Begrensde humor

Zit er een grens aan humor? Wat mij betreft niet. Ik maak het liefst overal grappen over, want humor is mijn belangrijkste manier van ‘overleven’. Als er moeilijke dingen gebeuren, ga ik het heus niet ontkennen en ja, ik neem het serieus, maar een geintje moet kunnen, vind ik. Toch denk ik tegenwoordig wat beter na, want ik kwam erachter dat niet iedereen mijn humor kon waarderen. Is humor dan toch begrensd?

Grapjes over autisten? Kom maar door!

Het is onderdeel van mijn genen denk ik, om overal grapjes over te maken. Toen ik de diagnose autisme kreeg, vertelde ik mijn moeder dat via de telefoon, maar de rest van de familie las het in de gezinsapp. Ik had namelijk geen zin om iedereen te bellen en vond dat ook niet nodig. Eén van de eerste reacties ging over humor: Ik blijf gewoon grappen over autisten maken hoor. En dat vond ik uiteraard prima. Graag zelfs. Bovendien maak ik zelf ook nog steeds grappen over autisten. Moet kunnen. We kunnen alles wel heel serieus nemen (en ja, ik neem het serieus), maar een grapje op z’n tijd is wel zo prettig. Dus ja, het kan rustig gebeuren dat ik me op een verjaardag afvraag hoe mensen bepaalde dingen toch doen en dat één van mijn broers dan roept: “Ja, we zijn niet allemaal autistisch hè…” Krijg ik het niet warm of koud van.

Ziekenhuishumor

Een paar jaar geleden was ik lichamelijk nogal ziek. Ik had een bloeding in mijn darmen en verloor zoveel bloed dat ik eigenlijk niet meer kon lopen. Toen ik naar het ziekenhuis moest, verplaatste ik mezelf schuivend op mijn achterwerk van mijn voordeur naar de lift van het appartementencomplex. En ja, dat was toen stiekem al grappig. Nog steeds mogen daar grappen over gemaakt worden, net als over alle andere dingen die die dag gebeurd zijn.

Ik volg het ziekenhuis waar ik onder behandeling was/ben op Facebook. Zij hadden op een gegeven moment een opblaasbare darm staan en zetten daar iets over op Facebook. Het had vast iets te maken met darmkankermaand en je kon er geloof ik doorheen wandelen. Dat vond ik grappig genoeg om mijn broertje te taggen, met een hard lachende smiley met tranen over de wangen. Leuk uitje voor ons! schreef ik.

Oeps, niet iedereen snapt mijn humor…

Er kwam een reactie van iemand die ik niet kende. Dit lijkt me niet iets om grapjes over te maken. Oeps. Oké. Mensen denken overigens gelijk dat je, als je daar grapjes over maakt, helemaal nergens van weet. Geloof mij: ik weet héél goed hoe het is om dood te gaan aan darmkanker én ik weet zelf hoe het is als ze met zo’n camera je darm betreden en daar dan een enorme poliep verwijderen. Dus… nee, ik ben niet zo’n weet-nergens-van-lekker-leven-geleid reageerder. Ik weet waar ik grappen over maak.

Toch zette het me aan het denken. Het was namelijk absoluut niet mijn bedoeling geweest om wie dan ook te kwetsen en het speet me dat ik dat blijkbaar wel had gedaan. Dat zei ik de onbekende ook in een reactie, maar ik schreef er wél bij dat ik wist waar ik het over had en dat humor voor mij belangrijk was in het omgaan met moeilijke dingen. Er kwam geen reactie, maar dat maakte ook niet uit.

Overal grapjes over maken?

Toch blijf ik bij mijn standpunt dat humor een belangrijk overlevingsmechanisme is. Daarom blijf ik grappen maken, ook over autisten, over dingen van toen ik ziek was en over eigenlijk alles. Ik ben alleen iets voorzichtiger geworden. Dus toen het ziekenhuis weer iets plaatste wat paste bij de dag dat ik daar opgenomen werd, maakte ik een screenshot en deelde de foto via WhatsApp. Hadden wij toch onze grap en hadden we er ook nog eens niemand mee gekwetst.

Betekent dat dat humor begrensd is? Mwa, voor mij niet echt. Maar ik snap wel dat niet iedereen de humor begrijpt en dat er bij ons op verjaardagen soms grappen voorbijkomen die een buitenstaander niet snapt (de meeste grappen zijn gerelateerd aan gezinsgebeurtenissen). Bij buitenstaanders houd ik me soms in, behalve als ik het in al mijn spontaniteit vergeet. Gelukkig kan in het gezelschap van familie alles, want wij snappen elkaars humor en gelukkig maar!