Van een klein vrouwtje in een grote stad

Mijn favoriete kinderboekenschrijver W.G. van de Hulst zou een verhaal zo kunnen noemen: “Van een klein vrouwtje in een grote stad.” Toch gaat het vandaag niet over een verhaaltje van mijn grote held, maar over mij. Ik ben namelijk dat kleine vrouwtje en ik was in een grote stad. Het duurde maar even, maar het was reden genoeg voor een blog.

Naar de grote stad? (G)een probleem!

Eigenlijk was het allemaal heel simpel. Ik moest even bloed laten prikken (niks blogwaardigs) en toog daarom naar een ziekenhuis in de buurt. Daar deden ze nogal ingewikkeld en dus besloot ik uiteindelijk, na het nodige gedoe, maar naar Rotterdam te rijden. Mijn bloed moest namelijk in het Erasmus terechtkomen en dat (b)leek nogal moeilijk, dus besloot ik het daar maar gewoon af te laten tappen.

Nu ben ik absoluut een watje als het gaat om rijden in een stad, want ik ben misschien niet geboren en getogen in een minidorp, maar ik woon er wel al negen jaar en je kunt het meisje wel uit het minidorp halen, maar het minidorp niet uit het meisje.

Toch durfde ik een ritje naar het Erasmus wel aan. Ik heb namelijk twee jaar lang wekelijks een studieavond gehad in een gebouw naast het Erasmus. Na zo’n honderd ritjes die kant op, vond ik dus dat dat me wel zou lukken, ondanks vermoeidheid en niet gepland en dat soort dingen. Normaal een probleem, een ritje naar de stad, maar deze keer niet. Dacht ik.

Luister altijd naar je navigatie! Behalve als je het zelf beter weet?

Ik ken mezelf. Ik heb nul gevoel voor richting en ik zou nog verdwalen in mijn eigen minidorpje. Ik luister dus altijd naar mijn navigatie. Dat deed ik niet tijdens mijn ritjes voor studie naar Rotterdam, want ik reed een keer per ongeluk fout en ontdekte toen dat ik een simpele route kon pakken. Over de Maasboulevard en niet meer dwars door de stad.

Dat wilde ik nu, op weg naar het Erasmus, ook zo doen. Maar ja, de laatste studieavond is al zes jaar geleden, dus helemaal zeker van mijn zaak was ik natuurlijk niet meer. Toen mijn navigatie heel hard riep dat ik een afslag moest nemen waarvan ik dacht dat ik die niet moest nemen, luisterde ik toch maar naar mijn navigatie. En daar ging het mis. Ik ging dwars door de stad en voelde me de dorpeling die ik ben.

Bestemming bereikt

Mijn broertje heeft me geleerd: “In een stad is het ook gewoon gas geven en remmen hè…” Dat hield ik dus maar in mijn achterhoofd, terwijl ik totaal overprikkeld overal auto’s, verkeerslichten (die hebben we niet eens in mijn dorp;)), trambanen en hoge gebouwen zag. Direct wist ik weer waarom ik niet van steden houd: ik voelde me opgesloten, tussen al die hoge gebouwen. De Erasmusbrug doemde op. Toch wel leuk om daar een keer overheen gereden te hebben, vond deze dorpeling.

En toen, ineens, zag ik een bordje: P Erasmus. Hoppa, daar moest ik zijn. Mijn navigatie gaf aan dat het nog een kilometer rijden was, maar zodra ik het bordje met een parkeergarage zag, schoot ik de garage in.

Toen was dit kleine vrouwtje uit een minidorpje heel erg trots. Bestemming bereikt…
…zonder op een trambaan te hebben gereden!
…en onderweg keurig aan de kant gegaan en plaats gemaakt voor een ambulance met haast.
…zonder door rode verkeerslichten te rijden.
…zonder ergens op het midden van een kruising stil te hebben gestaan.
…zonder brokken.

Zie je nou? Ik was een held. Wel een overprikkelde held, maar boeiend.

Help, ik moet ook nog terug!

Hm, wacht even. Die heldenstatus was nog maar half eigenlijk, want ik moest natuurlijk ook nog terug. Ook wat dat betreft ken ik mezelf inmiddels. De kans dat ik mijn auto nog terug zou vinden, was klein. Dat overkomt me namelijk vaker, dat ik die kwijt ben.

Stap 1: Fotootje van de etage en de letter waar mijn auto stond. Die stond overigens expres al op een hoekje geparkeerd, zodat ik die makkelijker zou kunnen vinden.
Maar mensen, daar houdt het niet op!

Ja, heus, dat dacht ik dus bijna wel hè. Totdat ik het ziekenhuis betrad. Ingang vijf. Oké, wacht even. Er zijn dus ook meerdere ingangen en dat soort dingen.
Stap 2: Noteer het nummer van je ingang.
Maar dan is het nog niet klaar!

Wat blijkt? Er zijn ook meerdere parkeergarages.
Stap 3: Noteer de naam van de parkeergarage waar je auto staat.
Nee, wacht, nog steeds niet klaar!

In zo’n ziekenhuis verdwaal je (ik in ieder geval) namelijk ook. Het Erasmus is ongeveer net zo groot als mijn minidorpje.
Stap 4: Noteer in je telefoon links-rechts-rechtdoor en dat soort dingen.

Uiteindelijk, als je dan terug moet, vind je zonder problemen je auto, door alle informatie er weer even bij te pakken. Als mij het lukt, kan iedereen het.
En toen? Toen reed ik ook nog even over de Maasboulevard en dus niet dwars door de stad richting de snelweg en naar huis. Ik was tweeënhalf uur van huis geweest voor één lullig buisje bloed, maar hallo, ik was óók een superheld. Wel een oververmoeide en overprikkelde, maar tóch een superheld.