Autoloze (dins)dag

Vroeger, voor mijn tijd, had je autoloze zondagen. Ik had pas een autoloze dinsdag en oh man, wat viel het me zwaar. Mijn autootje staat heus heel vaak een dag stil voor de deur, maar dan stáát hij er. Nu wist ik dat hij er helemaal niet was. Dat bleek behoorlijk lastig.

Doe ik dinsdag wel!

Mijn auto moest een dagje naar de garage voor de APK en een onderhoudsbeurt. Een medewerker van de garage woont bij mij in het dorp en nam de auto ’s morgens mee. ’s Avonds bracht hij hem weer onderhouden, gekeurd (en gewassen!) thuis. Topservice dus. En ja, natuurlijk wist ik al een week dat die auto een dag weg zou zijn. Toch vond ik dat blijkbaar heel ingewikkeld.

Ik betrapte mezelf er in de dagen voor die autoloze dinsdag op dat ik steeds dacht: o, dat kan ik dinsdag wel even doen. Ik moest bijvoorbeeld nog bloed gaan prikken en had de auto nodig om bij het ziekenhuis te komen. Kon dus niet op dinsdag. Zo kwamen er allerlei dingen voorbij. Geen probleem, want zoals ik al schreef gebruik ik de auto heel vaak een dag niet.

Ik bedacht dus dat ik er een rustig dagje van zou maken. Gewoon thuis, twee keer een rondje lopen of fietsen en verder lekker thuis. Ramen zemen, kleuren, lezen, bloggen, dat soort dingen.

Wel lief zijn hè, voor ‘m!

’s Morgens was ik op tijd aangekleed en al paraat, want mijn auto werd opgehaald. Ik vertelde de garagemedewerker wat ik voor vragen had. Mijn achterruitenwisser moest bijvoorbeeld vervangen worden en ik wilde graag mijn pechhulp weer voor een jaar verlengen. Hij ging het allemaal regelen. Ik gaf hem de sleutel mee en vervolgens kwam de echte innerlijke vrouw naar buiten: “Succes! En wel lief zijn hè, voor ‘m!” Hij zou lief zijn.

En ik? Ik besefte dat waarschijnlijk alleen vrouwen zoiets zeggen. Maar ja, je moet maar een beetje verliefd zijn op je autootje, ook na twee jaar nog.

Rustig dagje? Gekkenhuis!

Dat wat ik als rustig dagje had ‘gepland’, bleek een gekkenhuis te worden. Allereerst stond ik met een lege fietsband en vervolgens had ik een stom gesprek met de ggz. Die middag sprak ik mijn dominee en ruilde ik mijn fiets in (waarover later meer) en ’s avonds wachtte ik op mijn auto. Tussendoor deed ik nog wat huishoudelijke dingen.

Dat bloggen, kleuren en lezen? Precies, dat kwam er die dag helemaal niet van. Het was één van mijn volste dagen in jaren. Het werd een dagje met van kwart voor zeven tot negen uur in de weer zijn, zonder pauzes. Zelfs eten deed ik achter mijn laptop of terwijl ik nog wat administratie zat te doen. Zeer onhandig. Aan het eind van de dag had ik hartkloppingen en keek ik letterlijk scheel van vermoeidheid. Niet handig, maar het viel gewoon allemaal ineens zo samen.

Daar is ie weer!

’s Avonds kwam mijn auto terug. De dag had vol stomme verrassingen gezeten, zoals die lekke band en dat gesprek met de ggz. Ik vreesde nog een stomme verrassing in de vorm van een dikke rekening, want nieuwe banden of zoiets stoms. Maar nee, de garagemedewerker kwam met een fijne verrassing: een schone auto én een bescheiden rekening, want alles was in orde. Nu waren al mijn zes wielen weer in mijn bezit. En ook nog eens allemaal heel. Hoera! Rust!
Ik kon het ook niet helpen dat ik nog éven naar beneden liep, omdat ik vanuit mijn appartement boven mijn auto niet kan zien. Daar was ie weer. Schoon en met zijn rode spiegels.

Toch nog een tegenvaller. Want ja, de dag zat vol verrassingen. Een rood dak op de auto was een prima afsluitende verrassing geweest toch? Best gek dat dat er niet op zat bij thuiskomst. Of had ik er dan misschien opdracht voor moeten geven?;)