Streep door de planning: ‘ziek’

Op het moment dat ik overprikkeld ben of dat er veel gebeurt in mijn leven, heb ik eigenlijk nog maar behoefte aan één ding: rust. Het probleem is alleen dat ik het moeilijk vind om die rust ook echt te nemen. Want ja, ik werk niet, dus dan heb ik toch al rust?
Op zo’n moment heb ik al een aantal keer de opdracht gekregen om vakantie te houden. Deze keer werd de ‘opdracht’ anders: ik was ziek en wie ziek is, moet zorgen voor genoeg rust. Lukte dat nu wel?

Vakantie of ziek: de verschillen

De opdracht ‘een weekje vakantie’ heb ik al heel vaak gehad. Dan moest ik zorgen voor genoeg rust en ervoor zorgen dat ik even alleen dingen deed die ik leuk vond. Dat ging me de ene keer beter af dan de andere, maar over het algemeen bleef ik in dat soort weken toch nog best actief. Afspraken afzeggen overwoog ik dan bijvoorbeeld niet. Toen het een paar weken geleden allemaal echt even meer was dan ik kon hebben, was ik weer toe aan ‘vakantie’, maar zowel mijn psycholoog als ik wisten dat dat niet genoeg was. Daarom werd het anders. Ik was ziek.

Voor mij is dat een duidelijk verschil. Wie ziek is, mag in mijn beleving namelijk wél afspraken afzeggen. En dus ging ik bijvoorbeeld niet naar de vergadering van de Vereniging van Eigenaren van mijn appartementencomplex. Verder schrapte ik alles wat niet noodzakelijk was. Ik stopte zelfs voor een deel met mijn grootste hobby: mijn blog. Ik besloot even geen blogs van anderen te lezen. Ik wilde even echt alle tijd en aandacht voor mezelf hebben. En dát is voor mij het verschil. Als ik ziek ben, durf ik meer voor mezelf te kiezen. Als ik ‘vakantie’ heb, vind ik dat lastiger.

Hoe zorg ik voor rust?

Het blijft voor mij moeilijk om te zorgen voor voldoende rust. Iets in mij had me verteld dat ik overdag toch eigenlijk wel nuttig bezig moest zijn, van het ontbijt tot het avondeten. Even een middagdutje tussendoor, maar verder nuttig bezig met huishouden en oké, bloggen was dan ook ‘toegestaan’. Na één week ‘ziek’ was ik nog lang niet tot rust gekomen. Er waren toch weer allerlei afspraken in mijn planner geslopen.

Ik verzuchtte tegen mijn psycholoog: “Doe mij dat hutje op de hei maar. Ik kán het gewoon niet thuis: zorgen voor genoeg rust. Ik snak naar een boek lezen, maar eigenlijk kan ik ’s avonds alleen lezen als ik ’s middags ook al rust heb gehad. Anders is mijn hoofd nog te onrustig.”

Na die sessie kwam ik thuis en pakte ik mijn planner erbij. Ik ging letterlijk strepen. De dagindeling werd als volgt:
– Ochtenden voor ‘nuttige’ dingen, zoals boodschappen, koken en noodzakelijke huishoudklusjes. ’s Morgens uiteraard ook mijn eerste ronde buiten.
– Middagen voor mijn middagdutje, mijn tweede ronde buiten en ‘bezige’ hobby’s, zoals kleuren, diamond painting, enz. (Ik voegde bloggen ook nog toe aan het lijstje met bezige hobby’s, maar probeerde mijn blogs toch ook gewoon ’s morgens te tikken.)
– Avonden voor mijn boek.

Door de middagen en de avonden zette ik letterlijk strepen in mijn planner.

Het effect van strepen in de planner

De eerste dagen lukte het me niet om me aan de nieuwe planning te houden. Want ach, ik kon toch best ’s middags even…
Het duurde bijna twee weken, maar toen begonnen de strepen hun werk te doen. Het lukte me om ’s morgens alles te doen wat ik moest doen en om twaalf uur lag er dan verder een ‘lege’ dag voor me. Mijn hoofd was al weken op, maar op dat moment had ook mijn lichaam het opgegeven. Dat waarschuwde me. Zodra ik meer deed dan handig was, sloeg mijn hart op hol en dan wist ik: tijd voor rust/ontspanning.

Ik stond mezelf ineens toe om ’s middags iets ontspannends te doen, in plaats van iets nuttigs. Ik zat te kleuren en soms zat ik zelfs te lezen, na mijn dutje en mijn tweede rondje buiten. Overdag lezen vind ik altijd moeilijk, want kan ik dan niet beter… Nú kon ik het, want wie ziek is, mag gerust overdag lezen. En toen, nadat ik ein-de-lijk echt een keer mijn planner volgde en de middag én de avond vrij nam, gebeurde het: na weken van horrornachten, sliep ik een nacht goed.

Zo. Ik sliep goed. Ik wist niet eens meer wat dat was. De volgende ochtend had ik iets waarvan je zou kunnen zeggen dat het leek op energie, ergens in de verte. Mijn grote valkuil is dan om gelijk weer dat kleine beetje energie totaal op te maken. Dat was al op nadat ik mijn huis had schoongemaakt. En ik wist: ik ga nog even ‘ziek’ zijn. Ik ga niet na één betere nacht gelijk weer doen of alles oké is.

En zo deed ik het ook. Zo doe ik het ook. Want dit is hoe ik zorg voor genoeg rust: de ochtenden zijn voor nuttige dingen, maar de middagen en de avonden zijn vrij van moetjes. Ik heb het nu eenmaal nodig, die rust.

*Toen ik deze blog schreef, wist ik nog niet dat er ook wat lichamelijke dingen waren die zorgden voor vermoeidheid. Sinds ik dat weet, vind ik het iets makkelijker om mezelf rust te ‘gunnen’.