet voeren (ik voer liever mezelf;)), terwijl mijn eten koud staat te worden. Daarom eet ik nooit buiten. Ik heb graag privacy. Vanwege de kletsende buren vind ik een boek lezen ook lastig buiten. Ik heb daar echt concentratie voor nodig en die is buiten niet te vinden. Er stonden altijd klimrozen langs een rek in mijn bakken. Helaas hebben die nooit mijn tuintje goed afgeschermd en dus voelde ik me altijd een beetje bekeken en zat ik niet lekker rustig.

Kale tuin

Vorig jaar was ik het zat. De klimrozen waren dood en de klimop deed ook weinig. Ik besloot mijn tuintje dus leeg te halen. Dat was gelijk een prima manier om wat agressie en spanning te reguleren. Maar ja, toen was alles leeg en was mijn agressie wel een beetje onder controle, maar mijn tuintje zag eruit alsof ik weer op een bouwplaats woonde, zoals toen ik mijn huis kocht.

Toch kwam het er op de één of andere manier niet van om de bakken te vullen en dus stonden ze steeds een beetje langer leeg. Totdat ik het zat was. Of was het de buurvrouw?

Lelijke bakken

Toen ik kennismaakte met een nieuwe buurvrouw, vroeg ze zich af wie de plantenbakken verzorgde. Ehm, dat doet iedereen zelf. En ja, ik was één van de bewoners met heel erg lelijke, lege bakken. Ik voelde me aangesproken. Bovendien wilde ik zelf ook al heel lang dat mijn tuintje weer echt een fijn tuintje zou worden. Ik had er zelfs een doel van gemaakt voor 2021.

Maar ja, toen was er iets met een virus en dichte winkels en dus werd het ingewikkeld om mijn bakken te vullen. Bovendien zag ik er heel erg tegenop. Ik heb nul verstand van tuinieren, was bang dat het heel veel energie zou kosten én dat het heel lang zou duren. Uiteindelijk bleek dat grond ook tijdens de periode van gesloten winkels te halen was. Ik reed dus een paar keer met een auto vol grond van het tuincentrum naar huis, laadde de lift vol en stortte de grond in mijn plantenbakken. Wat bleek? Het was zo gebeurd en het was nog lekker om te doen ook, een beetje heen en weer sjouwen met grond.

Planten? Die gaan dood!

Toen brak de laatste fase aan. Ik keek al een paar weken aan tegen plantenbakken vol grond, maar zonder planten. Probleempje: planten gaan bij mij altijd dood*. Het leek me dus niet zo’n goed idee om zelf aan de slag te gaan. Ik schakelde mijn moeder in als hulplijn, want die snapt wél iets van planten en op de één of andere manier blijven ze bij haar ook in leven. Vraag me niet hoe, maar het kan dus.

Uiteindelijk togen we op een zaterdagmorgen eind mei naar het tuincentrum. Een uur later stonden mijn bakken vol. Er staat alleen maar groen in. Dat mag heerlijk gaan groeien, zodat het lekker dicht gaat zitten. En dan? Dan zien de buren wat ik zie: groen. Maar ik zie mezelf ook en zij zien mij niet meer. En dát was, naast een fijn tuintje, precies de bedoeling.

Ondertussen heb ik me overigens al een lamme arm gesleept aan gieters met water. Ik ben zó bang dat de planten het niet overleven dat ik echt mijn best doe om goed voor ze te zorgen. Ik app mijn moeder om te vragen of ze denkt dat mijn planten water moeten en als zij ja appt, sleep ik me twee lamme armen met gieters water naar buiten. Ik ben benieuwd of ze volgend jaar nog staan én of ze dan zorgen voor een groene muur. Er is hoop, want inmiddels zijn ze al flink gegroeid.

*Ter verdediging: ze staan ook de hele dag in de brandende zon, dus ik vind dat het niet alléén aan mij ligt;).